Ebook Stara Słaboniowa i Spiekładuchy mobi,epub,pdf

z wywoływać krwawe wojny bez kresu. Ale nade wszystko znowu będziesz mieć moją nieskończoną miłość. Dotknęła jego gęstego futra i czując zawroty głowy, zanurzyła w nim twarz, by wdychać ciężki zapach. On zaś położył szponiastą łapę na jej głowie i zaczął ją gładzić po włosach z czułością. - Uwielbiasz to, moja śliczna. I widzisz, mówią, że nie wybaczam, a przecież ja potrafię wybaczać... - Matko krzestna! - ozwał się nagle przeraźliwy pisk Anetki, która stała na wersalce i szeroko wytrzeszczonymi oczami patrzyła na Słaboniową, jak klęczy na swoich opuchniętych od reumatyzmu kolanach przed wielkim, czarnym kozłem i pomarszczonymi rękami gładzi jego splątane futro. Słaboniowa zwróciła na nią z wyrzutem zamglone oczy. - Matko krzestna! On kłamie, on zabierze wszystko i nic nie da w zamian. Wcale nie jesteście młoda i piękna. Jesteście stara, taka jak zawsze by liście, to oszukaniec! - wrzeszczała Anetka na całe gardło z rękami przyciśniętymi do twarzy. Wszystko, co zdarzyło się potem, trwało może kilka sekund i Anetka nie była pewna, czy to, co widzi, naprawdę się dzieje. Ale wszystko było rzeczywiste, bardziej prawdziwe nawet niż wygasły kominek, fotele, wersalka i cały pokój. Zobaczyła, jak Kozieł i Słaboniowa unoszą się pod sufitem naprzeciw siebie i strzelają jakimś światłem, niby laserami. Słaboniowa, wykrzykując: ,,Żadnego wstydu, żadnej przyzwoitości!", wymachiwała swoją laską niczym szpadą, a z jej oczu, nosa i ust wydobywały się oślepiające strumienie białego światła. Kozieł, wielki jak góra, przeszywał zaś Słaboniową lodowatoniebieskimi strzałami wysyłanymi z wściekłych ślepi i zakrzywionych szponów. Mierzyli się tak, okrążając pokój, Słaboniowa dziwnie zwinnie, skacząc lekko w powietrzu, umykała przed Kozłem, a on, ciężko stąpając, atakował raz za razem. Nagle Słaboniowa natarła, zrobiła zdecydowany wypad i krzycząc niezrozumiały dla Anetki wyraz ,,Tusze!", przebiła laską włochaty koźli brzuch, który pękł z głośnym hukiem. - Teofila! - wrzasnął Kozieł straszliwie, aż Anetka padła na podłogę w przestrachu. - Teofila! Już ty mnie popamiętasz, stara, niewdzięczna macioro! Już ja ci pokażę, kto tutaj rządzi! Ani się spodziewasz, kiedy wrócę po ciebie i zadam ci najgorsze męki! Ani się spodziewasz, jak wrócę po to, co moje, co mi obiecane! - wrzeszczał Kozieł, robiąc się przy tym coraz mniejszy i mniejszy, jak balonik, z którego nagle ktoś wypuścił powietrze. A kiedy już był tak malutki jak opadający płatek popiołu, dodał: - Wrócę z pierwszą krwią... - i zniknął. - No, gadane to tyś zawsze miał - prychnęła Słaboniowa, wycierając laskę o obrus leżący na ławie. Słaboniową obudziło zimno. Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że ogień na kominku niemal wygasł, a przez okno wpada do pokoju mroźne światło zimowego poranka. Anetka wciąż spała skulona, jej ciałem co i raz wstrząsały dreszcze, jakby niepokoiły ją jakieś sny pełne przygód i strachów. Słaboniowa dźwignęła się ciężko z fotela, przykryła Anetkę kocem, pomruczała jej coś do ucha i pogładziła po czole. Dołożyła drew do ognia i wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Ranne powietrze aż trzeszczało od mrozu, a słońce tak świeciło, że śnieg niemal oślepiał błyszczącą bielą. Słaboniowa wciągnęła ostre powietrze pełną piersią. Z parującej obórki wychynęła Zośka i krzyknęła wyraźnie ubawiona: - No i co? Wygoniła Słaboniowa te niby-diabły Anecine? - Zośka, dyć nie myśl, że czego ty nie widzisz, to tego ni ma. Na świecie takie rzeczy sum, co doktorom się nie śniły ani, jak to gadajo, filuzofom tyż ni. A tyś nie profesur ani filuzof, aa? Pilnuj ty tej swojej Anetki, bo ona dobra dziewczyna, ale na ten świat popaprany niegotowa jeszcze. I śniadanie dobre jej nagotuj, bo głodna bedzie od rana. - Słaboniowa okręciła się na pięcie i wspierając się na swojej lasce, powędrowała do domu. Zośka postała jeszcze chwilę na progu obórki z otwartą gębą i wróciła do roboty, myśląc, co też stara mogła mieć na myśli z tymi doktorami i filuzofami. W porze obiadu Słaboniowa posłyszała tupanie botków na zmrożonym śniegu, trzask furtki i już w progu stała Anetka, w rozpiętym kożuszku, rumiana i jakby okrąglejsza na buzi. - Matko krzestna! - zawołała radośnie. - Matko krzestna, wszystko przeszło! Już mnie nie mgli, a apetyt mam taki, że na śniadanie jajecznicę chyba z sześciu jaj wrąbałam! Matka teraz się boi, że z jedzeniem na mnie nie nastarczy, póki Stasiek nie wróci. - Siadaj, Anetka, siadaj i wolniej gadaj, bo się zatchniesz - mruknęła Słaboniowa. - Ale miałam sny wczoraj. Śniło mi się, żeście przegnali laską takiego czarnego, wielkiego kozła, co chciał mi jakąś krzywdę zrobić! I jeszcze jakieś świństwa inne mi si�