Ebook Świat Marii mobi,epub

i­ła swo­ją mi­łość z mło­dzień­czych lat. - Ja, zda­je się, nie wy­szłam za mąż - do­da­ła. - Masz ra­cję, An­ge­li­no. - Mó­wię ci, nie jest do­brze, że taki ład­ny chło­pak jak ty nie za­kła­da ro­dzi­ny. - Mam pięć­dzie­siąt lat. - I co z tego? Po pięć­dzie­siąt­ce masz jesz­cze szmat ży­cia przed sobą. - Zna­czy, że te­raz mam so­bie po­szu­kać pięk­nej dziew­czy­ny i oże­nić się. - Tak jest, weź się do ro­bo­ty. - Masz ko­goś na oku? - za­żar­to­wał. - Jest An­to­niet­ta - za­su­ge­ro­wa­ła. - Taka ład­na ko­bie­ - Ona też nig­dy nie wy­szła za mąż - za­uwa­żył Gio­van­ni. - Nie - po­twier­dzi­ła ko­bie­ta. - Ona jest jed­ną z tych, któ­re cze­ka­ją na mi­łość. Któ­re cze­ka­ją na nią całe ży­cie. 8 Cic­cio, zwa­ny Mu­rzyn­kiem, wła­śnie kar­mił kury, kie­dy zo­ba­czył Gio­van­nie­go idą­ce­go na­peł­nić dzban wodą ze źró­dła. Za­wo­łał go gwizd­nię­ciem, nie prze­sta­jąc roz­rzu­cać po zie­mi prze­mie­lo­nych zia­ren ku­ku­ry­dzy. - Gio­van­ni - krzyk­nął. Gio­van­ni od­wró­cił się, od razu po­zna­jąc go po gło­sie. Uśmiech­nął się, na­peł­nił dzban i pod­szedł do nie­go. - Co ro­bisz? - spy­tał, przy­sta­jąc przed zmur­sza­łą furt­ką za­cze­pio­ną sta­lo­wym dru­tem. Po dru­giej stro­nie był nie­wiel­ki ogró­dek, w któ­rym ro­sły prze­waż­nie ziem­nia­ki i po­mi­do­ry. Nie­co da­lej za ogro­dze­niem ja­kaś świn­ka ryła zie­mię. - Woda z Cit­ta­no­va jest za­wsze do­bra - po­wie­dział Gio­van­ni, wska­zu­jąc na ema­lio­wa­ny dzban. - Naj­lep­sza. Gio­van­ni spoj­rzał w kie­run­ku wia­ty, ob­ro­śnię­tej gru­by­mi i po­plą­ta­ny­mi ga­łąz­ka­mi wi­no­ro­śli, zbie­ga­ją­cy­mi się na ta­ra­sie, z któ­re­go wciąż do­cho­dził cierp­ki i słod­ka­wy za­pach wi­no­gron. - To twój ogró­dek? - Nie, księ­cia. - Dzier­ża­wisz go? - Tak. - Ile mu pła­cisz? - Dwa­dzie­ścia ty­się­cy li­rów - od­po­wie­dział. - Ale te­raz prze­no­szę się wy­żej, tam się bu­du­ję. - Sta­wiasz so­bie dom? - Już naj­wyż­sza pora, przy trój­ce dzie­ci. - Miesz­kasz da­lej tam na dole, koło two­jej cio­ci? - Tak, tam na dole. - Czy to zna­czy, że ksią­żę chce od­zy­skać ogród? - za­py­tał z cie­ka­wo­ścią. - Nie, to ja od­cho­dzę. Dwa­dzie­ścia ty­się­cy li­rów to za dużo. - No to może byś mi go prze­ka­zał? Roz­ko­szo­wał się przez chwi­lę swo­imi sło­wa­mi wy­po­wie­dzia­ny­mi w dia­lek­cie. Miał wra­że­nie, jak­by się prze­niósł wie­le lat wstecz. - A co byś chciał z nim ro­bić? - Dam ci trzy­dzie­ści ty­się­cy li­rów, ale nic nie mów księ­ciu. Prze­cież i tak po­ka­zu­je się tu tyl­ko od wiel­kie­go dzwo­nu. - A i to nie za­wsze - za­uwa­żył Cic­cio, a jego oczy za­ja­śnia­ły na tle moc­no ciem­nej skó­ry. - No i co ty na to? - Je­śli o mnie cho­dzi, to zgo­da. - Ale zo­sta­wisz mi wszyst­ko, co jest po­sa­dzo­ne. - A co miał­bym z tym zro­bić? - za­śmiał się Cic­cio. - Wziąć ze sobą wszyst­kie te krza­ki i ziel­ska? Za­śmia­li się oby­dwaj. - W ogó­le - cią­gnął Cic­cio - to bierz, co chcesz. Ziem­nia­ki są do­bre. Mam też tro­chę ce­bu­li, je­śli so­bie ży­czysz. - Dzię­ki, może przyj­dę póź­niej. - Jak chcesz, to ci zo­sta­wię klucz i przyj­dziesz, kie­dy bę­dzie ci pa­so­wa­ło. - Nie trze­ba - po­wie­dział Gio­van­ni, spo­glą­da­jąc w róż­ne miej­sca ogro­du, na­wet naj­dal­sze za­ka­mar­ki. - Chciał­bym go upo­rząd­ko­wać. - Jak pój­dziesz da­lej, bli­żej świ­ni, to jest tam po­sa­dzo­nych tro­chę dyń, ba­kła­ża­nów, tru­ska­wek, ogór­ków, tych naj­lep­szych, dłu­gich i za­krzy­wio­nych. - Tych bar­dzo twar­dych? - Tak, ja­kość pierw­sza kla­sa! A po­mi­do­ żad­nej wody w środ­ku, poza tym ni­czym ich nie fa­sze­ru­ję. - Je­steś eks­per­tem - przy­po­chle­bił się Gio­van­ni. - Tro­chę się na tym znam - wy­krę­cił się Cic­cio, a tym­cza­sem kury za­czę­ły się bić o ostat­nie reszt­ki kar­my. Gio­van­ni przy­tak­nął. - W ta­kim ra­zie do zo­ba­cze­nia - po­wie­dział. - Kie­dy się zno­wu spo­tka­my? - Miesz­kasz tam, gdzie mama? - Tak. - W ta­kim ra­zie to ja wpad­nę do cie­bie, ju­tro albo po­ju­trze. - No to cze­kam. Gio­van­ni zro­bił ruch, żeby pójść da­lej, ale Cic­cio go za­trzy­mał. - W so­bo­tę bi­je­my świ­nia­ka - za­anon­so­wał. - Może byś przy­szedł? - Gdzie? - Tu w ogro­dzie. - Na ta­kim chło­dzie? - To się cie­pło ubie­rze­my. - Tak, i zła­pie�