Ebook Tajemnica księcia mobi,epub

�ową pozę. Była poważna i pomimo starań nie potrafiła ukryć niepokoju. Stała nieruchomo, obserwując go, ale mocno zaciśnięte dłonie zdradzały, że nie jest tak opanowana, jak mogłoby się wydawać. Obok niej, na małym stoliku, pośród zwojów czarnych jedwabnych sznurów, wachlarzy i piór, bąbelki musowały i pękały w nietkniętym kieliszku z szampanem. Dominik opróżnił swój kieliszek, próbując ostudzić emocje, które wzbudziła w nim ta kobieta. - Sprawia pani wrażenie zdenerwowanej, panno Noir. - To mój pierwszy wieczór tutaj. Proszę mi wybaczyć, jeśli nie przestrzegam obowiązujących zwyczajów. Chciał - zawahała się, jakby zmuszając się do dokończenia zdania - pragnę tylko pana zadowolić. Dumna postawa przeczyła pokornym słowom. Wyglądała tak, jakby stała oko w oko z przeciwnikiem, a nie z mężczyzną, którego próbuje uwieść. - Życzy pan sobie, abym się rozebrała? Dominik odstawił pusty kieliszek. Był oszołomiony jej podobieństwem do Arabelli. Bez względu na to, jak bardzo starał się odsunąć od siebie wspomnienia, powracały doń, jakby wszystko zdarzyło się zaledwie wczoraj. Silne pożądanie zaskoczyło go, ponieważ sądził, że rozczarowanie postępowaniem Arabelli, ból, jaki mu zadała, skutecznie je przytłumiły. Tymczasem jego ciało było gotowe, jakby rzeczywiście stała przed nim Arabella. Młoda kobieta była do niej tak podobna, że nie potrafił się jej oprzeć. Zdjął surdut i nie odrywając od niej spojrzenia, powiedział: - Będzie nam obojgu przyjemniej, jeśli to ja cię rozbiorę. Na wpół przymknęła oczy, nie w geście kokieterii, ale jakby pragnęła osłonić się przed jego wzrokiem. Chciał przestać się jej przyglądać, aby jej nie peszyć, lecz nie potrafił się powstrzymać. - Jak pan sobie życzy. Podeszła do niego. Suknia kusząco podkreślała krągłości figury. Przynajmniej tym różniła się od Arabelli, która była tego samego wzrostu, ale szczuplejszej budowy. Nagle Dominika osaczył wizerunek Arabelli leżącej pod nim, dźwięk jej śmiechu, obraz jego samego zanurzającego twarz w jej złotych jedwabistych włosach, rozsypanych na poduszce, szepczącego miłosne zaklęcia. Poczuł, że jego pożądanie narasta, i starał się nad nim zapanować. Powinien odejść od tej kobiety, której podobieństwo do Arabelli obudziło w nim to, co ukrył głęboko w pamięci. W każdym razie nakazywał mu to głos rozsądku, jednak Dominik go nie posłuchał. Uwolnił spod materiału sukni kształtne piersi. Bladoróżowe sutki wyraźnie odcinały się na tle jasnej skóry. Stwardniały, kiedy przesunął po nich palcami. Pochylił się, aby dotknąć wargami policzków panny Noir. Spojrzał w otwory wycięte w masce i zauważył, że oczy miały ten sam odcień błękitu letniego nieba co oczy Arabelli. Przesunął ustami po smukłej szyi, pocałował wklęsłości nad obojczykami, zsuwając suknię niżej i całkowicie odsłaniając piersi. Zbliżył do nich usta. Sutki stwardniały jeszcze bardziej pod pieszczotą jego oddechu. Powoli dotknął ich językiem. Zamknęła oczy i daremnie próbowała opanować westchnienie. Pod wargami czuł przebiegający przez nią dreszcz. Delikatnie zaczął pieścić i ssać piersi, unosząc je w dłoniach. Ku swemu zaskoczeniu, poczuł nieznaczne drżenie ciała panny Noir. Odsunął się i ujrzał delikatny rumieniec na policzkach; oczy znowu były otwarte. Zanim je przymknęła, dojrzał w nich błysk pożądania. Zsunęła suknię z ramion i rozpięła guziki w talii. Tkanina miękko opadła na podłogę i owinęła się wokół nóg. Panna Noir była naga, miała na sobie jedynie pończochy, buty na wysokich obcasach i maskę. Nie przyjęła uwodzicielskiej pozy, stała wyprostowana, przyglądając mu się uważnie. Dominik zerwał z siebie kamizelkę, rozwiązał fular i ściągnął koszulę. Uchwycił spojrzenie panny Noir przesuwające się od jego piersi do wybrzuszenia w spodniach. Przyciągnął ją do siebie i głęboko pocałował, co chciał uczynić od pierwszej chwili, gdy ją ujrzał. Z początku jakby nieprzekonana, wkrótce odpowiedziała na pocałunek, a on odniósł wrażenie, że trzyma w ramionach prawdziwą Arabellę. Nie musiał nawet zamykać oczu, żeby wyobrazić sobie, że to ona. Całował ją tak jak kobietę, którą kiedyś kochał wręcz desperacko, a jej reakcja była echem tego, co zachodziło między nim a Arabellą. Na chwilę się odsunął, aby spojrzeć jej w oczy, lecz panna Noir równie szybko odwróciła się i zaczęła odpinać podwiązki. Dominik ją powstrzymał. - Zostaw - poprosił. - Chcę na ciebie popatrzeć. Odsunęła się na kilka kroków. Przebiegł spojrzeniem po jej długich nogach okrytych ciemnymi pończochami, po harmonijnej krzywiźnie bioder, niewielkim trójkącie jasnych włosów w miejscu złączenia ud i po miękkim kobiecym brzuchu. Zaczerwieniła się pod jego wzrokiem, jak