Ebook Stokrotka i demony mobi,epub

�su. - Pój­dę na to, cho­ciaż to dia­bel­ski układ. Zgła­szaj mi wszel­kie sen­sa­cje, na­praw­dę z tym nie ma żar­tów. - I to bę­dzie spra­wa mię­dzy nami? - Tak, tyl­ko mię­dzy nami. Ale mu­sisz być ab­so­lut­nie szcze­ra. Je­śli masz wię­cej tego świń­stwa, to przy­nieś. - Przy­nio­słam wszyst­ko, Do­ro­ta! Jezu, chy­ba kost­kę skrę­ci­ł Po­za­bi­jać się moż­na w tych bu­ - schy­li­ła się. - Jest w to­bie taki ognik praw­dy, nie Zo­ba­czy­my. Za­sta­nów się jesz­cze raz nad ilo­ścią. - Czte­ry. - Te­raz ci dać? - Tak. A ju­tro wie­czo­rem trzy albo jak zde­cy­du­jesz. - W po­rząd­ku, Da­ria. Po­lu­bi­łam cię. Wy­bierz so­bie czte­ry ta­blet­ki i pro­po­nu­ję, że­byś dzie­li­ła je na po­łów­ki, a po­łów­ki na ko­lej­ne po­łów­ki. - Tak wła­śnie zro­bię. Dzię­ku­ję ci, Do­ro­ta. Być może ra­tu­jesz mi ży­ - Po­dziel to jesz­cze dziś. - Tak zro­bię. - I chodź na jogę, me­dy­ta­cję, bie­gaj duż - Wiem. Mu­szę zwy­cię­żyć to po­przez cia­ło. - Wła­śnie. A z nogą w po­rząd­ku? - Tak, ja­kiś Może uda mi się ju­tro tego pierw­sze­go pa­pie­ro­sa za­pa­lić po śnia­da­niu. - Idź już! Po­wo­dze­nia, dziew­czy­no! - Ko­cham cię, Do­ro­ta. Jak tyl­ko cię uj­rza­ł To da mi do­dat­ko­wą siłę... - Idź już, idź, szyb­ko! *** - Kto jest?! Za­bi­ję! - Pio­trek ze­rwał się na rów­ne nogi. - To ja, Do­ro­ta. Prze­pra­szam. Nie mogę spać. - To pa­kuj się do mnie. - Dzię­ki. - Aleś ty zim­na! Ju­tro przy­nio­sę dru­gie łóż­ko, sza­fę wy­sta­wię na ko­ry­tarz. - Pio­ - Ani sło­wa! Przy­tul się i śpij. Je­steś bez­piecz­na, bez­piecz­na, bez­piecz­ *** Grze­gorz nie mógł za­snąć i prze­kli­nał twar­dą, wą­ską ka­nap­kę. - Po jaką cho­le­rę tu przy­je­cha­łem? - po­my­ślał. - Same żół­to­dzio­by. Mimo za­ka­zu pa­le­nia w po­ko­jach pa­lił jed­ne­go za dru­gim. Wy­sy­pał pa­pie­ro­sy i z pacz­ki po marl­bo­ro zro­bił so­bie po­piel­nicz­kę. Uchy­lił okno, po­ko­ik był na­praw­dę nie­wiel­ki. Miał ocho­tę coś zro­bić, iść na noc­ny śnież­ny spa­cer, ale czuł się tak bez­na­dziej­nie, że nie mógł wy­ko­nać ja­kie­go­kol­wiek ru­chu. Gło­wę upo­rczy­wie wy­peł­nia­ły mu przy­po­mnie­nia z po­przed­nie­go dnia i dzi­siej­sze­go po­ran­ka i po­łu­ Nie miał ko­mór­ki, by z kimś po­roz­ma­wiać. Zdał so­bie spra­wę, że nie wszyst­ko jed­nak za­ła­twił do koń­ca. Nie miał kom­pu­te­ra, by wy­dać od­po­wied­nie dys­po­zy­cje. Wpa­ko­wał się na ten tre­ning jak szcze­niak. I ogar­niał go lęk. Co­raz więk­szy strach. Po­now­nie się­gał po pa­pie­ro­sa. A prze­cież szy­ko­wał się do tego wy­jaz­du i był za­do­wo­lo­ny, gdy otrzy­mał wia­do­mość o ter­mi­nie. Od wcze­sne­go rana krzą­tał się, prze­le­wał pie­nią­dze z kil­ku kont na jed­no, po­tem za­dzwo­nił do Ben­ka z proś­bą, żeby prze­jął wszyst­kie spra­wy fir­my. A być może te­raz Be­nek te­le­fo­nu­je bez­sku­tecz­nie do nie­go, chcąc się do­wie­dzieć, czy żyje, czy też. Nie wszyst­ko jed­nak opra­co­wał i wy­ko­nał per­fek­cyj­nie. Ależ był głu­pi! - pod­niósł się i oparł gło­wę o ścia­nę. Mo­gli go zlo­ka­li­zo­wać bez naj­mniej­sze­go tru­du. Ocie­rał zim­ny pot z czo­ła. Nu­me­ry sa­mo­cho­du, na­wet ta­bli­ce re­je­stra­cyj­ Wpa­dał w pu­łap­kę. Na pew­no na one­cie pi­sa­no o tym wy­pad­ku. Być może po­ciąg wy­ko­le­ił się od ude­rze­nia w jego po­tęż­ne­go dżi­pa. Być może po­za­bi­jał lu­ Mógł znik­nąć w inny, sku­tecz­niej­szy spo­sób. Ba­wił się ze swo­im psem, obron­nym bul­te­rie­rem, za­ło­żył spe­cjal­ną rę­ka­wi­cę na pra­wą rękę, aż do ra­mie­nia, i ka­zał psu ata­ko­wać go. Nor­bi bez tru­du i jak bły­ska­wi­ca ska­kał mu do gar­dła i szar­pał jego rękę. - Odejdź! - mó­wił i pies cier­pli­wie cze­kał pod ścia­ną, a on w na­gro­dę rzu­cał mu ka­wał wo­ło­wi­ny. - Atak! - psi­sko po­now­nie wzbi­ja­ło się w górę, za­ci­ska­jąc zęby na kau­czu­ko­wym ochra­nia­czu. W ich za­ba­wie na­stą­pi­ła prze­rwa, gdy za­dzwo­ni­ła Jola. Po­wie­dział, że to ko­niec, że wy­jeż­dża. Pła­ka­ła. A on był okrut­ny. Wy­zy­wał ją. Mó­wił, że nic go nie ob­cho­dzi ja­kiś ba­chor, któ­re­go nosi w brzu­ Po­tem spa­ko­wał się szyb­ko, po­upy­chał wszyst­ko w ma­łej wa­li­zecz­ce. Część do­ku­men­tów we­pchnął w tyl­ną kie­szeń spodni, do­ku­men­ty do­ty­czą­ce sa­mo­cho­du i fir­m