Ebook Światło, które rozjaśnia mrok mobi,epub

em, że roz­sta­je­my się tyl­ko na chwi­lę, że cze­ka nas dłu­gie i szczęśli­we ży­cie. Nie było w tym ak­cie żad­nej roz­pa­czy, było za to mnó­stwo czu­ło­ści i bli­sko­ści. Pó­źniej le­że­li­śmy nago w łó­żku, trzy­ma­jąc się za ręce. Na­gle na­szła mnie dziw­na myśl. Dziw­na, bo wcze­śniej na­wet się nad tym nie za­sta­na­wia­łam. Od­po­wie­dź na py­ta­nie, któ­re zro­dzi­ło się nie­spo­dzie­wa­nie, była oczy­wi­sta, a jed­nak po­sta­no­wi­łam je za­dać, upew­nić się. Pó­źniej, kie­dy to wszyst­ko już się wy­da­rzy­ło, często o tym my­śla­łam. Czy­żbym już wte­dy prze­czu­wa­ła? A może to za­częło się wcze­śniej, a ja po pro­stu nie do­strze­ga­łam praw­dy, któ­rą mia­łam przed ocza­mi? Pró­bo­wa­łam wy­ło­wić z od­mętów pa­mi­ęci wspo­mnie­nie po­twier­dza­jące tę tezę, ja­kiś szcze­gół, któ­ry po­zwo­li­łby mi jed­no­znacz­nie roz­strzy­gnąć, czy by­łam oszu­ki­wa­na jesz­cze przed wy­jaz­dem, ale nic ta­kie­go nie zna­la­złam. Wy­da­wa­ło mi się, że Woj­tek kom­plet­nie nie był za­in­te­re­so­wa­ny Aga­tą, nie w tych ka­te­go­riach. Po­strze­gał ją po pro­stu jako moją młod­szą sio­strę, nie­odłącz­ny ele­ment co­dzien­no­ści. A Aga­ta? Czy da­wa­ła mu wcze­śniej ja­kieś zna­ki, sy­gna­ły? Ow­szem, cho­dzi­ła za nami, była moim cie­niem, ale młod­sze sio­stry tak już chy­ba mają. Zresz­tą wlo­kła się nie tyl­ko za mną i za Wojt­kiem. Na­le­ża­ła do na­szej pacz­ki, siłą rze­czy mia­ła więc częsty kon­takt ze wszyst­ki­mi, w tym z moim chło­pa­kiem. - Będziesz na mnie cze­kać? - za­py­ta­łam wte­dy, w pod­czel­skim miesz­ka­niu, kie­dy le­że­li­śmy nago, od­dy­cha­jąc ci­ężko i pa­trząc so­bie w oczy. Na twa­rzy Wojt­ka naj­pierw po­ja­wi­ło się zdu­mie­nie, a po­tem za­lążek zło­ści. - Wąt­pisz w to? - Zmru­żył oczy i od­su­nął się ode mnie na taką od­le­gło­ść, że nie mo­głam go do­tknąć. - Nie wąt­pię, po pro­stu py­tam. - Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi. - My­śla­łem, że to oczy­wi­ste. - Od­po­wiedz, pro­szę. Woj­tek si­ęgnął po pacz­kę pa­pie­ro­sów le­żącą na sto­le. Wte­dy oby­dwo­je po­pa­la­li­śmy. Ja sko­ńczy­łam z tym po wy­je­ździe do An­glii z ca­łkiem pro­za­icz­ne­go po­wo­du - nie było mnie stać na to, aby w fun­tach pła­cić za pa­pie­ro­sy. Woj­tek też rzu­cił, choć nie mam po­jęcia kie­dy. W ka­żdym ra­zie te­raz już nie pa­lił. Wy­jął z pacz­ki jed­ne­go pa­pie­ro­sa i wsu­nął go mi­ędzy na­brzmia­łe od po­ca­łun­ków war­gi. Pstryk­nął za­pal­nicz­ką. Od­no­to­wa­łam w pa­mi­ęci, aby po­rząd­nie prze­wie­trzyć miesz­ka­nie, za­nim wyj­dzie­my. - Będę na cie­bie cze­kał - oznaj­mił uro­czy­ście, a ja po­de­rwa­łam się z łó­żka i uwie­si­łam na jego szyi. Ro­ze­śmiał się. Pó­źniej dłu­go mia­łam ten ob­raz przed ocza­mi - on, pa­lący pa­pie­ro­sa, uśmiech­ni­ęty, ze zmierz­wio­ny­mi po sek­sie przy­dłu­gi­mi wło­sa­mi, w któ­rych lu­bi­łam go naj­bar­dziej, i ja, naga, uwie­szo­na na jego ra­mie­niu, za­ko­cha­na do nie­przy­tom­no­ści mi­ło­ścią, jaką mogą od­czu­wać tyl­ko mło­de, nie­zna­jące jesz­cze go­ry­czy roz­cza­ro­wa­nia dziew­czy­ny. - Je­steś zły, że wy­je­żdżam? - Roz­ma­wia­li­śmy już o tym - przy­po­mniał mi Woj­tek. Si­ęgnęłam po rzu­co­ną przez nie­go nie­dba­le pacz­kę pa­pie­ro­sów, jed­ną ręką wci­ąż ucze­pio­na jego ra­mie­nia. Bez sło­wa po­dał mi za­pal­nicz­kę. Za­ci­ągnęłam się moc­no. - Wiem, że roz­ma­wia­li­śmy, - urwa­łam, bo nie po­tra­fi­łam ra­cjo­nal­nie wy­ja­śnić, skąd wzi­ęły się moje wąt­pli­wo­ści, i to na dzień przed wy­jaz­dem. A może wła­śnie wy­ni­ka­ły z tego: z po­de­ner­wo­wa­nia zbli­ża­jącą się pod­ró­żą i nie­pew­no­ścią tego, co za­sta­nę na miej­scu? - Nie je­stem zły. Ro­zu­miem, dla­cze­go chcesz je­chać. To dla cie­bie szan­sa. - Ale? - Czy za­wsze musi być ja­kieś ale? - Woj­tek zga­sił pa­pie­ro­sa w po­piel­nicz­ce z na­pi­sem ,,Ko­ło­brzeg". Tak, miej­sco­wi rów­nież ku­pu­ją te wszyst­kie pier­dó­łki na stra­ga­nach z pa­mi­ąt­ka­mi, bo ła­twiej pó­jść na bul­war niż po­je­chać do po­rząd­ne­go mar­ke­tu do Ko­sza­li­na. - Prze­cież wi­dzę, że jest. Woj­tek zmarsz­czył czo­ło. - Nie je­stem zły - po­wtó­rzył - ale je­s