Ebook Transmigracja Timothy`ego Archera mobi,epub

tej książki polega na odgadywaniu aluzji. Bohater książki Bishopa, pisarz ,,Philip Dick" umiera, a po śmierci jako bezcielesny duch odwiedza inne warianty rzeczywistości i rozumie, że prócz koszmarnego USA, w którym żył, istnieją lepsze formy rzeczywistości końca XX wieku. Postanawia więc przy pomocy kilkorga żywych ludzi, z którymi nawiązuje kontakt, zbawić swój świat, doprowadzając do transformacji w inny wariant dziejów. Grupa bohaterów, w tym wzorowany na Pikeu biskup, autor książki Martwe morze, żywa wiara, egzorcyzmuje Richarda Nixona, którego opętał sam szatan. Wtedy złudna demiurgiczna rzeczywistość rozwiewa się i wygląda spod niej wariant dziejów podobny do naszego świata, lepszy, choć nie idealny. Zarówno Tajemne wniebowstąpienie Bishopa, jak i Wbrew wskazówkom zegara oraz Transmigracja Timothyego Archera Dicka są próbami literackiego ujęcia tej samej autentycznej historii autentycznego człowieka. We wszystkich występuje charyzmatyczny biskup biblista, który traci wiarę, pisze książkę o ,,życiu po życiu" i bezsensownie umiera, ale wpływ, jaki wywarł na przyjaciół, jest tak silny, że ożywiają go raz za razem na kartach własnych dzieł. Dominika Oramus Oda na cześć tegoż* Ach, Benie! Na twe skinienie Któż by raz jeszcze nie siadł Do którejś z Lirycznych Biesiad ,,Pod Słońcem", ,,Pod Psem" czy w tawernie ,,Potrójna Beczka", gdzie wiernie Gromadził się nasz Parnas cały Na tęgo zakrapiane, lecz podniosłe szały, A przecież każda Zwrotka słyszana z ust Mistrza Była słodsza niż wino, niż pieczeń mięsistsza. Mój Benie, Na ziemskiej scenie Stań znów, lub z wyżyn nieba Ześlij choć, czego nam trzeba: Zmyślność tę, którejś miał w nadmiarze; A spraw też, byśmy - jak mądrzy włodarze - Umieli rządzić się owym Talentem, Bo gdy staniemy nad źródłem wyschniętem, Gdy strwonimy bezcenny Spadek, nasz Kapitał, Próżno o Wielkie Wiersze świat się będzie pytał. Robert Herrick, 1648 (tłum. Stanisław Barańczak) * Tj. Bena Johnsona (przyp. red.). 1 Barefoot prowadzi swoje seminaria na łodzi mieszkalnej w Sausalito. Trzeba zapłacić sto dolarów, żeby się dowiedzieć, po co żyjemy na tej ziemi. Dostaje się też kanapkę, ale tego dnia nie byłam głodna. Właśnie zabito Johna Lennona i chyba wiem, po co żyjemy na tej ziemi. Żeby się dowiedzieć, że to, co kochamy najbardziej, zostanie nam odebrane raczej na skutek błędu na górze niż w wyniku jakiegoś planu. Zaparkowałam swoją hondę civic przy parkometrze i siedziałam, słuchając radia. Już na każdej częstotliwości można było usłyszeć wszystkie kiedykolwiek napisane piosenki Beatlesów. Cholera, pomyślałam. Czuję się, jakbym była z powrotem w latach sześćdziesiątych, a moim mężem był nadal Jefferson Archer. - Gdzie jest przystań numer pięć? - spytałam dwóch przechodzących hipisów. Nie odpowiedzieli. Zastanawiałam się, czy słyszeli już o Lennonie. Potem pomyślałam, co mnie, u diabła, obchodzi arabski mistycyzm, sufiowie i wszystko to, o czym Edgar Barefoot opowiada w swoim programie radiowym z Berkeley. Ci sufiowie to szczęśliwi ludzie. Dla nich istotą Boga nie jest potęga ani mądrość, ani miłość, ale piękno. To całkowicie nowa idea, nie znana żydom i chrześcijanom. Ja nie jestem ani żydówką, ani chrześcijanką. Nadal pracuję w sklepie muzycznym przy Telegraph Avenue w Berkeley i usiłuję spłacać raty za dom, który kupiliśmy z Jeffem, kiedy byliśmy małżeństwem. Teraz ja mam dom, a Jeff nie ma nic. Takie było całe jego życie. Dlaczego ktoś przy zdrowych zmysłach miałby się przejmować arabskim mistycyzmem, zadawałam sobie pytanie, zamykając hondę i ruszając w stronę łodzi. Zwłaszcza przy takiej pogodzie. Ale co tam, przejechałam już przez most Richardsona, przez tandetne Richmond i obok rafinerii. Zatoka jest piękna, a na moście Richardsona każdego namierza policja. Liczą czas od momentu, kiedy się płaci rogatkowe i zjeżdża z mostu po stronie Marin. Jak się przyjeżdża do Marin za wcześnie, płaci się kupę forsy. Nigdy nie przepadałam za Beatlesami. Kiedy Jeff przyniósł do domu płytę Rubber Soul, powiedziałam mu, że to mdłe. Nasze małżeństwo zaczęło się rozpadać, od kiedy musiałam miliard razy, dzień po dniu, wysłuchiwać Michelle. To było gdzieś około roku sześćdziesiątego szóstego. Tu, nad Zatoką, wiele osób datuje wydarzenia według ukazywania się płyt Beatlesów. Pierwszy solowy album Paula McCartneya ukazał się na rok przed naszą separacją. Kiedy słyszę Teddy Boy, zaczynam płakać. To był rok, kiedy mieszkałam w naszym domu sama. Nie róbcie tego. Nigdy nie mieszkajcie same. Jeff do samego końca zajmował się swoją działaln