Ebook To, co ukryte mobi,epub,pdf

ł mieć, którzy zawsze wesprą Cię. Tak szybko mija czas, a los nie oszczędza nas. Nie wiesz, co przyniesie dzień, dlatego żyć nie bój się. Każdy dzień to czysta karta, nie zapisuj jej złością. Powstrzymaj się od komentowania, zachowaj się z godnością. Pamiętaj, że słowa mają wielką moc, nie pozwalaj, by ktoś przez Ciebie przepłakał noc. Tak szybko mija czas, a los nie oszczędza nas. Nie wiesz, co przyniesie dzień, dlatego żyć nie bój się. Życie to plejada uczuć, każdy dzień znaczenie ma. Dzisiaj śmiejesz ze mnie się, jutro sam możesz być na dnie. Nigdy nie bój się kochać, życie takie piękne jest. Tak szybko mija czas, a los nie oszczędza nas. Nie wiesz, co przyniesie dzień, dlatego żyć nie bój się. Nigdy mi nie zazdrość, bo nie wiesz, jakie życie mam. To, co pokazuję światu, nie zawsze w parze idzie z tym, co w sercu Koncert przebiegał lepiej, niż zaplanowałam. Podczas refrenów wtórowały mi entuzjastyczne głosy publiczności, która doskonale się bawiła. To właśnie interakcję z fanami lubiłam najbardziej. Chciałam, aby takie występy nie były tylko odśpiewaniem wyuczonego repertuaru. Dzięki temu nie marnowaliśmy czasu, ani oni, ani ja. Bardzo doceniałam to, że ludzie kupują bilety i przychodzą na moje występy. Miałam świadomość, że gdyby nie oni, nie byłabym w miejscu, w którym jestem teraz. Mimo że wiele rzeczy zawdzięczaliśmy sobie, bez innych osób niczego byśmy nie osiągnęli. Po pierwsze, nie byłoby nas wówczas na świecie. Po drugie, gdyby nikt nas nie wychował, nawet w tak trudny sposób jak mnie, nie mielibyśmy wpojonych jakichś zasad, wartości. I po trzecie, najważniejsze, gdybyśmy nie mieli wokół siebie nawet jednej osoby, która by nas wspierała - w końcu byśmy się poddali. Samotność nam nie służy. Zwłaszcza przy robieniu kariery, którą napędzają fani, reporterzy, dziennikarze. Więc chociaż sama starałam się osiągnąć sukces, to potrzebowałam innych ludzi, aby moje marzenie się spełniło. Ktoś musiał we mnie uwierzyć, dać mi szansę, abym miała możliwość zaistnieć w tej branży. Byłam szczęśliwa, ale również bardzo zmęczona. Właśnie otwierałam drzwi mieszkania. Jak zwykle przywitały mnie cisza i ciemność. Zapaliłam światło i rozejrzałam się po dobrze znanym wnętrzu. Naprzeciw drzwi wisiało wielkie lustro z drewnianą ramą, pod który wsunięto kremowy, sztywny papier. Zapisywałam na nim afirmację tygodnia. Obecnie to właśnie słowa Marzenia nie spełnią się same, pamiętaj, aby o nie walczyć miały dodawać mi otuchy. Poniżej lśniącej, gładkiej tafli stała szafka na buty. Włożyłam do środka dzisiejsze obuwie, wsunęłam stopy w miękkie kapcie i ruszyłam w stronę łazienki, aby wziąć szybki prysznic. Na szczęście, sypialnia mieściła się tuż obok - bałam się, że zasnę jeszcze zanim dotrę do łóżka. Miałam przestronne mieszkanie, ale jego układ był bardzo wygodny. Przerobiłam jeden z dwóch wielkich salonów na sypialnię połączoną z niewielkim kącikiem relaksacyjnym, w którym stała rogówka, telewizor i kilka kwiatów - w tym moja ukochana monstera variegata. Cieszyłam się niesamowicie za każdym razem, gdy wypuszczała nowy listek. Uwielbiałam rośliny. Przypomniałam sobie, że powinnam ją przesadzić, bo urosła na tyle, że wypadałoby sprezentować jej nową doniczkę. Miejsca wystarczyło również na to, aby stworzyć dodatkową łazienkę, tę, która mieściła się obok mojej sypialni. Ceniłam sobie minimalizm w wystroju Przez dwadzieścia jeden lat życia zaznałam tylko skromności. W moim domu były tylko rzeczy praktyczne. W sypialni stało wygodne łóżko i dwie szafki nocne - na jednej kładłam telefon, który służył za budzik, na drugiej zaś zawsze stała butelka z wodą. Nie stawiałam tych rzeczy obok siebie od czasu, gdy zaspana nie dokręciłam butelki, a rano odkryłam, że mój telefon jednak nie jest wodoodporny. W rogu sypialni znajdowała się pojemna szafa, w której trzymałam ubrania, pościele i torebki. Nie było żadnych ozdób, nawet dywanu lub zasłon. Nie było również półek, gdyż nie miałabym na nich czego postawić. Zero bibelotów, książek, zdjęć, płyt, plakatów, świeczek, zupełnie nic. Gdybym musiała się wyprowadzić w tej chwili, spakowanie się zajęłoby mi godzinę, może mniej. Dzisiaj nie zamierzałam nawet sprawdzać telefonu, na którym z pewnością znajdowała się wiadomość z zastrzeżonego numeru. Ten dzień był zbyt dobry, aby go sobie psuć. Położyłam się na łóżku i czując pod głową pachnącą, miękką poduszkę uśmiechnęłam się. Takie proste rzeczy wywoływały we mnie radość, gdyż wciąż trudno mi było się do tego przyzwyczaić. Ludzie często nie doceniają tego, co mają. Ja starałam się doceniać każdy dzień, każdą rzecz, nawet to, że mogę zasną�