Ebook Świat Bourne`a mobi,epub

- Pie­przyć Be­rię. Oczy Czer­kie­so­wa zmie­ni­ły się w szpar­ki. - Ostroż­nie, przy­ja­cie­lu. Tego fa­ce­ta nie moż­na lek­ce­wa­żyć. - Rada przy­ję­ta. Czer­kie­sow krót­ko ski­nął gło­wą. - Je­śli sto­sun­ki się po­psu­ją, skon­tak­tuj się ze mną. - Otwo­rzył i za­mknął za­pal­nicz­kę. Od­głos przy­po­mi­nał brzę­cze­nie owa­da ukry­te­go w tra­wie. - A te­raz przejdź­my do rze­czy. Mam dla cie­bie zle­ce­nie. Kar­pow wpa­try­wał się w jego twarz, szu­ka­jąc ja­kie­go­kol­wiek zna­ku, któ­ry zdra­dził­by mu, cze­go spra­wa może do­ty­czyć. Ale ni­cze­go nie spo­strzegł. Czer­kie­sow wła­śnie taki był. Twarz miał rów­nie nie­prze­nik­nio­ną jak ścia­na ban­ko­we­go sej­fu. Na pa­sie stał woj­sko­wy od­rzu­to­wiec, oto­czo­ny aurą czuj­no­ści i na­pię­cia. Od cza­su do cza­su po­ja­wiał się przy nim me­cha­nik, ale nikt nie zbli­żał się do dwóch Ro­sjan. Czer­kie­sow ode­rwał kru­szy­nę ty­to­niu od ust i roz­tarł ją na pył. - Chcę, że­byś ko­goś za­bił. Kar­pow za­czerp­nął po­wie­trza, nie do koń­ca świa­do­my, że od ja­kie­goś cza­su wstrzy­mu­je od­dech. To wszyst­ko? Po­czuł, jak ogar­nia go fala ulgi. Ski­nął gło­wą. - Po­daj mi szcze­gó­ły, to się tym zaj­mę. - Trze­ba to zro­bić na­tych­miast. Kar­pow po­now­nie kiw­nął gło­wą. - Oczy­wi­ście. Od razu. - Za­cią­gnął się pa­pie­ro­sem i zmru­żył jed­no oko, bo wpadł w nie dym. - Za­kła­dam, że masz zdję­cie celu. Uśmie­cha­jąc się zło­śli­wie, Czer­kie­sow wy­jął fot­kę z kie­sze­ni na pier­si i po­dał swo­je­mu na­stęp­cy w FSB-2. Pa­trzył, za­cie­ka­wio­ny i uważ­ny, na twarz Bo­ri­sa, któ­ra sta­wa­ła się bla­da jak kre­da. - Nie masz wy­bo­ru. I to żad­ne­go. - Od­chy­lił do tyłu gło­wę. - Co? Czyż­by cena za twój awans była zbyt wy­so­ka? Kar­pow usi­ło­wał coś po­wie­dzieć, ale czuł się tak, jak­by były szef wła­śnie go du­sił. Uśmiech Czer­kie­so­wa stał się szer­szy. - Nie, wy­da­je mi się, że nie. Rozdział 2 Ja­son Bo­ur­ne obu­dził się w ciem­no­ści po­ko­ju ho­te­lo­we­go na skra­ju ko­lum­bij­skiej pusz­czy, ale nie otwie­rał oczu. Le­żał przez chwi­lę na cien­kim, po­wy­gnia­ta­nym ma­te­ra­cu, owład­nię­ty wspo­mnie­niem dziw­ne­go snu. Znaj­do­wał się w domu o wie­lu po­ko­jach, z ko­ry­ta­rza­mi pro­wa­dzą­cy­mi do miejsc, w któ­rych ślepł. Zu­peł­nie, jak­by pró­bo­wał zo­ba­czyć wła­sną prze­szłość. Dom pło­nął, wszę­dzie kłę­bił się dym. Ale Ja­son nie był tam sam. W domu znaj­do­wał się ktoś jesz­cze, ktoś, kto po­ru­szał się ze zwin­no­ścią kota, ktoś, kto go szu­kał, ktoś o mor­der­czych za­mia­rach, kto był już bar­dzo bli­sko, lecz gę­sty dła­wią­cy dym za­kry­wał go zu­peł­nie. Nie po­tra­fił po­wie­dzieć, gdzie koń­czył się sen, a za­czy­na­ła rze­czy­wi­stość. Czuł za­pach dymu i to wła­śnie go obu­dzi­ło. Zwlókł się z łóż­ka, cią­gle oto­czo­ny smro­dem spa­le­ni­zny, i po­now­nie za­ata­ko­wa­ło go wspo­mnie­nie snu. Ru­szył do drzwi, ale za­raz przy­sta­nął. Ktoś na nie­go cze­kał, tuż za drzwia­mi. Ktoś uzbro­jo­ny. Ktoś, kto chciał go za­bić. Bo­ur­ne cof­nął się, chwy­cił zde­ze­lo­wa­ne krze­sło, tak li­che, że nada­wa­ło się je­dy­nie na pod­pał­kę. Otwie­ra­jąc drzwi, ci­snął nim przed sie­bie. Usły­szał huk strza­łu i rzu­cił się przez próg. Ude­rzył w nad­gar­stek na­past­ni­ka z taką siłą, że roz­trza­skał mu kość. Broń zwi­sa­ła w po­zba­wio­nych czu­cia pal­cach, ale strze­lec jesz­cze nie był za­ła­twio­ny. Kop­nia­kiem po­słał Bo­ur­nea na prze­ciw­le­głą ścia­nę. Zy­skaw­szy tro­chę prze­strze­ni, prze­mie­ścił się wśród dymu ni­czym zja­wa, za­mach­nął kol­bą pi­sto­le­tu - trzy­ma­ne­go te­raz w dru­giej ręce - i ude­rzył Ja­so­na w bok gło­wy. Bo­ur­ne osu­nął się i zo­stał na pod­ło­dze. Dym gęst­niał, Ja­son czuł go­rą­co, gdy pło­mie­nie pod­peł­za­ły bli­żej. Ni­sko przy zie­mi po­wie­trze było czyst­sze, da­wa­ło mu prze­wa­gę, choć jego prze­ciw­nik jesz­cze so­bie tego nie uświa­da­miał. Na­past­nik po­now­nie przy­mie­rzył się do kop­nia­ka, ale Bo­ur­ne chwy­cił go za but w po­wie­trzu i wy­krę­cił tak, że kost­ka pę­kła. Męż­czy­zna wrza­snął z bólu. Ja­son, już na klęcz­kach, ude­rzył go moc­no w ner­ki, a po­tem, gdy cia­ło strzel­ca za­czę­ło się zwi­jać, chwy­cił go za tył gło­wy i wal­nął ko�