Ebook Star Wars Wielka Republika. Burza nadciąga mobi,epub

m języku, nie prze­ry­wa­jąc pracy. Cho­lerny sta­bi­li­za­tor led­wie trzy­mał się na swoim miej­scu! - Mówisz w naszym języku? - zdzi­wił się far­mer. - O tyle, o ile. Cóż, aku­rat do tego miała dryg. Zawsze było tak samo. Szybko pod­ła­py­wała więk­szość języ­ków, co było dość uży­tecz­nym talen­tem w jej pro­fe­sji. Cza­sem nie kryła się z tym, innymi razy mil­czała i nasłu­chi­wała. Ze strony tej dwójki nie miała się jed­nak czego oba­wiać, gdy tak trzę­śli się za jej ple­cami, nie mając poję­cia, co powie­dzieć po tym, jak ich próba uprzej­mego nawią­za­nia kon­wer­sa­cji zawio­dła. Mimo to nie okła­mała ich. Jej sta­tek, poobi­jany frach­to­wiec YT-750, nie miał nazwy, a jedy­nie numer reje­stra­cyjny figu­ru­jący w reje­strach Repu­bliki. Wła­ści­wie to kilka nume­rów, w zależ­no­ści od zle­ce­nia lub pra­co­dawcy, dla któ­rego aku­rat wyko­ny­wała robotę. Nie widziała sensu w nada­wa­niu nazw cze­mu­kol­wiek ze swo­jego dobytku - stat­kowi, broni, a nawet dwóm dro­idom, które towa­rzy­szyły jej w misjach, sar­ka­stycz­nej jed­no­stce admi­ni­stra­cyj­nej oraz bez wąt­pie­nia przy­dat­nemu astro­me­chowi. Podob­nie jak sta­tek, były narzę­dziami, niczym wię­cej. Po co się przy­wią­zy­wać do cze­goś, co ni­gdy nie odwza­jemni się tym samym? Być może był to sku­tek uboczny jej szko­le­nia - a może nie. Tak czy ina­czej, Ty wolała myśleć, że to po pro­stu prze­jaw zdro­wego roz­sądku. - Czego chce­cie? - spy­tała, zamie­rza­jąc zakoń­czyć tę roz­mowę naj­szyb­ciej, jak się da. Miała sprawy do zała­twie­nia, spie­szyło jej się. - Mamy noviań­ską rudę. Nie­wiele, ale powinno wystar­czyć. - Na co? Zamiast odpo­wie­dzieć, far­me­rzy oświad­czyli po pro­stu: - To coś... zabija nasze dzieci. Prze­rwała pracę, opusz­cza­jąc klucz uni­wer­salny od odsło­nię­tego rdze­nia sta­bi­li­za­tora. - Co takiego? - spy­tała zre­zy­gno­wa­nym gło­sem. - Potwór. Straszny. Cóż, a czy ist­niały jakieś inne? - Od jak dawna? - Od trzech tygo­dni. Zasta­wia­li­śmy pułapki, ale je nisz­czy. Ruj­nuje nasze plony, tra­tuje pola. - Ile? - Pól? - Ile dzieci porwał? - A czy to ma zna­cze­nie? Co racja, to racja. Odwró­ciła się w końcu w ich stronę, wzdy­cha­jąc osten­ta­cyj­nie. Wyglą­dali nie­mal jak cho­dzące szkie­lety - wysta­jące kości obcią­gnięte skórą. Wyż­szy z dwójki - choć i tak nie­grze­szący wzro­stem - pod­niósł skó­rzaną sakwę. - Mamy rudę - powtó­rzył, pod­czas gdy jego towa­rzysz kulił się za jego ple­cami, wsparty ciężko na lasce. Sądząc po roz­mia­rach sakwy, noviań­skiej rudy nie było zbyt wiele. Za mało, by warto było zawra­cać sobie głowę. ,,To coś... zabija nasze dzieci"... - Gdzie? - Na Sor­cań­skim Bagnie, trzy dni drogi stąd. Jeden, jeśli ma się śli­zgacz. - Czy macie śli­zgacz? - Nie. Popa­trzył na nią, a ona odwza­jem­niła spoj­rze­nie. Jego towa­rzysz wbi­jał wzrok w bagienną wodę. Wyczer­pany. Pozba­wiony nadziei i ocze­ki­wań. Daw­niej sko­rzy­sta­łaby z pomocy vera­ze­eń­skich kamieni, żeby pod­jąć decy­zję, prze­ko­nu­jąc samą sie­bie, że wybór pozo­sta­wia losowi. Woli wszech­świata. Z jed­nej strony były na nich wyryte sym­bole księ­ży­ców, z dru­giej - słońc. Sam rytuał był dość pro­sty: rzu­cało się je na zie­mię, obsta­wia­jąc uprzed­nio prze­wagę słońc lub księ­ży­ców, i pozwa­lało, by wynik zade­cy­do­wał o wer­dyk­cie. Ostat­nio jed­nak Ty sta­rała się bar­dziej aktyw­nie sta­no­wić o wła­snych wybo­rach, zamiast pole­gać na kamie­niach - i w tej chwili dosko­nale zda­wała sobie sprawę z tego, że gra jest nie­warta świeczki. To było zwy­czaj­nie nie­opła­calne. Powinna wró­cić na pokład i lecieć na Kel­do­oine. To było jedyne sen­sowne roz­wią­za­nie w tej sytu­acji. Logiczne. Tuby­lec musiał jed­nak zadać pyta­ - Pomo­żesz nam? Cóż, klamka zapa­dła. Roz­dział czwarty roz­dział czwarty Rystan Udi Dis ni­gdy nie przej­mo­wał się chło­dem. Ni­gdy go nie doświad­czył, dora­sta­jąc, ale te czasy minęły tak dawno temu, że teraz tro­pi­kalny kli­mat Talora wyda­wał mu się tylko odle­głym wspo­mnie­niem. Od tam­tej pory odwie­dził tak wiele świa­tów, wyty­czył i sprze­dał tak wiele Jego ojcu byłoby wstyd, gdyby wie­dział, jakie życie pro­wa­dził jego syn - cóż, to nie byłoby nic nowego. Mimo to w chwili, w któ­rej trap ,,Pająka" opadł z hukiem na pyli­stą zie­mię pla­nety, Disowi zaparło dech w piersi. Prze­ni­kliwy chłód pano­wał nawet tutaj, w pier­ście­niu miesz­kal­nym Rystana, ale Udi nie mógł nic dać po sobie