Ebook Szaman morski mobi,epub

yj­nych ka­pi­ta­na Eu­sta­ze­go dzie­li­li z ofi­ce­ra­mi ak­cjo­na­riu­sze duń­scy, któ­rzy po­sia­da­li jesz­cze czter­dzie­ści dwa pro­cent ak­cji PTTO, czy­li Pol­skie­go Trans­atlan­tyc­kie­go To­wa­rzy­stwa Okrę­to­we­go. Nie do­wie­rza­jąc kwa­li­fi­ka­cjom ka­pi­ta­na z dzie­się­cio­let­nią prak­ty­ką kie­row­cy tak­sów­ki, przy­dzie­li­li mu jako asy­sten­ta do­tych­cza­so­we­go ka­pi­ta­na ,,Ko­ściusz­ki", Mau­rit­ze­na, z więk­szym praw­do­po­dob­nie od ofi­cjal­ne­go ka­pi­ta­na za­kre­sem wła­dzy. ,,Przy­mio­ty" ka­pi­ta­na Mau­rit­ze­na, ta­kie jak nie­ogra­ni­czo­na pew­ność sie­bie, bez­gra­nicz­ne prze­świad­cze­nie o swo­jej wyż­szo­ści i wyż­szym sta­no­wi­sku prak­tycz­nym, stwo­rzy­ły ka­pi­ta­no­wi Eu­sta­ze­mu w jego pierw­szym trans­atlan­tyc­kim rej­sie na pa­row­cu ,,Ko­ściusz­ko" wa­run­ki nisz­czą­ce HU­MOR, KREW I ZDRO­WIE. Jak twier­dzi­li ofi­ce­ro­wie po­kła­do­wi, ka­pi­tan Eu­sta­zy czuł się w tej po­dró­ży niby Ko­lumb - nie­zu­peł­nie pe­wien od­kry­cia przez sie­bie No­we­go Świa­ta. Żył wciąż jesz­cze wspo­mnie­nia­mi z dzie­się­cio­let­nie­go okre­su pia­sto­wa­nia kie­row­ni­cze­go sta­no­wi­ska w tak­sów­ce pa­ry­skiej. - Było to ja­kieś trzy lata temu - mó­wił te­raz ka­pi­tan Eu­sta­zy. - Pew­ne­go dnia, po ode­bra­niu tak­sów­ki z kosz­tow­ne­go re­mon­tu, zo­sta­łem bez jed­ne­go SOU w kie­sze­ni. W tej sy­tu­acji mu­sia­łem zła­pać za­moż­ne­go pa­sa­że­ra-cu­dzo­ziem­ca. Od dłuż­sze­go cza­su sta­łem przed dwor­cem St-La­za­re, tak­su­jąc wzro­kiem wy­cho­dzą­cych. Na próż­no. Kie­dy już stra­ci­łem na­dzie­ję, zo­ba­czy­łem go. Wy­glą­dał na oby­wa­te­la Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Wy­chy­li­łem się szyb­ko przez okno i po­wie­dzia­łem po an­giel­sku: ,,Yes, sir?!" Na dźwięk an­giel­skiej mowy męż­czy­zna za­trzy­mał się. Twarz jego przy­bra­ła ra­do­sny wy­raz. Spy­tał po an­giel­sku z ame­ry­kań­skim ak­cen­tem: ,,Mó­wisz po an­giel­sku?" ,,Yes, sir! - po­wtó­rzy­łem. - Mó­wię nim tak, jak gdy­bym żad­nym in­nym ję­zy­kiem od dziec­ka nie mó­wił". ,,To do­brze, do­brze - od­po­wie­dział. - Za­wieź mnie do ho­te­lu <>". - Sza­now­ni pa­no­wie! - ka­pi­tan Eu­sta­zy schy­lił gło­wę. - Jesz­cze raz zmu­szo­ny je­stem przy­po­mnieć, że by­łem bez gro­sza i pro­sić tu ze­bra­nych o wy­ro­zu­mia­łość. Wy­sko­czy­łem szyb­ko z tak­sów­ki, otwo­rzy­łem drzwicz­ki od sa­mo­cho­du, za­bra­łem Ame­ry­ka­ni­no­wi z rąk ne­se­ser i gdy tyl­ko pa­sa­żer usiadł, ru­szy­łem jak mo­głem naj­szyb­ciej przed sie­ zo­sta­wia­jąc po le­wej ręce ol­brzy­mi bu­dy­nek ho­te­lu ,,Ter­mi­nus", do któ­re­go mia­łem prze­wieźć nie­świa­do­me­go sy­tu­acji cu­dzo­ziem­ca. Na­le­ża­ło go te­raz za­jąć moż­li­wie naj­cie­kaw­szą roz­mo­wą. Taką, by stra­cił po­czu­cie cza­su. Po dzie­się­ciu pra­wie la­tach jeż­dże­nia wła­sną tak­sów­ką zna­łem już nie tyl­ko każ­dy za­ułek w Pa­ry­żu, ale rów­nież jego hi­sto­rię, aneg­do­ty o nim, a na­wet pio­sen­ki. Po­tra­fi­łem pra­wie za­wsze od­gad­nąć, co kogo w Pa­ry­żu in­te­re­su­je. Ame­ry­ka­nów na ogół in­te­re­so­wa­ło wszyst­ko i w prze­ci­wień­stwie do An­gli­ków byli roz­mow­ni. Aku­rat do­je­cha­łem do uli­cy du Ro­cher. ,,Jest to bar­dzo cie­ka­wa dziel­ni­ca - za­czą­łem. - Daw­niej tę dziel­ni­cę przez dłu­gie lata na­zy­wa­no LA PE­TI­TE PO­LO­GNE1". Za­uwa­ży­łem, że mój pa­sa­żer ma za­do­wo­lo­ny wy­raz twa­rzy, do­da­ło mi to otu­chy. Po­my­śla­łem, że ni­cze­go nie spo­strzegł i już od­waż­niej mó­wi­łem da­lej: ,,W 1573 roku sta­nę­ło tu dwo­rem po­sel­stwo pol­skie, któ­re przy­by­ło, by za­pro­sić na tron Wa­le­zju­sza. Po­sel­stwo skła­da­ło się z trzy­stu osób i pięć­dzie­się­ciu po­wo­zów. Fran­cu­zom bar­dzo za­im­po­no­wa­li Po­la­cy wła­da­ją­cy kil­ko­ma ję­zy­ka­mi, pod­czas gdy Fran­cu­zi mó­wi­li tyl­ko jed­nym - swo­im wła­snym. Ale naj­bar­dziej ser­ce pa­ry­żan pod­bi­ły ko­nie. Chy­ba naj­pięk­niej­sze na świe­cie. Rzę­dy koń­skie przy­bra­ne były sre­brem i zło­tem, a w bo­ga­tych stro­jach szlach­ty pol­skiej przy­cią­ga­ły wzrok so­bo­lo­we koł­pa­ki z pió­ro­pu­sza­mi zdob­ny­mi w dro­gie ka­mie­nie. Fran­cu­zi, czu­li na pięk­ne rze­czy, nie mo­gli za­po­mnieć Po­la­ków". Tym­cza­sem mi­