Ebook Tajemnice początku Mity o stworzeniu świata mobi,epub,pdf

twórca ulepił z mułu pierwszego człowieka, tchnął w niego życie i dał mu na imię Adam (czyli człowiek). Siódmego dnia Bóg przyglądał się wszystkiemu, co stworzył. Wszystko to było dobre. Nie zostało już nic do zrobienia, więc postanowił odpocząć. I na zawsze ten dzień ustanowił dniem świętym, wolnym od pracy. Zaprowadził Bóg Adama do pięknego rajskiego ogrodu. Było tam mnóstwo drzew i kwiatów. - Możesz zrywać i jeść owoce ze wszystkich drzew - powiedział - z wyjątkiem drzewa wiadomości dobrego i złego. Jeśli to kiedyś uczynisz, umrzesz, pamiętaj! Zamieszkał Adam we wspaniałym ogrodzie, ale wciąż był smutny. Nie umiał się śmiać, nic go nie cieszyło. Przyprowadził mu Bóg wszystkie zwierzęta, aby im nadał nazwy. Zajęło to Adamowi sporo czasu. Ale wreszcie każde zwierzę miało już imię i każde odbiegło, popełzło, pokicało lub odfrunęło - zależnie od swoich możliwości - do własnych zajęć. I Adam znów został sam. Muszę mu stworzyć towarzystwo, postanowił Bóg. I pewnego dnia, kiedy mężczyzna smacznie zasnął w cieniu drzewa, Bóg wyjął z jego ciała żebro i zasklepił ranę. Z Adamowego żebra uczynił kobietę. Gdy Adam się obudził i zobaczył przed sobą nieznajomą istotę, poczuł, że to jest jego druga połowa. - Jesteś ciałem z mojego ciała i kością z mojej kości - powiedział. - Będziemy mężem i żoną. I tak się stało. Adam nareszcie był szczęśliwy. Żyli w miłości i beztrosce. Nie potrzebowali ubrań, bo w raju było zawsze ciepło. Żywili się owocami. Otaczały ich przyjazne zwierzęta. - Pamiętaj nigdy nie zrywać owoców tej jabł - pokazywał Adam Ewie drzewo wiadomości dobrego i złego. - Zakazał nam tego Bóg. Nie bardzo się to Ewie podobało. Jabłka były wyjątkowo piękne i dorodne, kusiły rumianą skórką i miodowym zapachem. Pewnego dnia, kiedy stała w jego pobliżu, zobaczyła wyłaniającego się zza listowia węża. - Poczęstuj się... - zasyczał. - Nie mogę... - pokręciła głową. - Jeśli zjem to jabłko, umrę. - Nie wierz w to - syknął wąż. - Bóg się boi, żebyście się nie stali równie mądrzy jak on sam! Dlatego zabronił wam sięgać po owoce drzewa wiadomości. Może i on ma rację, pomyślała Ewa, rozglądając się trwożnie dookoła. Nie widząc nikogo w pobliżu, zerwała szybko jabłko i zatopiła w nim zęby. Nic się nie stało. Ugryzła raz, potem i wtedy zobaczyła Adama. - Spróbuj i - wyciągnęła do niego owoc. Adam zawahał się przez chwilę, w końcu jednak uległ swojej żonie. I wspólnie zjedli owoc z drzewa wiadomości dobrego i złego. Od razu poczuli się bardzo dziwnie. Dotychczasowy spokój i beztroska ulotniły się, a ich miejsce zajął wstyd. I strach. Nagle dostrzegli, że są nadzy i wydało im się to niewłaściwe. Zrobili sobie ubrania z figowych liści. Starali się, jak mogli, nie spotkać Boga, ten jednak wypatrzył ich wieczorem. - Czyżbyście chowali się przede mną? - spytał. - Po prostu wstydzimy się, że jesteśmy - Adam spuścił głowę. - Kto wam powiedział, że jesteście nadzy?! - wykrzyknął Bóg, dodając ze smutkiem: - Zjedliście owoc z drzewa wiadomości, prawda? - To ona mnie namówił - Adam wskazał na swoją żonę. - To jej wina. - Wcale nie moja, tylko węża! - krzyknęła Ewa. - To on mnie skusił... Wtedy Bóg przeklął węża za to, co zrobił, i kazał mu na zawsze czołgać się po ziemi. A do Ewy powiedział: - Będziesz za karę w bólu rodzić dzieci. Zaś twój mąż... - nie spojrzał nawet w stronę Adama - będzie przez całe życie ciężko pracować; karczować i uprawiać ziemię. Aż w końcu umrzecie i wrócicie do ziemi. Bo z prochu powstałeś, Adamie, i w proch się obrócisz - zwrócił się nagle bezpośrednio do niego, wyciągnął ramię i wygnał oboje, męża i żonę, z raju. Gdy obejrzeli się za siebie po raz ostatni, zobaczyli ogromnego anioła z płomiennym mieczem w dłoni. Adam i Ewa znaleźli się na ziemi. Wkrótce Ewa urodziła pierwszego syna i nazwała go Kain. Cieszyli się nim nieprzytomnie. A potem na świat przyszedł jego brat - Abel. Nie byli do siebie podobni. Kain był bardzo zazdrosny o młodszego brata. Wydawało mu się, że rodzice bardziej go kochają, że wszystko lepiej mu się udaje, a nawet - że Bóg mu bardziej sprzyja. Gniew rósł w nim i ogromniał, aż pewnego dnia Kain zabił Abla, a jego ciało zagrzebał w ziemi. - Bądź przeklęty! - usłyszał Kain głos Boga. - Już nigdy nie zobaczysz rodziców ani swojej ziemi. Będziesz się tułał do końca życia! Po zniknięciu synów Adam i Ewa długo pogrążeni byli w smutku, aż na świat przyszedł ich kolejny syn - Set, a potem następne dzieci. I tak stopniowo ziemia się zaludniała. Adam zmarł mając dziewięćset trzydzieści lat. Ludzi było wielu, ale nie był