Ebook Średniowiecze mobi,epub

erytorium rozbitego chanatu została wcielona do Państwa Franków. Utworzono tam trzy marchie: awarską, friulską i wschodnią. Marchia hiszpańska Po południowej stronie Pirenejów Karol utworzył w r. 795 marchię hiszpańską, sąsiadującą z chrześcijańskim królestwem Asturii (które było pozostałością królestwa Wizygotów). Umocnienie pozycji papieża W r. 800 Karol przybył do Rzymu, by rozstrzygnąć spór między papieżem Leonem III a możnowładcami rzymskimi. Król Franków skłonił papieża do złożenia publicznej przysięgi oczyszczającej (przeciwnicy zarzucali Leonowi III między innymi cudzołóstwo i krzywoprzysięstwo), po czym skazał przeciwników papieża jako oszczerców na śmierć, zamieniając im tę karę na banicję w Galii. Odnowienie cesarstwa rzymskiego Wdzięczny za korzystne dla niego rozstrzygnięcie konfliktu papież Leon III 25 grudnia 800 r. w bazylice św. Piotra włożył na głowę Karola koronę cesarską, a zgromadzony lud zgodnie z ceremoniałem bizantyjskim wzniósł okrzyk: Karolo piissimo augusto, a Deo coronato, magno et pacifico imperatore, vita et victoria -- Karolowi najpobożniejszemu i najjaśniejszemu, koronowanemu przez Boga, wielkiemu i przynoszącemu pokój cesarzowi, życie i zwycięstwo. Koronacja Karola Wielkiego (bo taki przybrał przydomek od tego momentu) spotkała się z dezaprobatą w Bizancjum, uważającym się za jedynego spadkobiercę starożytnego cesarstwa rzymskiego. Karol uznany został w Konstantynopolu za uzurpatora. Postanowił odpowiedzieć na ten zarzut zbrojnie i w r. 810 zajął należącą do cesarstwa wschodniego Wenecję i Dalmację. To dopiero skłoniło Bizancjum do rokowań, w wyniku których w r. 812 Konstantynopol uznał cesarski tytuł Karola w zamian za zwrot Wenecji i Dalmacji. Usankcjonowane więc zostało istnienie dwóch cesarstw w świecie chrześcijańskim. Ustrój państwa Karola Wielkiego Państwo Franków nie miało formalnej stolicy -- dwór władcy podróżował razem z nim, jako że władca miał obowiązek objeżdżania wszystkich swoich domen. W czasie pobytu dworu na danym terenie miejscowa ludność miała obowiązek utrzymywać go. Przy słabości gospodarczej państwa taki system gwarantował równe obciążenie tym obowiązkiem poszczególnych regionów. Pod koniec życia Karol Wielki najczęściej przebywał w Akwizgranie. Zbudował tam pałac oparty na wzorach klasycznych, ze słynną oktogonalną (ośmiokątną) kaplicą. Wiece Z tradycji germańskiej pozostały coroczne wiece rycerstwa z udziałem władcy, pełniące rolę przeglądu wojsk. Dwa razu w roku -- na wiosnę i na jesieni -- Karol zwoływał zjazdy możnowładztwa świeckiego i duchownego, podczas których przedstawiał swoje plany polityczne. Opinie możnych miały charakter wyłącznie doradczy. Organizacja terytorialna Monarchia Karola Wielkiego składała się z około 700 hrabstw, którymi zarządzali mianowani i odwoływani przez władcę hrabiowie. Mieli oni obowiązek co roku składać na dworze sprawozdanie. Z ziem królewskich otrzymywali beneficja, z których się utrzymywali. Przysługiwała im także trzecia część grzywien sądowych należnych władcy. Ziemie leżące na kresach państwa zorganizowane były w marchie. Zarządzali nimi margrabiowie, którym przysługiwała szeroka autonomia. Pod koniec panowania Karola istniały marchie awarska, friulska, duńska, hiszpańska i bretońska. Inspekcje w terenie przeprowadzali wysłannicy cesarscy (missi dominici). Wysłuchiwali oni skarg miejscowej ludności i informowali monarchę o nadużyciach miejscowej władzy. Gospodarka Autarkia Gospodarka Państwa Franków miała w przeważającej mierze charakter autarkiczny, czyli samowystarczalny. Podstawą egzystencji było rolnictwo, zaś handel rozwijał się w minimalnym zakresie. Jego przedmiotem były przede wszystkim nadwyżki żywności w rejonach, gdzie akurat w danym roku wystąpił urodzaj, oraz sól i inne surowce mineralne. Wenecja i Fryzja Na obszarze państwa Karola Wielkiego istniały dwa ośrodki handlowe o charakterze międzynarodowym: Wenecja, specjalizująca się wówczas w handlu niewolnikami, oraz Fryzja, słynąca z wyrobów włókienniczych, głównie z produkcji płaszczy wełnianych (pallia fresonica), noszonych przez ludzi bogatszych. Działali również kupcy wędrowni, głównie żydowscy pochodzący z krajów muzułmańskich, którzy handlowali towarami orientalnymi -- materiałami odzieżowymi, przyprawami, wyrobami ze złota i kości słoniowej -- oraz zajmowali się skupem niewolników. System monetarny System monetarny opierał się początkowo na złotych solidach z czasów rzymskich. Wobec słabości gospodarki europejskiej solidy odpływały jednak na wschód i zaczęło brakować pieniędzy w obiegu. W tej sytuacji Karol Wielki przeprowadził reformę monetarną, ustanawiając jako oficjalną walutę srebrnego denara. Do obiegu weszły także półdenary, c