Ebook Szkice piórkiem mobi,epub,pdf

­nach, wieczór wol­no za­pa­da, chłód. Dar­liśmy jak sza­le­ni. Opa­no­wał nas południo­wy hu­mor. Noc­leg w ma­lut­kiej fer­mie. Wspa­niałe czer­wo­ne wino. Słońce, ośle­piające słońce, w dole wije się Ga­ron­na. Wde­chuję za­pach roz­grza­nych łąk i przy­my­kam oczy, bo wy­po­le­ro­wa­ny as­falt lśni jak lu­stro. De­ner­wują mnie mia­sta. Mi­jam je szyb­ko i z ulgą od­dy­cham przy wyjeździe. Wspa­niałe, zwierzęce uczu­cie roz­ko­szy, w której cała uwa­ga kon­cen­tru­je się na szyb­kości, dro­go­wska­zach, je­dze­niu i zna­le­zie­niu noc­le­gu. Mam wrażenie, że jesz­cze nig­dy w życiu nie miałem wszyst­kie­go do tego stop­nia, tak ab­so­lut­nie gdzieś - i pew­nie dla­te­go jest mi tak do­brze. Czu­je­my, że wje­cha­liśmy w inny kraj, w inny kli­mat. Koło południa upał sta­je się nie do znie­sie­nia. Dro­ga jest z białego ka­mie­nia i jadę nie­mal z za­mkniętymi ocza­mi. Ta­dzio pod­jeżdża ciągle do mnie i gada. Gęba mu się nie za­my­ka. ,,Pa­nie Be - de­ner­wu­je się Ta­dzio - pan ciągle swo­je. Niem­cy i Niem­cy. Pan wi­dzi tyl­ko Niem­cy. Wca­le Francję zro­bi­li tak samo do si­twy jak Polskę. Czy pan wie, że kie­dy Po­lak robił w fa­bry­ce za do­brze, to Fran­cuz po ci­chu roz­re­gu­lo­wy­wał ma­szynę? Ja pra­wie co­dzien­nie tra­ciłem czas na re­gu­lo­wa­nie au­to­ma­tu, bo mnie zna­li, że ja i do 700 za­pal­ników na go­dzinę od­sta­wiam, a jak do­brze szło, to i więcej. A oni mie­li na­kaz z par­tii: nie więcej jak 400. I jak tyl­ko mógł, to trza­skał na roz­re­gu­lo­wa­nej, żeby jak naj­więcej sztuk było do od­rzu­ce­nia. Pa­nie, szmelc spod au­to­matów szedł całymi skrzyn­ka­mi. Ile razy wi­działem w nocy, jak so­bie po­da­wa­li ja­kieś pa­pie­ry. Cho­wał do kie­sze­ni i za chwilę le­ciał do wy­chod­ka czy­tać". - Cze­mu pan mi o tym wcześniej nie mówił? - py­tam Ta­dzia. - A co mo­gliście zro­bić? Nic. Za czym się ta si­twa nie roz­le­ci, to je­steśmy ugo­to­wa­ne z so­si­kiem na sza­ro. Ta­dzio ma rację. Fran­cja, tak samo jak my, uległa strasz­li­we­mu na­po­ro­wi i mu­siała mu ulec. Fi­zycz­nie roz­bił ją Hi­tler, psy­chicz­nie rozłado­wał ko­mu­nizm. Czuję, że pe­wien roz­dział zo­stał za­mknięty. Fran­cja była do­gma­tem. Te­raz patrzę na nią i nie mam siły go od­rzu­cić. Na ja­kimś skrzyżowa­niu, nie będąc pew­ny, która dro­ga pro­wa­dzi do Be­lves, wchodzę do jed­nej z ferm, aby za­py­tać o kie­ru­nek. Na tap­cza­nie leży jakiś mężczy­zna. Py­tam się go po fran­cu­sku. Spogląda na mnie chwilę i pyta po pol­sku: ,,Pan Po­lak?". Oka­zało się, że dzierżawcą tej fer­my jest Po­lak. Za­pro­sił nas do środ­ka, po chwi­li zeszła się cała ro­dzi­na. Mężczy­zna, którego za­stałem, wchodząc, był zięciem go­spo­da­rza. Zmo­bi­li­zo­wa­ny do woj­ska pol­skie­go, zdążył uciec z Bre­ta­nii przed zajęciem jej przez Niemców. Opo­wie­dział to samo co ci dwaj Po­la­cy spo­tka­ni na dro­dze. Za­sie­dliśmy ra­zem do obia­du. My je­dliśmy na­sze je­dze­nie, oni swo­je, ale poczęsto­wa­li nas kwaśnym mle­kiem z kar­to­fla­mi. Na de­ser. Do­wie­działem się, że w tych oko­li­cach jest spo­ro Po­laków, którzy dzierżawią fer­my ,,na połowę". Jest to sys­tem dzierżawy dosyć uciążliwy, ale po­wie­dzie­li mi, że można wyżyć. Fran­cu­zi ucie­kają od zie­mi do miast, fermę można łatwo do­stać, bo są oko­li­ce, gdzie całe wsie stoją opu­sto­szałe, a zie­mia leży odłogiem. Ta­dzio do mnie: ,,Bierz pan fermę - będę u pana pa­rob­kiem". Około czwar­tej ru­szy­liśmy da­lej. Góry, ciężkie po­dejścia. Na­gle Be­lves, przy­cze­pio­ne do sto­ku stro­me­go wzgórza. Wąskie ulicz­ki lecące w dół na złama­nie kar­ku. W drzwiach domów i sklepów zasłony, wszyst­ko prze­sy­co­ne słońcem. Pędzi­liśmy na dół, po­tem na prze­ciw­stok - Be­lves w całości, góra ob­le­pio­na dom­ka­mi i spo­wi­ta w fe­sto­ny uli­czek. Dro­ga dnem roz­ległej do­li­ny, biały wia­dukt na tle zie­le­ni. Pędzi­my. Zno­wu pod górę. Ta­dzio wściekły: ,,A aż cię do chrztu niosła - zno­wu góra!". W tym sa­mym mo­men­cie, to zna­czy w chwi­li nie­sie­nia góry do chrztu przez la­dacz­nicę, dwie ko­bie­ty pra­cujące w polu ki­wają do nas rękami. Za­trzy­mu­je­my się. ,,Pa­no­wie Po­la­cy? Za­raz po­znałyśmy". Ta­dzio szepnął mi: ,,Trud­no nie po­znać" i od razu zaczął się sza­stać do młod­szej i mru­gać do mnie. Mat­ka z córką pra­co­wały przy pie­le­niu bu­raków. Dzierżawią fermę opo­dal i za­pra­szają nas na noc­leg. Wieczór za­pa­dał łagod­ny,