Ebook Taniec borderline mobi,epub

pod­po­wiesz, albo ra­czej sam na coś wpad­nę w at­mos­fe­rze two­jej ste­ryl­no­ści i ste­ryl­no­ści two­jej luk­su­so­wej kli­ni­ki. - A jak z Elą? - za­py­tał Ben. To­mek mach­nął ręką. - Roz­mi­ja­my się - po­wie­dział. - Chy­ba sta­ra­my się w ogó­le nie wi­dzieć... na wszel­ki wy­pa­dek. - Ro­zu­miem. Ale dzie­ciak, Da­mian, do­brze pa­mię­tam? - Tak, Da­mia­nek. Bę­dzie miał czte­ry lat­ka. Za pół roku. Chy­ba nie ma ojca ani mat­ki, opie­ku­je się nim ko­bie­ta, stu­dent­ka, miesz­ka u nas. - Aha! A two­je ży­cie sek­su­al­ne? - O co ci cho­dzi? - Py­tam wy­raź­nie. Chy­ba jesz­cze nie masz an­dro­pau­zy. - Pod psem. Nie­kie­dy bio­rą mnie ja­kieś ko­bie­ty, ale to zwy­kle ko­la­cje, nic wię­cej. - Ma­stur­bu­jesz się? - Owszem. Szcze­gól­nie w te bez­sen­ne noce. - I taka for­ma ci wy­star­czy? - Do­brze wiesz, że nie! - Kie­dyś bie­ga­łeś. Jak to te­raz wy­glą­da? - Bie­gam w kół­ko za swo­im ogo­nem. - Czy­li cały czas po­świę­casz fir­mie czy fir­mom, a ży­cie gdzieś z boku. Ko­chasz się ze swo­ją pra­cą, ale i w tym nie wiesz, czy za­do­wa­lasz part­ner­kę. Wiesz, że ści­skasz kur­czo­wo ten ma­lut­ki te­le­fon? - Pier­ni­czę, Ben! - Ale co ty pier­ni­czysz, To­mek? Może za dużo rze­czy już spier­ni­czy­łeś?! - Daj mi spo­kój! I mu­szę je­chać do Pol­ski, ku­pio­no dom, w któ­rym ma być cała ro­dzi­na. Mu­szę po­móc w tym. Obie­ca­łem. Mo­jej mat­ce ko­cha­nej obie­ca­łem. - To ,,ko­cha­nej" po­wie­dzia­łeś rze­czy­wi­ście, na­praw­dę od sie­bie? Ko­chasz ją? - Tak. - A oj­ciec? - Może być. Wiesz sam, jak to jest, gdy zmie­nia się - Wiem. Dam ci se­ro­to­ni­nę i coś na sen, je­śli chcesz. - Nie, Ben. Nie­na­wi­dzę ta­ble­tek. - Jedź ze mną ju­tro na te­nis. - Mam ze­bra­nie pre­ze­sów. - Aha! W so­bo­tę. - Spoj­rzał na ka­len­darz. - Tak, so­bo­ta. Wiesz, mam przy­ja­ciół­kę, spo­ty­ka­my się w week­en­dy. Tam jest dużo dziew­cząt. Nie może być tak, że czter­dzie­sto­let­ni fa­cet wali ka­pu­cy­na w bez­sen­ne noce. - Daj spo­kój! - Jedź, do­brze ra­dzę. Mu­sisz ja­kiś ład wpro­wa­dzić w to swo­je za­bie­ga­ne ży­cie. Twój pra­co­ho­lizm jest już na bar­dzo wy­so­kiej ska­li. Nie­kie­dy moż­na z ta­kiej dra­bi­ny zle­cieć. - Tak. - Po­trze­bu­jesz od­mia­ny. Albo i od­po­czyn­ku, le­ni­stwa, je­śli ze­chcesz. Abyś mógł na nowo przyj­rzeć się so­bie i po­my­śleć, ja­kie war­to­ści w ży­ciu są na­praw­dę waż­ne. Mogę cię przy­jąć na od­dział. Tu są do­bre wa­run­ki, by wgłę­bić się. - Prze­stań! Osza­lał­bym! - Okej. - Tak, ko­cham mat­kę i mu­szę tam je­chać, do­pro­wa­dzić to wszyst­ko do ładu, tak! - Su­per! Naj­le­piej, jak­byś sam coś tam bu­rzył czy bu­do­wał. - Ale nie mam komu prze­ka­zać tu swo­ich spraw. Ter­mi­ny go­nią ter­mi­ny, mu­szę mieć rękę na pul­sie. - Oczy­wi­ście, za­wsze się tak wy­da­je. - Se­rio, Ben! - Tak, tak, znam to. Jest tu kil­ku ta­kich klien­tów, któ­rym się po­dob­nie wy­da­wa­ło. A te­raz cie­szą się z pro­mie­ni słoń­ca i gry w sza­chy. Za czym ty wła­ści­wie tak go­nisz? - Ech, prze­my­ślę to. Idę. Dzię­ki! - Będę w Pol­sce na dwu­dzie­sto­le­cie ma­tu­ry. Na­szej ma­tu­ry. Pa­mię­tasz? - - Za­pra­sza­li cię? - Nie wiem. Mam tyle świst­ków. Cześć! - Usiądź na chwi­lę, To­mek! - Spie­szy mi się, Ben! - Zmie­rzę ci ci­śnie­nie. Ani sło­wa! Sia­daj. To apa­rat nad­garst­ko­wy, ale bez­błęd­ny. No, roz­luź­nij się! Po­daj lewą rękę. Po­myśl o czymś mi­łym. O kor­do­nie sa­mo­cho­dów z two­imi to­wa­ra­mi prze­bi­ja­ją­cy­mi się przez dżun­glę. - Już? - Tak. 170 na 95. Za wy­so­kie. Po­wi­nie­neś kon­tro­lo­wać. I tęt­no nie­ład­nie ci ska­cze. - Czu­ję się świet­nie. Fi­zycz­nie. - To może rzu­to­wać na ten psy­chicz­ny ga­li­ma­tias. Sie­kie­rę w łapę i drew­no rą­bać! Pa­lisz? - Skąd­że! - Ja rzu­ci­łem. - I jak ci było? Cięż­ko? - - wy­su­nął szu­fla­dę. Przy­pa­lał dłu­gie­go pa­pie­ro­sa. - Więc pa­lisz! - Ale skąd! Raz na ru­ski mie­siąc. Przyjdź do na­sze­go in­ter­ni­sty z tym ci­śnie­niem. Po­ro­bi ba­da­nia. Nie goń tak. Jedź ze mną na dupy w so­bo­tę. Kom­na­ty pięk­ne w pięk­nym zam­ku! Za­dzwoń! Obie­caj, że za­dzwo­nisz! - Za­dzwo­nię, Ben. Lecę! Po­rwał prze­wie­szo­ną przez fo­tel ma­ry­nar­kę. Po­ki­wał gło­wą przy­ja­cie­lo­wi, któ­ry, osnu­ty dy­mem, by­stro na nie­go pa­trzył. Wy­szedł z ga­bi­ne