Ebook Stowarzyszenie umarłych poetów mobi,epub

ch absol­wen­tów naszej Aka­de­mii, pana Ale­xan­dra Car­mi­cha­ela Juniora, z rocz­nika szkol­nego tysiąc osiem­set osiem­dzie­siąt sześć. Zgro­ma­dzeni w kaplicy gło­śną owa­cją i powsta­niem z miejsc powi­tali osiem­dzie­się­cio­let­niego czło­wieka, który wynio­śle odtrą­ciw­szy wycią­gnięte ku niemu pomocne dło­nie, podrep­tał wolno w kie­runku mów­nicy. Sta­ru­szek wymam­ro­tał do mikro­fonu kilka nie­zro­zu­mia­łych dla nikogo słów, uśmiech­nął się ser­decz­nie i poma­chał ręką. Uro­czy­stość dobie­gła wresz­cie końca. Ucznio­wie i rodzice zaczęli wycho­dzić z kaplicy na przej­mu­jący chło­dem dzie­dzi­niec szkol­nego cam­pusu. Od rze­czy­wi­sto­ści świata zewnętrz­nego Aka­de­mię Weltona odgra­dzały stare, zmur­szałe mury i pie­lę­gno­wana w nich pie­czo­ło­wi­cie surowa tra­dy­cja. Dyrek­tor Gale Nolan, niczym pro­boszcz sto­jący po nie­dziel­nej mszy na scho­dach swego kościoła, przy­glą­dał się z wysoka żegna­ją­cym się rodzi­nom. Matka Char­liego Dal­tona odgar­nęła synowi włosy z czoła i czule go poca­ło­wała. Ojciec Knoxa Over­stre­eta objął syna po męsku, kiedy spa­ce­ro­wali po dzie­dzińcu, oglą­da­jąc mar­mu­rowe tablice upa­mięt­nia­jące fun­da­to­rów szkoły. Ojciec Neila Perryego stał wypro­sto­wany przed synem i popra­wiał wpięte w kie­szeń jego bluzy odznaki. Trzy­ma­jący się na ubo­czu Todd Ander­son czub­kiem buta wyko­py­wał z ziemi kamyk. Jego rodzice stali kilka metrów dalej i nie zwra­ca­jąc na niego uwagi, roz­ma­wiali z rodzi­cami jakie­goś innego ucznia. Wpa­tru­ją­cego się ponuro w zie­mię Todda zasko­czył nagle Gale Nolan. Pod­szedł do niego, chcąc odczy­tać imię i nazwi­sko na przy­pię­tej do swe­tra pla­kietce. - Aaa, pan Ander­son - zaczął. - Czeka cię poważne zada­nie. Twój brat był jed­nym z pry­mu­sów naszej Aka­de­mii. Z pew­no­ścią mu dorów­nasz. - Dzię­kuję, pro­szę pana - odpo­wie­dział Todd sła­bym gło­sem. Niczym dobry gospo­darz Nolan ruszył dalej, mija­jąc po dro­dze rodzi­ców, pozdra­wia­jąc ich i uśmie­cha­jąc się nie­ustan­nie. Zatrzy­mał się dopiero przy panu Per­rym i jego synu. Poło­żył rękę na ramie­niu Neila. - Wiele sobie po tobie w tym roku obie­cu­jemy, Perry - powie­dział poważ­nie. - Dzię­kuję, panie Nolan. - Na pewno nie zawie­dzie - rzu­cił ojciec Neila. - Prawda, synu? - Będę się bar­dzo sta­rał. Nolan pokle­pał Neila po ramie­niu i ruszył dalej. Zauwa­żył, że wielu naj­młod­szych uczniów z tru­dem powstrzy­muje łzy, a nie­któ­rzy pła­czą, tuląc się do matek. - Na pewno ci się spodoba - prze­ko­ny­wał gło­śno jeden z ojców, macha­jąc na poże­gna­nie ręką i odcho­dząc śpiesz­nie w kie­runku par­kingu. - Nie bądź dziec­kiem - łajał inny zapła­ka­nego syna. Z wolna dzie­dzi­niec pusto­szał, jeden po dru­gim samo­chody opusz­czały szkolny par­king. Aka­de­mia Weltona stała się teraz dla chłop­ców nowym domem, odizo­lo­wa­nym w pięk­nych, ale suro­wych lasach Ver­montu. - Chcę do domu! - krzyk­nął jesz­cze jakiś chło­piec chli­pią­cym gło­sem. Któ­ryś ze star­szych kole­gów pokle­pał go pocie­sza­jąco po ramie­niu i popro­wa­dził w kie­runku bursy. Roz­dział II Wolniej, pro­szę panów, wol­niej. Nie bie­giem! - wołał nauczy­ciel z wyraź­nym szkoc­kim akcen­tem. Czter­dzie­stu uczniów młod­szej klasy zbie­gało ze scho­dów w bur­sie, pod­czas gdy pięt­nastka star­szych usi­ło­wała uto­ro­wać sobie mię­dzy nimi drogę na pię­tro. - Tak, tak, panie McAl­li­ster - powie­dział któ­ryś z pierw­szo­rocz­nia­ków. - Prze­pra­szam, pro­szę pana. McAl­li­ster z dez­apro­batą kiwał głową, patrząc, jak chłopcy wybie­gają z budynku i pędzą przez cam­pus. W wyło­żo­nej dębową boaze­rią Sali Repre­zen­ta­cyj­nej sied­miu uczniów cze­kało na wezwa­nie dyrek­tora Nolana. Co pewien czas kilka par oczu nie­spo­koj­nie kie­ro­wało się ku scho­dom po prze­ciw­nej stro­nie, które pro­wa­dziły do wycho­dzą­cych na pierw­sze pię­tro drzwi. Nie­ba­wem poja­wiło się w nich pię­ciu chłop­ców. Cięż­kim kro­kiem zaczęli scho­dzić. Za nimi, na szczy­cie scho­dów, sta­nął stary, siwie­jący dok­tor Hager. - Over­street, Perry, Dal­ton, Ander­son, Came­ron! - krzyk­nął. Kiedy szli gęsiego na górę, pozo­stała na dole dwójka śle­dziła z prze­ję­ciem ich odej­ście. - Hej, Meeks, jak się nazywa ten nowy? - zapy­tał jeden z nich. - Todd Ander­son - odparł szep­tem Ste­ven Meeks. Ta wymiana zdań nie uszła uwagi sta­rego Hagera. - Pano­wie Meeks i Pitts! Nagana! - krzyk­nął z groźbą w gło­si