Ebook The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu. Elżbieta II, Winston Churchill i pierwsze lata młodej królowej. Tom 1 mobi,epub

w chwili ślubu z dwudziestojednoletnią księżniczką Elżbietą w listopadzie 1947 roku) mógł poznać pewne damy wątpliwej reputacji na obiadach męskiego Klubu Czwartkowego w Soho[9], ale nigdy nie pojawił się żaden twardy dowód na jego niewierność małżeńską. Gdy emocje koronacyjne opadły, w lutym 1957 roku wygłodniała prasa rzuciła się na problemy małżeńskie osobistego sekretarza księcia, Mikea Parkera. Wieść o separacji sekretarza ujrzała światło dzienne trzeciego lutego, podczas cumowania w Portugalii, co dwadzieścia cztery godziny później zaowocowało jego rezygnacją z pełnionej funkcji[10]. Jednak kluczowe pytanie brzmi: w jakim stopniu sama królowa podzielała te podejrzenia? Czy dotarły do niej jakieś plotki, a jeśli tak, to czy dawała im wiarę? W odcinku pierwszym widzimy Elżbietę w loży królewskiej w Covent Garden, wpatrzoną znacząco w tańczącą Ułanową, która kłaniając się, odwzajemnia spojrzenie. Jednak trzeba powtórzyć, że są to tylko domysły. Wiemy, że w październiku 1956 roku, podczas rejsu swojego męża po Pacyfiku, królowa była na Giselle z udziałem Ułanowej w Operze Królewskiej, ale nie odnotowano jej spotkania z baletnicą[11]. Wykreowana scena ma na celu odzwierciedlenie powszechnych podejrzeń na temat królewskiego małżeństwa, podobnie jak w prawdziwym życiu pozostawiając pytanie bez rozstrzygającej odpowiedzi. 1956 rok: Galina Ułanowa jako gwiazda Baletu Bolszoj. Choć The Crown przedstawia królową matkę jako pomysłodawczynię podróży Filipa, który według niej powinien się ,,ustatkować", w rzeczywistości to Elżbieta II wybrała męża do zaszczytu otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Melbourne, a książę sam zaproponował przedłużenie swojej australijsko-azjatyckiej odysei, czemu królowa z radością przyklasnęła. Elżbiecie bardzo spodobał się pomysł, by jej mąż marynarz zakosztował przygody i zabrał wciąż pachnący nowością królewski jacht ,,Britannia" (pływający w latach 1954-1997) w dziewiczy rejs dookoła świata. Mike Parker - komandor podporucznik Michael Parker (1920-2001), kawaler Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego i Orderu Australii - był starym przyjacielem księcia Filipa z marynarki, którego ten poznał jeszcze podczas wojny, więc prasa wykorzystała rozpad jego małżeństwa, by rzucić podejrzenie na stan małżeństwa królewskiego. W październiku 1956 roku w centrum uwagi osamotnionej Elżbiety II znalazły się: Egipt, Izrael oraz zabiegi Londynu dążące do utrzymania dawnej imperialnej kontroli nad Kanałem Sueskim. ,,Nędzny epizod zakończony żałosną porażką (...) - utyskiwał w tamtych dniach <>, potępiając feralne niepowodzenia na środkowym wschodzie, które miały doprowadzić do upadku premiera i zaowocowały czymś na kształt narodowego załamania nerwowego. - Nasz moralny autorytet w świecie legł w "[12] Otwarty w 1869 roku Kanał Sueski był jednym z cudów przednowoczesnego świata. Ten produkt wizjonerskiej inżynierii łączył Morze Śródziemne z Morzem Czerwonym, likwidując konieczność niebezpiecznego opływania Przylądka Dobrej Nadziei i skracając drogę do cennych indyjskich kolonii o bez mała cztery tysiące mil. Pomysłodawcą i budowniczym Kanału był francuski przedsiębiorca Ferdynand de Lesseps, ale Wielka Brytania szybko zaangażowała się w cały projekt. W 1875 roku premier Benjamin Disraeli wykupił czterdzieści cztery procent udziałów Kompanii Kanału Sueskiego, zapewniając rządowi brytyjskiemu pakiet większościowy. W 1882 roku, gdy siły brytyjskie rozpoczęły okupację Aleksandrii, na niemal siedemdziesiąt lat podporządkowując Egipt władzy Imperium, Kanał Sueski stał się faktycznie jego częścią, a po odkryciu ropy na środkowym wschodzie w XX wieku zamienił się w prawdziwy klejnot w koronie. Na początku lat pięćdziesiątych ponad połowa europejskich dostaw ropy naftowej była realizowana tą drogą morską otoczoną przez strefę kanału - studziewięćdziesięciokilometrowy pas obsadzony czterdziestotysięcznym brytyjskim garnizonem złożonym głównie z młodych ludzi wciąż odbywających zasadniczą służbę wojskową. Piloci sterujący tankowcami i statkami towarowymi w Kanale stanowili elitę francuskich i brytyjskich marynarzy, a dla miejscowej ludności nie zostawało już zbyt wiele zadań. Nic więc dziwnego, że anglo-francuska dominacja nad Kanałem była solą w oku egipskiego ruchu nacjonalistycznego, na czele którego w 1954 roku stanął charyzmatyczny generał Gamal Abdel Naser. Ten syn urzędnika pocztowego wyrósł na przywódcę organizacji Wolnych Oficerów, która w 1952 roku doprowadziła do obalenia króla Faruka I, dzięki swoim porywającym przemówieniom stając się inspiracją dla wielu radykałów arabskiego świata, szczególnie wrogo nastawionych do brytyjskiej okupacji strefy Kanału. Powojenne pokolenie brytyjskich politykó