Ebook Spowiedź Leonarda da Vinci mobi,epub

go jego zaję­cie. Tak było, gdy na przy­kład pro­jek­to­wał: czołg, maszynę lata­jącą, a nawet kiedy opi­sy­wał język sło­wi­ków. Tym razem jego umysł zaj­mo­wało coś innego. Na szta­lu­dze stała topo­lowa deska. Na niej zaś wła­ści­wie nie było jesz­cze nic. - Mistrzu - zła­pa­łem go za ramię, licząc, że ten drobny gest na chwilę wyrwie go z objęć twór­czego transu. To jed­nak nie pomo­gło. Mistrz stał przy szta­lu­gach, pogrą­żony w myślach, zapewne o tym, co powinno się poja­wić na obra­zie. Wie­dziony impul­sem, dałem mu sub­tel­nego całusa w jego kości­sty poli­czek oto­czony nieco siwą brodą. To pomo­gło. - Kogo moje oczy widzą! Cóż cię tu spro­wa­dza, mój drogi Sale? - Mamy nieco do pomó­wie­nia - odpo­wie­dzia­łem zgod­nie z prawdą, po czym kon­ty­nu­owa­łem: - Ale widzę, że chyba wybra­łem nie­wła­ściwy moment. - Mój drogi Sale, dobrze wiesz, że w moim przy­padku ni­gdy nie ma dobrej chwili, bo każdą wyko­rzy­stuję na pozna­wa­nie świata. - Zga­dza się, Mistrzu - przy­zna­łem z wdzię­kiem, który zawsze go roz­bra­jał. - Co więc spra­wiło, że tu przy­by­łeś? - Musimy odbyć roz­mowę. Nieco dłu­żej. Na życze­nie, sam wiesz Mistrzu, czyje. Leonardo powoli wra­cał do żywych. Lekko ane­micz­nym ruchem odło­żył pędzel, po czym spoj­rzał mi w oczy i zaczął gła­skać moją dłoń. - Kochany, bar­dzo chęt­nie z tobą pomó­wię, ale teraz muszę skoń­czyć kre­ślić szkic, bo dosta­łem dość pilne zamó­wie­nie. Kopia Mony Lisy ze zbio­rów Muzeum Prado w Madry­cie. Praw­do­po­dob­nie została wyko­nana przez ucznia Leonarda w tym samym cza­sie co wer­sja ory­gi­nalna Rozej­rza­łem się wokół. Oka­zało się, że obok szta­lugi rze­czy­wi­ście leżał szkic. Na nim zaś wid­niał por­tret kobiety o dłu­gich wło­sach. Ten jej uś Już wtedy wie­dzia­łem, że zapa­mię­tam go do końca życia. Jak się okaże, nie tylko mnie wryje się on w pamięć. A tym­cza­sem wró­ci­łem do roz­mowy z mym opie­ku­nem. - Dość pilne? - nie byłem w sta­nie powstrzy­mać mojego zdzi­wie­nia. - Dotych­czas w przy­padku Mistrza słowo pilne nie miało zbyt­niego odzwier­cie­dle­nia w rze­czy­wi­sto­ści. - Signore Caprotti1, waż słowa, mój drogi. Wiesz dobrze, że to nie jest tak, jak wszyst­kim się wydaje. - Wiem, wiem. Jest jesz­cze tyle rze­czy do odkry­cia na tym świe­cie, że każdy ma prawo do spóź­nie­nia. To twoje słowa, mój drogi Mistrzu. - Otóż to. - No dobrze, a co Mistrz maluje w tej chwili? - Maluję coś, co, jak pod­po­wiada mi moja nie­omylna intu­icja, sta­nie się jed­nym z naj­słyn­niej­szych dzieł w histo­rii sztuki. - A to dzieło ma już jakiś tytuł? - Tak. To będzie Mona Lisa. - Bar­dzo ład­nie. A wła­ści­wie, dla­czego tak będzie ono zaty­tu­ło­wane? - Pozwól, mój drogi Sale, że o tym pomó­wimy innym razem. Wiedz jedy­nie, że będziesz mi jesz­cze potrzebny pod­czas pracy przy tym obra­zie. Ta roz­mowa odbyła się w 1503 roku. Dopiero cztery lata póź­niej Mistrz zde­cy­do­wał się w końcu szcze­rze ze mną pomó­wić. To miało być spo­tka­nie, pod­czas któ­rego nie byłoby tema­tów zaka­za­nych. [...] Jest rok 1507. Razem z Leonar­dem miesz­kam w Medio­la­nie, dokąd prze­pro­wa­dzi­li­śmy się z Flo­ren­cji. W końcu posta­na­wiamy, wspo­ma­ga­jąc się winem, odbyć pierw­szą z naszych roz­mów, pod­czas któ­rych Leo się otwo­rzy i co nieco o sobie opo­wie. - Poczciwy Sale, od czego chciał­byś roz­po­cząć naszą roz­mowę? (zaczyna pro­wo­ka­cyj­nie Leonardo). - Spo­glą­dam na piękną Monę Lisę i docho­dzę do wnio­sku, że warto byłoby zacząć naszą roz­mowę wła­śnie od niej. - Ale cóż tu opo­wia­dać. Por­tret jak por­tret. - No pro­szę, Mistrzu. Opo­wiedz mi o niej, by wszy­scy mogli poznać prawdę. - Och Sale, odkąd cię pozna­łem, zawsze sta­rasz się dopiąć swego. Już gdy mia­łeś lat dzie­sięć, nie dawa­łeś za wygraną. Lubi­łem to w tobie, nie będę ukry­wał, że nie. - Kom­ple­menty z ust Mistrza mnie zawsty­dzają. Wróćmy lepiej do naszej Mony Lisy. - Dobrze już, dobrze. Zacznijmy od ofi­cjal­nej wer­sji histo­rii tego obrazu: pewien kupiec z Flo­ren­cji zamó­wił u mnie por­tret swo­jej żony - Lisy Ghe­rar­dini. - Buhaha! Dobre! - Sale, zacho­waj powagę. Wiesz, że musimy naj­pierw pomó­wić o ofi­cjal­nych powo­dach, a dopiero póź­niej zdra­dzić całą prawdę na temat tego obrazu. Ja nazy­wam to dozo­wa­niem napię­cia. I tego się trzy­majmy, dobrze? - W porządku. - Gdy por­tre­to­wa­łem tę kobietę, była w wieku około dwu­dzie­stu czte­rech lat. Miała córeczkę, która nie­stety szybko zmarła. W jej twa­rzy by