Ebook Spotkanie na plaży mobi,epub

zadbana dama po pięćdziesiątce o ujmującym obliczu i miłym sposobie bycia, położyła rękę na jego ramieniu. - Jest bardzo zapracowany - powiedziała łagodnie. - Jego spółka znalazła się w - Wszystkie firmy mają dzisiaj kłopoty - fuknął gniewnie Amos. - Powinien umieć sobie z tym poradzić. Dobrze go wyszkoliłem. - Może za dużo go szkoliłeś? To twój syn, a nie wspólnik, którego trzeba pouczać. - Nie jest moim wspólnikiem. I owszem, dobrze go szkoliłem, ale nie aż tak dobrze. Nigdy nie pojął, jak należy wykonać ostatni ruch. - Może dlatego, że ma sumienie. Potrafi być nieustępliwy, ale tylko do pewnego momentu. - No właśnie. Nigdy nie udało mi się mu uzmysłowić... Och, może z tych kłopotów wyciągnie odpowiednie wnioski? I wreszcie nauczy się czegoś bardzo ważnego? - Masz na myśli jego rozstanie z żoną? - Idiotyczną ugodę, którą z nią zawarł! Za dużo jej dał, był zbyt hojny. Tak naprawdę przystał na wszystkie jej żądania. Janine westchnęła. Już tyle razy słyszała te wyrzekania. - Postąpił tak ze względu na dobro dzieci. - Mógłby je odzyskać, gdyby się ostro postawił, ale tego nie chciał. - I dobrze - wyszeptała. Amos się skrzywił. Janine ma sentymentalne podejście do życia, więc cóż, musi się z tym pogodzić, jednak czasami go wkurzała. - Wszystko pięknie - prychnął. - Kłopot w tym, że potem świat się zawalił. - Tylko świat finansów. Spojrzał na nią ostro, jakby pytając, czy istnieje jakiś inny świat, lecz Janine nie dała się sprowokować. - I nagle został bez grosza. No, coś tam jeszcze ma, ale jego kapitał zmalał drastycznie - ciągnął Amos. - Musiał więc ją prosić, by przystała na skromniejsze warunki, ale oczywiście odmówiła, a ponieważ pieniądze już poszły na jej konto, nie mógł nic uszczknąć. - Ty nigdy byś nie popełnił takiego błędu - chłodno skomentowała Janine, myśląc o intercyzie, którą musiała podpisać tuż przed ślubem, co miało miejsce pięć lat temu. - Nie dawaj niczego, czego nie zdołasz odzyskać, to twoje motto. - Nigdy czegoś takiego nie powiedziałem. - To prawda, nie powiedziałeś - potwierdziła cicho. - Do diabła, gdzie on jest? - Nie denerwuj się. To ci może zaszkodzić. Nie zapominaj, że przeszedłeś zawał. - Już mam to za sobą - rzucił niecierpliwie. - Do następnego razu. I nie zarzekaj się, że to się nie powtórzy, bo lekarz jasno ci powiedział, że rozległy zawał to bardzo poważne ostrzeżenie. - Nie jestem inwalidą - oświadczył z mocą. - Popatrz. Wyglądam na słabeusza? - Stanął na tle nieba, prężąc mocne, wielkie ciało. Wysoki i barczysty, imponował potężną posturą. Był przy tym niebywale przystojny, a kobiety go uwielbiały. W zależności od nastroju miewał żony i kochanki. Spłodził pięciu synów z czterema kobietami w różnych krajach. Niedawno doszło do rodzinnego spotkania. Synowie zgromadzili się przy łożu ojca, gdy jednak wbrew rokowaniom Amos przeżył zawał, szybko się rozjechali. A teraz znów ich do siebie ściąga, bo musi zaplanować przyszłość. To prawda, odzyskał siły, ale nie w takim stopniu, jak wmawiał rodzinie. Owszem, wyglądał jak okaz zdrowia. Mimo srebrnej czupryny nadal był przystojny. Tylko dwie osoby wiedziały o atakach duszności, które przydarzały mu się po wysiłku. Jedną z tych osób była Janine, drugą Freya, córka Janine z wcześniejszego małżeństwa, dyplomowana pielęgniarka. Na prośbę matki od niedawna mieszkała z nimi. - Amos nie chce słyszeć o pielęgniarce, bo się boi, że ludzie uznają go za chorego - wyjaśniała Janine. - Ale jeśli zaproszę córkę, nie będzie mógł odmówić. - Przecież wie, że jestem pielęgniarką - rozsądnie zauważyła Freya. - Wie, ale nie musimy podnosić tego tematu, a ty będziesz dyskretnie go pilnować. Dodatkowy plus, że wcale nie wyglądasz na pielęgniarkę. Delikatnie zbudowana Freya miała płynne ruchy i śliczną buzię. Mogła być tancerką, hostessą w nocnym klubie i kimkolwiek innym, ale na pewno nie kojarzyła się z fachowym personelem medycznym. Nie namyślała się długo, zrezygnowała z dotychczasowej pracy i spełniła prośbę matki. - Już się tam trochę nudziłam. Każdego dnia to samo. - Z Amosem na pewno nie zaznasz nudy. Janine oczywiście miała rację, a już po kilku dniach Freya wyrobiła sobie zdanie na jego temat. - To jak radzenie sobie z rozpuszczonym dzieciakiem. Nie przejmuj się. Zrobię wszystko, co niezbędne. Na szczęście Amos lubił pasierbicę i pod jej czujnym okiem szybko dochodził do zdrowia. - Pora na drzemkę - zarządziła Freya, wpadając na balkon. - Dopiero za dziesięć minut - zaprotestował Amos. Uśmiechnęła się do niego. - Nie, już teraz - zaoponowała. - Bez dyskusji. - Jesteś despotką, wiesz? - Jasne, że wiem. Długo nad tym pracowałam. No już, idziemy. Amos z rezygnacją wzrus