Ebook Tajemnicza nieznajoma mobi,epub

ska wielu nowych klientów dla kwiaciarni. Od jakiegoś czasu zamożni ludzie częściej kupowali u niej kwiaty. Większość miała doskonałe maniery, ale zdarzali się też wyjątkowo pretensjonalni kupujący. Wśród tych pierwszych znajdowała się lady Palmerston, wdowa po dystyngowanym brytyjskim dyplomacie, sir Rolandzie Palmerstonie. - Raczej nie będzie przyjemna - westchnął Marcus, ponownie ostrzegając Sonię przed Paulą. - Kobiety Rowlandsów to okropne snobki. Przemawiają do nich wyłącznie pieniądze. - Twój bratanek coś w niej jednak dostrzegł - zauważyła. - Jest naprawdę ładna i doskonale się ubiera. - Mój bratanek potrzebuje czegoś więcej. - Niewesoły śmiech Marcusa szybko przeszedł w kaszel. - Paula i jej matka nie dają mu spokoju. - Wcale się im nie dziwię. - Rzeczywiście, w Davidzie spotkały się najlepsze cechy Wainwrightów. Sonia miała przeczucie, że to nie przemądrzała Paula, dziedziczka fortuny Rowlandsów, ale ukochany bratanek Marcusa przysporzy jej więcej zmartwień. Nauczyła się ufać intuicji, która nigdy jej nie zawiodła. David Holt Wainwright był kimś ważnym dla Marcusa. A niestety, chyba kwestionował ich przyjaźń. Ze strony Soni to była tylko sympatia, choć podejrzewała, że Marcus chciałby czegoś więcej. Mógł oferować jej naprawdę wiele, przede wszystkim spokój. Holt miał wrażenie, że Sonia przebojem wtargnęła w jego życie. Niewielu ludziom to się udało. Nie chodziło jedynie o jej urodę, choć była porywająca, raczej o wrodzoną pewność siebie. Paula nie posiadała tej cechy, natomiast tajemnicza znajoma wuja zachowywała się jak patrycjuszka. Gotów był się założyć, że skrywa jakiś sekret. - Zrób coś dla mnie, Paulo - poprosił Holt. - Oczywiście, co tylko chcesz. - Ucisz się - zażądał i z szerokim uśmiechem wyciągnął dłoń na powitanie. - Wujku Marcusie. - Davidzie. - Twarz starszego mężczyzny rozjaśniła się w uśmiechu. Uścisnęli sobie dłonie, a potem się objęli. Marcus i Lucille Wainwright nie mieli dzieci, choć bardzo ich pragnęli. Dlatego Holt stał się im szczególnie bliski. Kochali go, a on odwzajemniał ich uczucia. Zastąpił im syna, którego nigdy nie mieli. - Sonia Erickson - Marcus przedstawił swoją towarzyszkę, gdy wypuścił bratanka z objęć. Widać było jak na dłoni, że coś ich łączy. Zresztą, nie mogło być inaczej, skoro miała na sobie szmaragdy jego zmarłej żony. - Mów mi Sonia - poprosiła, podając Holtowi rękę. Zrobiła to tak królewskim gestem, że przez chwilę miał ochotę ucałować jej dłoń. W oczach dziewczyny mignęło rozbawienie. Nie dostrzegł w nich jednak cienia wyrachowania. Wiele kobiet próbowało uwodzić Holta, wiedząc o jego zamożności. Jednak zielonooka arystokratka zdawała się jedynie obserwować go z chłodnym zainteresowaniem. Z bliska wydawała się jeszcze piękniejsza. Holt podejrzewał, że Paula, która właśnie starała się przypodobać Marcusowi wdzięcznym szczebiotem, musiała znienawidzić ją od pierwszego wejrzenia. Ktoś inny może dałby się olśnić, ale nie Holt. Nie ulegał tak łatwo instynktom. Jednak doskonale zdawał sobie sprawę z władzy pięknej kobiety nad mężczyzną. Sonia oczarowała Marcusa. Nie było to trudne. Po śmierci ukochanej żony zamknął się w sobie. Łatwo było go omotać. Gdyby Holt chwilę dłużej wpatrywał się w jej zielone oczy, zahipnotyzowałaby także i jego. - Marcus często o tobie mówi - oznajmiła, wyrywając go z zamyślenia. - Gdybym chciał, żeby ktoś zrobił mi reklamę, poszedłbym do Marcusa. - Powinnam chylić czoło? - Raczej ja powinienem. Wznoszę toast za urodę! - Nic dziwnego, że Marcus tak cię lubi. - Ciebie najwyraźniej także. Holt nie mógł się oprzeć wrażeniu, że jej spokój i pewność siebie musiały być wrodzone. Zastanawiał się, skąd pochodziła. Może powinien ją sprawdzić. W jej melodyjnym, przyjemnym głosie pobrzmiewał ślad obcego akcentu, nie potrafił go jednak zidentyfikować. Akcent mógł zdradzić jej korzenie lub być celowym zabiegiem. Zauważył ze zdziwieniem, że dłoń wciąż mrowi od jej dotyku. Jakby przeszywał go prąd. Powinien zapamiętać, że ta kobieta jest niebezpieczna. - To prawda, jest mi drogi. - Więc obaj macie szczęście - powiedziała smutno Sonia. Musiał przyznać, że nie tylko jest tajemnicza, lecz także doskonale gra swoją rolę. Ręce świerzbiły go, żeby zaklaskać. - Wygląda pani niezwykle pięknie - przyznała z niechęcią Paula. Przez chwilę zepchnięta na boczny tor, postanowiła wrócić do rozmowy. - Dziękuję - Sonia przyjęła komplement z lekkim skinieniem głowy. I choć rozszyfrowała Paulę w mgnieniu oka, postanowiła nie zwracać uwagi na jej niechęć. - A naszyjnik jest wprost bajeczny! - zachwycała się dalej Paula głosem ociekającym fałszywą słodyczą. - Koniecznie musisz mi zdradzić, skąd go masz.