Ebook Sprawcy, Ofiary, Świadkowie mobi,epub

ego energii i urzeczywistnianie zagrożeń. Niemcy kroczyły nieuchronnie drogą wytyczoną przez wewnętrzną logikę z coraz mniejszym wahaniem i z rosnącą bezwzględnością wobec ,,wrogów". W oczach Hitlera głównym wrogiem Niemiec byli Żydzi. Toczona z nimi walka miała charakter ,,obronny" - wyrównanie rachunków za wszystko, co uczynili. Była to odpowiedź na ich śmiech. Hitler nie zamierzał być obiektem kpin, poniżania ani szyderstwa. W jego oczach Żydzi szydzili ze wszystkiego, co dla Niemców święte. W przemówieniu z 30 września 1942 r. mówił otwarcie, że już niedługo Żydzi przestaną się śmiać. Zapowiadał tylko tyle14. Publiczny wizerunek Adolfa Hitlera w ciągu dwunastu lat władzy to samotny przywódca, niepodważalny, nietykalny. Wypowiadał słowa, które brzmiały w uszach Niemców, podpisywał dekrety w dzienniku ustaw Rzeszy. Reszta pozostawała w ukryciu: jego choroby, jego towarzyszka życia, cechująca go skromność i tolerancja. Hitler przypominał drobnomieszczanina: inwestował w akcje Mercedesa i przechowywał potwierdzenia zapłaty czynszu15. Nie pozwalał na publikowanie swoich zdjęć w okularach. Niedługo przed objęciem władzy zaczął odczuwać bóle brzucha po posiłkach, a niekiedy nawet podczas jedzenia. Fakt, iż dolegliwość ta była widoczna dla innych, niepokoiła go na równi z samym bólem. Od tamtej pory przestał jeść mięso, a nawet zrezygnował z uwielbianych ciastek16. Podobnie jak dolegliwości, nieznane były jego prywatne przyjemności. Ewa Braun połączyła swój los z jego losem, a ślub wzięli tuż przed wspólnie popełnionym samobójstwem. Do końca wojny nikt spoza najbliższego kręgu Hitlera nie wiedział o jej istnieniu. Jeden z adiutantów - major Gerhard Engel, który dokładnie obserwował go w latach 1938-1943, zarejestrował kilka nietypowych zdarzeń. Na przykład, gdy Głównodowodzący Sił Zbrojnych generał pułkownik Walter von Brauchitsch rozwodził się, Hitler - jak na liberała przystało - okazał ,,wielkoduszność", oferując pomoc finansową, aby zaspokoić żądania pani von Brauchitsch, podkreślając przy tym, iż nie należy ,,obciążać duchowo" owymi trudnymi przejściami głównodowodzącego. Gdy Hitler zapragnął kiedyś pójść do kawiarni, Gestapo chciało usunąć z niej komika, osobę z definicji podejrzaną. Hitler powstrzymał akcję policji, wyjaśniając, że zadaniem komika jest właśnie opowiadanie dowcipów. Innym razem w towarzystwie Engela Hitler odwiedzał nocą galerię sztuki, aby kupić kilka obrazów17. Jednym z jego ulubionych dzieł, które pozwolił sfotografować, był ,,Ostatni granat ręczny"18. Wszelako własne obrazy były dlań powodem do wstydu. W 1942 r. rozkazał Gestapo odnalezienie i zniszczenie trzech swoich obrazów pozostających w rękach prywatnych w Wiedniu19. Hitler opowiedział o trudnościach, z jakimi przyszło mu się zmagać w okresie wiedeńskim, ale szczegółów prywatnego życia jako Führera w Berlinie nie chciał publicznie zdradzać. Wzbraniał się przed ujawnieniem tych właśnie aspektów ze względu na ich normalność, kultywował bowiem wizerunek człowieka, który cały swój czas poświęcał narodowi niemieckiemu i którego należało ślepo słuchać. W rzeczywistości Hitler potrafił spać do południa, lecz z reguły cały dzień przeznaczał na pracę. Aby zachować jasność umysłu, zaczął zażywać amfetaminę, najpierw w małych dawkach, ale z czasem zwiększano je w miarę wzrostu tolerancji organizmu na narkotyk. Stopniowo uzależniał się od zastrzyków i od połowy 1942 r. jego zachowanie zaczęło ulegać zmianie. Przestał się interesować ludźmi i miastami, wycofał się do swojej kwatery. Na naradach skupiał się na drobiazgach i wielokrotnie się powtarzał20. Jego sprawność osłabła, ale despotyzm pozostał. Hitler nie o wszystkim decydował sam, ale dysponował władzą swobodnego wydawania rozkazów. Zakres podejmowanych przezeń decyzji podlegał wahaniom. Nierzadko zajmował się drobnymi szczegółami, również w kwestiach żydowskich, ale nie byłby Hitlerem, gdyby nie wielkie wydarzenia, których stał się przyczyną. Gdy dochodził do jakiegoś wniosku, nie zawsze następowało to szybko, a gdy oznajmiał go komuś, nie zawsze był zrozumiały sam przez się. Wszelako owe wypowiedzi miały charakter wytycznych bądź inspiracji, których znaczenia można się było domyślać z jego niedokończonych myśli. Jako że Hitler stał ponad biurokracją, nie bywał autorem - a jeszcze rzadziej redaktorem - ustaw i dyrektyw, które podpisywał. W rzeczywistości źródłem nieustannego przepływu idei i inicjatyw był aparat administracyjny. Wiele działań podejmowano bez jego wyraźnej zgody, niekiedy nawet go nie informując. Czasami musiał rozstrzygać spory między ważnymi osobistościami i grupami wpływów. Pod tym względem Hitler niczym nie różnił się od władców wysoko rozwini