Ebook Szlakiem Piastów Ranek mobi,epub

ie? Dobra to wyprawa była - ani jeden możny żywota nie postradał... - Ja takim możny jak i wasz mąż - sarknął wieszczyc. - Ojciec - Grzymała mu było - koło Słupcy panoszą był, a potem został władyką. Skończyli jedzenie i popijanie. Sosna wetknęła Biance i Lubkowi po kawale chleba i pieczonym skrzydełku kurczęcia. Złapali i na dwór wybiegli. - Podzielą się z wsiowymi - powiedziała Sosna. - Dziś wieczorem darcie pierza - rzekł Wolisław. - Byliście, wieszczycu kiedy na czym takim? - Nigdy - powiedział wieszczyc. - I ja wieczorem nie byłem - przyznał Wolisław. - Zawdy w dzień, bo pochodni trzeba oszczędzać. Wiernikowa będzie i ta wasza Musim dzisiejszą zwłokę nadrobić. - Pójdę z wami - powiedział z ożywieniem wieszczyc. - Potem się z nimi do ich chaty zabiorę. Sosna szykowała wieszczycowi jedzenie na drogę. Nie mógł liczyć na poczęstunek u Wierników, kupowanie po drodze musiało być ograniczone ze względu na rzadkość przy gościńcach zajazdów czy karczem. Poza tym warto było mieć w wieszczycu druha - wróci do Gniezna, nowe poruczenia będzie dostawał, spotka się z róż Może mimochodem szepnąć słówko pochlebne, a może i łatkę brudną komu przyprawić... Rozmowa zeszła na ustawiczną biedę chłopów. Wolisław narzekał na małe ilości strawy, dowożonej od rządcy z Kuszyny. - Zanim dowiozą - mówił Wolisław - to zimne jak lód. Próbowaliście kiedy zimnej polewki? Gdyby nie umieli wnyków i sideł zastawiać... - Nie boją się złapania na kłusownictwie? - wieszczyc był zdziwiony tym przede wszystkim, że rządca sam przyznaje się do złodziejstwa swoich chłopów. - Ja mam pilnować jeno wykonania zadań - Wolisław wzruszył ramionami. - Oni sami wiedzą, że im nie wolno komina sobie postawić w chacie, z lasu niczego brać nie wolno, żadnej chudoby w chacie ani koło chaty trzymać nie wolno, noża ani siekiery mieć nie A mnie wolno ich nie łapać, kiedy takie zakazy naruszają. Gdyby chociaż kota albo psa mogli trzymać... Może i trzymają - ja tam nie zaglądam prawym okiem do lewej kieszeni. Moje psy giną i są zjadane. Ja oczy przymykam, jak mi na pastwisku krowę wydoją, albo jak mi kura przepadnie. Czasem sam donoszę, kiedy dziecka maleńkie są w Ja nie dam rady z głodomorami wykonać zadań - oni muszą mieć siły. Chyba rzucę to rządcowanie i pójdę do Ruśca. *** Szli ścieżką przez pastwisko do drugiej części wsi, leżącej przy drodze równoległej do tej, przy której stał dom rządcy. Wszędzie było ciemno w oknach, nie było szczekania psów. Mężczyźni zapewne już spali, a niewiasty zebrały się w jakiejś chacie i drą pierze z gęsich piersi i kuprów, gdzie puchu najwięcej, a dutki nie występują. Usłyszeli granie gęślików i w tę stronę Wolisław skierował kroki. W jednej z chat przez szpary w okiennicach sączyło się migotliwe światełko i stamtąd dobiegało granie. Podeszli bliżej. - To Łubiana podgrywa - powiedział Wolisław. - Zwykle Lubysław przy jej graniu piosnki śpiewa. Jakoż dał się słyszeć śpiew chłopca - czysty, równy głos mógł się podobać. A czy piosnka się podobała?... Dyli, dyli, dyli na skrzypkach, dyli, dyli, dyli zapiskał, aż się wzieni pod boki zadziwieni ludziska. I pchajum się do izby, i pchajum się do sieni, a skund żeśta takiego muzykanta tu wzieni? I bendum się dziwować, bendum się dziwowali - a skundżeśta takiego muzykanta dostali? Dyli, dyli, Rządca z wieszczycem weszli po cichu do sieni. Niektóre niewiasty musiały zauważyć ich pojawienie się, bo palce ich bardzo przyśpieszyły obdzieranie gęsich piersi, kuprów i boczków - aż się biedne zadyszały od tego pośpiechu. Inne nadal chwaliły gwarnie zdolności Bianki i Lubego. - Luby - powiedziała głośno Wiernikowa - poodnoście z Bianką odarte gęsi i nowe przynoście, bo zapas się kończy. - Widzę, że matka Lipki ma tu mir - powiedział jeszcze głośniej wieszczyc, przekrzykując rozgwar w izbie pełnej puchu i to nie tylko na rozesłanych płachtach. W powietrzu też snuły się, niby pajęczyny babiego lata, lekkie, białe puszki. Matka Lipki poderwała się z ławy, chwyciła pod pachy dwie jeszcze nieodarte gęsi i wyszła na dwór. Tuż za nią, też z dwoma gęsiami, wybiegła Lipka. Wolisław wydobył z kieszeni łojową świeczkę i wręczył wieszczycowi. - Mniemam - powiedział - że krzesiwo i hubkę macie. Bo im tego też nie wolno trzymać. - Wolno śpiewać, rządco? - spytała wysoka, zgrabna niewiasta. Wolisław jeno skinął głową i wyszedł na dwór, a za nim rządca. Z wnętrza dobiegała smutna pieśń o starym rybaku, który miał córkę jasnowłosą, piękną niby róży kwiat, rozpuszczoną, cudną kosą czarowała cały świat. Jeszcze o stajanie słyszeli, że szczęście trwa zbyt krótko - prawie razem z wichrem *** Rankiem następnego dnia wieszczyc szedł traktem na po�