Ebook Szwajcaria, czyli jak przeżyć między krowami a bankami mobi,epub

i Szwaj­ca­ra­mi, któ­rzy mó­wią tyl­ko po fran­cu­sku? - za­sta­na­wia­łam się spa­ni­ko­wa­na przed na­szym in­te­rview, jed­ną ręką na­cią­ga­jąc rajt­ki, a dru­gą szo­ru­jąc zęby. Po­cząt­ko­wo wszyst­ko zda­wa­ło się iść zna­ko­mi­cie. Her­bat­ka, cia­stecz­ka, uśmie­chy. Nie wy­szłam jesz­cze z fazy bez­gło­śne­go bon­jo­ur, mia­łam więc sta­no­wić tam je­dy­nie ele­ment de­ko­ra­cyj­ny. Ele­ment de­ko­ra­cyj­ny nie miał już jed­nak cza­su na zmia­nę czar­nych raj­tek, któ­rych naj­więk­szą ozdo­bą było oczko wio­dą­ce od ko­stek przez naj­bar­dziej stra­te­gicz­ne miej­sca. Mój chło­pak też nie nada­wał się na ele­ment de­ko­ra­cyj­ny, bo aku­rat ze­psu­ła mu się ma­szyn­ka do go­le­nia. Dla­te­go, sta­ra­jąc się po­sta­wić na ele­ment in­te­lek­tu­al­ny, wy­si­li­łam wszyst­kie sza­re, fran­cu­skie ko­mór­ki i za­py­ta­łam: - A dla­cze­go dom na­zy­wa się El­ka­na? Skąd się wzię­ła ta na­zwa? Tu mu­si­cie wie­dzieć, że nie­mal wszyst­kie wil­le w Szwaj­ca­rii, szcze­gól­nie te star­sze, mają imio­na. Ku mo­je­mu zdzi­wie­niu od­po­wie­dział mój chło­pak: - El­ka­na to oj­ciec Sa­mu­ I wszyst­ko ja­sne. Dla­cze­go Szwaj­ca­rzy są bo­ga­ci? Gdy ty sku­piasz się na umy­ciu zę­bów i po­praw­nym za­da­niu py­ta­nia po fran­cu­sku, oni wku­wa­ją Sta­ry Te­sta­ment, żeby za­im­po­no­wać są­sia­dom. Grunt, że zro­bił wra­że­nie. Są­sie­dzi pa­trzy­li na nie­go z osłu­pie­niem. Dla­te­go, żeby się wy­tłu­ma­czyć, do­dał: - Ach, ja­koś tak samo wy­szło. W izo­lat­ce na 3 me­trach kwa­dra­to­wych mia­łem tyl­ko ma­te­rac i Bi­blię... Okrą­głe jak spodki oczy są­sia­dów zro­bi­ły się jesz­cze więk­sze. Utkwi­łam wzrok w ma­low­ni­czej dziu­rze na ko­la­nie. Ste­ve brnął w ni­cość ni­czym ka­mi­ka­dze, bo­ski wiatr: - W woj­sku przy­ła­pa­li mnie ze skrę­tem w zę­bach tuż przed pro­wa­dze­niem cięż­kie­go trans­por­te­ra. Wrzu­ci­li mnie więc do izo­lat­ki na ty­dzień. Przez pierw­sze dwa dni tyl­ko od­sy­pia­łem, ale póź­niej tak się nu­dzi­łem, że prze­czy­ta­łem całą Bi­blię. Dwa razy! Po nie­miec­ku! W my­ślach już by­łam w ogród­ku, już że­gna­łam się z tym pięk­nym dom­kiem. Ech! Może kie­dyś w koń­cu znaj­dzie­my ja­kieś miesz­ka­nie, pew­nie wte­dy, gdy ja na­uczę się fran­cu­skie­go, a mój chło­pak za­milk­nie na za­wsze. Tym­cza­sem wy­raź­nie po­ru­szo­ny są­siad wstał i po­szedł do kuch­ni, po­wta­rza­jąc: - Co za cza­sy, co za cza­ Uwa­ga, uwa­ga, za­raz za­cznie się ka­za­nie po fran­cu­sku o ze­psu­tych mło­dych. Za­my­ka­my uszy! - Co za cza­sy, co za cza­sy, tyl­ko ty­dzień - są­siad po­wta­rzał w kuch­ni, brzdę­ka­jąc na­czy­nia­mi. - Ja sie­dzia­łem mie­siąc! Zła­pa­li nas, jak o czwar­tej nad ra­nem wra­ca­li­śmy z dys­ko­te­ki do jed­nost­ki. Ko­le­ga spadł z dru­gie­go pię­tra i zła­mał nogę. Darł się wnie­bo­gło­sy, dla­te­go nas zła­pa­li. Ale nie ża­łu­ję... Pa­mię­tasz, mysz­ko, to wte­dy się po­zna­li­śmy - po­wie­dział są­siad do swo­jej 70-let­niej żony, wra­ca­jąc do po­ko­ju z bursz­ty­no­wym trun­kiem w ka­raf­ce i z ma­ciu­peń­ki­mi kie­lisz­ka­mi. - No, to mów­cie mi Fra­nço­is! Jaki z tego mo­rał? W Szwaj­ca­rii, żeby coś za­ła­twić, trze­ba mieć zna­jo­mo­ś z woj­sko­wej paki! Mia­sto jest ma­low­ni­czą kan­wą dla ulicz­nych ar­ty­stów. Lo­zan­na od­po­czy­wa i bawi się w Ouchy na brze­gu ol­brzy­mie­go Je­zio­ra Ge­new­skie­go. Fut­bol, emi­gran­ci i Kro­ko­dyl Bary dzie­lą się na ta­kie, do któ­rych cho­dzi się z roz­chi­cho­ta­ny­mi przy­ja­ciół­ka­mi na szpil­kach, i na ta­kie, gdzie cho­dzi się sa­me­mu w dwóch róż­nych bu­tach No, może nie aż tak, ale przy­się­gam, że w tych dru­gich wy­gląd musi mó­wić ,,ta­kich jak ty, ko­cha­siu, to ja ły­kam na pod­wie­czo­rek". Bo tam się by­naj­mniej nie cho­dzi na pod­ryw. Le­piej nie my­lić tych miejsc. Dziew­czy­ny w let­nich su­kien­kach w tym dru­gim zmarsz­czą słod­kie no­ski na brud­ną ce­ra­tę i cie­płą whi­sky za­miast zim­ne­go Sprit­za, zaś w tym pierw­szym sa­mot­ni będą ścią­gać na sie­bie nie­chcia­ne spoj­rze­nia. Mam w moim szwaj­car­skim mia­stecz­ku taki bar nu­mer 2. Na­zy­wam go Kro­ko­dy­lem, choć po fran­cu­sku jego na­zwa brzmi Café Cro­co. To ta­kie miej­sce, gdzie na­wet prze­bra­ny za Spon­ge­Bo­ba nie przy­cią­gnął­by zdzi­wio­nych spoj­rzeń. Do ta­kich ba­r�