Ebook Stalinowski kat Polski Iwan Sierow mobi,epub

, na czele którego stanął Sierow, nosił nazwę ,,tajno-politycznego". Przed nim tym najważniejszym w strukturach bezpieczeństwa oddziałem kierował Bogdan Kobułow - najbliższy współpracownik Berii. Po dziesięciu dniach od nominacji Sierow został zaproszony na spotkanie ze Stalinem w jego gabinecie na Kremlu w celu omówienia planowanej parady lotniczej w Tuszynie. Zazwyczaj to NKWD zapewniało ,,czekistowską obsługę" takich masowych imprez jak parady, pochody, uroczyste posiedzenia z udziałem ,,wodzów". Oznaczało to w praktyce przede wszystkim sprawdzanie listy uczestników imprezy oraz odsiewanie wszystkich niepewnych czy podejrzanych osób, zapewnienie ochrony i dbanie o porządek podczas trwania imprezy oraz tajną obserwację jej uczestników. Najwidoczniej wódz chciał osobiście poznać nowego szefa politycznego wydziału śledczego. Sierow mu się spodobał. Przygotowania do parady były skomplikowane. Próby zaczęto z tygodniowym wyprzedzeniem. W efekcie parada lotnicza 18 sierpnia 1939 roku odbyła się z niezwykłym rozmachem. Gazety pisały potem, że ,,w tym roku dzień lotnictwa w Moskwie świętowano wyjątkowo uroczyście"12. Na głównej trybunie zasiadał Stalin oraz członkowie Biura Politycznego. Na paradę przyszło około miliona widzów, a w programie pokazu zaplanowano niespotykane wcześniej atrakcje. Odbyła się prezentacja gigantycznego samolotu o sześciu silnikach ZSRS L-760, a na placu wylądował masowy desant spadochroniarzy zrzuconych z dwóch sterowców. Ale gwoździem programu była ,,inscenizacja ataku lotniczego na przykładowy >>obiekt<< wojskowy"13. Na skraju aerodromu w Tuszynie zbudowano ogromną makietę zakładu zbrojeniowego, z jego kominów buchał dym, jakby naprawdę trwał tam proces produkcyjny. Ta zabawa w wojnę spodobała się Stalinowi. A dwa lata później bombardowania stały się dla moskwian okrutną rzeczywistością. Szybkie awanse Sierowa na tak wysokie i odpowiedzialne stanowiska można wytłumaczyć tylko jedną okolicznością. Spodobał się i wzbudził sympatię ludowego komisarza spraw wewnętrznych Berii. Kariera Sierowa dalej się rozwijała - 2 września 1939 roku został ludowym komisarzem spraw wewnętrznych Ukrainy. Dwa dni później na mocy rozkazu NKWD otrzymał specjalny stopień komisarza bezpieczeństwa państwowego 3. rangi - trzy romby na kołnierzu. W nomenklaturze wojskowej odpowiadało to stopniowi komkora, a od 1940 roku - stopniowi generała lejtnanta. Na czele NKWD Ukrainy Zanim Sierow przybył do Kijowa, na stanowisku ludowego komisarza spraw wewnętrznych już prawie od roku był wakat. Zadecydował o tym bezprecedensowy przypadek. Aleksander Uspienski - narkom spraw wewnętrznych Ukrainy, komisarz BP 3. rangi, obawiając się aresztowania, 14 listopada 1938 roku porzucił posadę, uciekł z Kijowa i zaczął się ukrywać. Oczywiście zadbał wcześniej o to, żeby go nie szukano, więc upozorował sytuację tak, by wyglądała na banalne samobójstwo. Na służbowym biurku zostawił liścik, z którego wynikało, że poszedł utopić się w Dnieprze. Uspienski jako protegowany i najbliższy współpracownik Jeżowa miał wszelkie podstawy do obaw o swoje bezpieczeństwo. ,,Żelaznemu narkomowi" grunt już usuwał się spod nóg. Ale Jeżow zdążył jeszcze uprzedzić współpracownika o czyhającym na niego niebezpieczeństwie. Uspienski zeznawał później na przesłuchaniu: ,,14 listopada rano zadzwonił do mnie Jeżow i uprzedził, że zaplanowano moje aresztowanie. Powiedział mniej więcej tak: >>Wzywają cię do Moskwy, żeby rozpatrywać twoje sprawy. Twoja sytuacja wygląda źle<<. Pod koniec rozmowy Jeżow oświadczył: >>A tak w ogóle sam się zorientuj, jak i dokąd masz jechać...<<"14. Nikt nie uwierzył w samobójstwo Uspienskiego. Wszczęto poszukiwania, zamknięto wszystkie przejścia graniczne. Świeże były jeszcze wspomnienia o tym, jak Gienrich Luszkow - szef Dalekowschodniego NKWD, komisarz BP 3. rangi w czerwcu 1938 roku uciekł do japońskiej Mandżurii. A to był już drugi przypadek bezczelnej dezercji. Stalin był wściekły. O jego skrajnym niezadowoleniu świadczy notatka wysłana 22 listopada do NKWD, do Berii. Chociaż oficjalnie ludowym komisarzem dalej był Jeżow, Stalin już mu nie ufał: ,,Do towarzysza Berii. Trzeba dać czekistom zadanie: schwytać Uspienskiego za wszelką cenę. To hańbi honor czekistów - nie potrafią złapać jednego łajdaka Uspienskiego, który na oczach wszystkich zszedł do podziemia i drwi sobie z nas. Nie można tego tolerować. 22/XI - 38 J. Stalin"15. Stalin znał osobiście zarówno Luszkowa, jak i Uspienskiego. Obaj nieźle się napracowali, wypełniając jego krwawe rozkazy w czasie ,,Wielkiego Terroru". Obaj zostali szczodrze obsypani odznaczeniami i przyjęci przez samego wodza w jego gabinecie na Kremlu16. Poszukiwania Uspienskiego trwały długo. On tymczasem, posługując się fałszywymi dokumentami na nazwisk