Ebook Stachu i pistolet mobi,epub

�siedzku z bratem Stanisławem w Ostrowcu Świętokrzyskim. Mają czwórkę dzieci: Janusza, Andrzeja, Hankę i Grażynę. Janusz, farmaceuta mieszka z żoną Małgorzatą, też farmaceutką w Słupsku. Mają dwie córki Monikę i Renatę. Jedna /Renata/ mieszka w Australii w Sydney. Wyszła za mąż za Francuza. Wnuczka Janusza zna wiele języków, uczy się aktualnie chińskiego. Druga córka Janusza mieszka z nim, ma córkę Laurę. W Słupsku mieszka także córka Jana i Leontyny, Hanka. Druga córka Jana, Grażyna mieszka w Łodzi. Była z zawodu pielęgniarką i pracowała w szpitalu Edelmana. Drugi syn Jana, Andrzej odbywający służbę w Marynarce Wojennej zginął tragicznie na morzu. Andrzej przyjaźnił się z moim kolegą licealnym w Ostrowcu Św., Wojtkiem Skoczylasem. W trakcie pisania książki nawiązałam kontakt z Januszem Zaręba. Opowiedział mi trochę historii rodzinnej. Jego rodzice czyli Jan i Leontyna prowadzili przez pewien czas szkołę dla analfabetów w Niemienicach. Potem Leontyna prowadziła bibliotekę w tychże Niemienicach. W czasie wojny Jan został powołany do wojska i był tam rusznikarzem. Janusz Zaręba miał natomiast wypadek z bronią właśnie, został ,,przypadkowo" postrzelony w głowę, w okolicę kręgosłupa szyjnego. Do dziś odczuwa dolegliwości. Jan Zaręba była też ojcem chrzestnym Joli, córki Stanisława. 8/ Stanisław Zaręba, urodzony roku w Mirkowicach. I to o nim głównie jest ta książka. Tylu ich było, ośmioro. Dziś w 2020 nikt z nich już nie żyje. Z żon natomiast żyje Janka od Władka i Irena od Stanisława. Janka jest w stanie chorobowym. Na straży historii stoi jedynie Irena. Ma 95 lat i mieszka w Krakowie. 7/ Franciszek Zaręba/z lewej/ i Stanisław Zaręba, bliźniacy /zdj. nr 8/ Władek Zaręba z żoną Janką /zdj. nr 9/ Katarzyna Zaręba/z lewej/z Dominiką Zarębą w wózku i Irena Zaręba /zdj. nr 10/ Władysław Zaręba 11/ Janka Zaręba/z lewej/, Janusz Zaręba i Irena Zaręba Rozdział II. Czas przedwojenny 1. Szkoły i życie zawodowe Mój ojciec urodził się w 1917 roku, kiedy Polska była pod zaborami jeszcze, ale już rok potem odzyskała niepodległość. Stanisław dorastał więc w wolnej Polsce. Do szkoły podstawowej zwanej wtedy powszechną uczęszczał przez 7 lat i ukończył ją 1936 roku. 1-go września 1936 roku przyjęty został do Szkoły Rzemieślniczo-Przemysłowej przy Zakładach Spółki Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich w Ostrowcu Świętokrzyskim. Ukończył ją roku. Świadectwo Ukończenia na załączonym zdjęciu / zdjęcie nr 12/ /zdj. nr 12/ W czasie tej szkoły ojciec ukończył także, w VI 1939 roku całkowity 3-ch letni kurs nauki działu odlewniczego, co jest odnotowane na powyższym świadectwie. Ten kurs zakończony był egzaminem na czeladnika przemysłu formierskiego/ odlewniczego/. Świadectwo egzaminu na czeladnika w załączeniu poniżej / zdjęcie nr 13/ zdj. nr 13 Po ukończeniu szkoły, ojciec pracował w Hucie Ostrowiec, od 10 lipca 1939r. do w Odlewni Żeliwa. Z tego okresu pracy pochodzi to zdjęcie poniżej / nr. 14/ /zdj. nr 14/ Stanisław Zaręba w Odlewni Żeliwa w hucie 1-go września 1939 r. wybuchła II-ga wojna światowa. Codzienne naloty zmuszały pracowników do częstego przerywania pracy. Ojciec zwolnił się więc i powrócił do rodzinnego domu w Mirkowicach, gdzie pomagał rodzinie w gospodarstwie rolnym. Rozdział III 1. Wojna 1939--1945 Po wybuchu wojny życie przyśpiesza i pisze historię tego czasu, dla każdego inną, choć dla wszystkich z wojną w tle. To, co działo się z moim ojcem i jego rodziną, Stanisław pozostawił we wspomnieniach. Dokonał tego po wojnie w towarzystwie i z pomocą swego syna Janusza. I dzięki im za to, bo to wspaniała rzecz taki dokument tamtych czasów. Czyta się jak kryminalno-sensacyjną opowieść z wypiekami na twarzy. A jednak była to najprawdziwsza historia. Oddajmy zatem głos ojcu. WSPOMNIENIA O KONSPIRACYJNEJ PRODUKCJI PISTOLETÓW MASZYNOWYCH, TAK ZWANYCH BECHOWCÓW, W ZAKŁADACH OSTROWIECKICH I OKOLICZNYCH WSIACH W LATACH 1940 -- 1944 zawartość ,,Roczników dziejów ruchu ludowego Wydanie 18" Nakładem Ludowej Spółdzielni Wydawniczej, 1976 Wojna zaskoczyła mnie podczas pracy w Zakładach Ostrowieckich jako dwudziestodwuletniego chłopca. Nie napracowałem się zbyt wiele, bo Szkołę Rzemieślniczo -- Przemysłową ukończyłem zaledwie dwa miesiące temu. Z zawodu byłem formierzem, pracowałem w odlewni żeliwa. Nękające na początku września codzienne naloty zmuszały nas do częstego przerywania pracy. 6 września wraz z wieloma innymi postanowiłem porzucić pracę i pozostać w swej rodzinnej wiosce Mirkowice oddalonej od Ostrowca około 7 km. Na początku 1940 roku władze okupacyjne rozpoczęły werbunek ludności polskiej na roboty do III Rzeszy. Sołtysi będący na usługach okupanta i wchodzący w skład niemieckiej administracji mieli za