Ebook Trupa mobi,epub

�wych. I tak nie jest to peł­na sy­mu­la­cja, bo nie ma wia­tru. Ale drę­czę dy­rek­to­ra i obie­cał, że kupi nam taką dużą dmu­cha­wę. To do­pie­ro pa­pie­ry będą chło­pa­kom la­tać! - ro­ze­śmiał się. - Głod­ny je­stem. W ba­rze na par­te­rze było ciem­na­wo i pu­sta­wo. Po­tęż­ne ko­lum­ny wspie­ra­ły po­tęż­ne łuki skle­pien­ne. A po­tęż­ne okna za­sło­nię­te były do po­ło­wy po­tęż­ny­mi ża­lu­zja­mi. Bu­fe­to­wa naj­wy­raź­niej lu­bi­ła mrok. Być może w peł­nym dzien­nym świe­tle czar jej po­traw był­by prysł. Nie wni­ka­jąc, za­mó­wi­li, za­pła­ci­li i po­bra­li. Paru stu­den­tów dys­ku­to­wa­ło o me­ta­lur­gii nie­że­la­znej w ciem­nym ką­cie za ko­lum­ną. Pan Ju­rek Gędź­ba, sta­ry bi­blio­te­karz w wy­jąt­ko­wo pa­skud­nym zie­lo­nym swe­ter­ku, pił sa­mot­nie kawę przy sto­li­ku koło okna i za­ma­chał do nich przy­jaź­nie to­mem ,,Ilia­dy". - I jak tam idzie garn­car­stwo? - za­py­tał Brodz­kie­go. Na­wet kie­dy sie­dział, Gędź­ba spra­wiał wra­że­nie wy­so­kie­go. I nie było to myl­ne wra­że­nie. Jego dłu­ga gło­wa zwień­czo­na była si­wym, sztyw­nym je­żem. Jego twarz po­kry­wa­ły zmarszcz­ki i siwe wąsy. - Ro­bię po­stę­py. To jest trud­ne. - Może też kie­dyś spró­bu­ję? - roz­ma­rzył się bi­blio­te­karz. We­tknął ły­żecz­kę jako za­kład­kę do książ­ki i odło­żył ją na stół. To był zły znak. - Wy­star­czy tro­chę gli­ny i cier­pli­wość - po­wie­dział Brodz­ki, czu­jąc ło­kieć Igo­ra pod że­brem. - To jest gdzieś w gó­rach, praw­da? - Parę ki­lo­me­trów za Kłodz­ - Jak pan wszedł w po­sia­da­nie tej po­sia­dło­ści? - To tyl­ko bud­ka w le­sie. Po ojcu. - Mu­si­my coś ob­ga­dać - wtrą­cił się Igor. Gędź­ba po­ki­wał gło­wą. Wy­ko­rzy­sta­li oka­zję i zo­sta­wi­li go w spo­ko­ju. Było to roz­sąd­ne po­su­nię­cie, bo nie­któ­rzy na­zy­wa­li bi­blio­te­ka­rza ,,Ględź­ba", a inni po pro­stu ,,pier­do­ła". Ma­rek i Igor zna­leź­li sto­lik pod ścia­ną moż­li­wie naj­da­lej od wy­bit­ne­go an­tro­po­lo­ga, dok­to­ra Ma­zur­ka, któ­ry sie­dział sam koło drzwi i czy­tał ga­ze­tę. Ist­nia­ły ni­kłe szan­se, że ich nie za­uwa­żył. Miał so­ko­li wzrok. Za­wsze wi­dział wszyst­ko. I do tego, co wi­dział do­da­wał ko­men­ta­rze. Był na­ukow­cem. Brodz­ki cią­gle dy­go­tał z zim­na. Parę ły­ków her­ba­ty z cy­try­ną po­mo­gło i po chwi­li po­czuł się le­piej. Igor jadł ka­nap­kę z se­rem i po­mi­do­rem. W kie­sze­ni Brodz­kie­go mi­kro­sko­pij­ny Cho­pin roz­po­czął swój re­ci­tal. Ma­rek wy­jął ko­mór­kę i spoj­rzał na wy­świe­tlacz. - Chy­ba się prze­ja­dę - po­wie­dział. Na­ci­snął gu­zik i przy­ło­żył te­le­fon do ucha. - Tu Noga - usły­szał. - Nie­bo­ra­ki się za­czę­ły. W tle sły­chać było war­kot cięż­kich ma­szyn. - Będę za pół­to­rej go­dzi­ny - po­wie­dział Brodz­ki. - Dużo? - Je­den na ra­zie. Ale sam pan mó­wił... - Dzię­ki. Noga się wy­łą­czył. - Nie chcesz się prze­je­chać do Wi­chro­wa? - Co tam ko­pią? - za­py­tał Igor. - Ka­na­li­za­cja przy ko­ście­le. Kie­row­nik mówi, że są szkie­le­ - Mogę się prze­je­chać... - Dzień do­bry, pa­no­wie. Dok­tor Ma­zu­rek - star­szy, wy­so­ki pan w ciem­nym gar­ni­tu­rze i ze zło­żo­ną ga­ze­tą w ręce - stał koło ich sto­li­ka. Z jego pta­siej twa­rzy bił, jak zwy­kle, bez­gra­nicz­ny smu­tek, któ­ry znaj­do­wał swo­ją sub­li­ma­cję w spon­ta­nicz­nej zło­śli­wo­ści. - Czy ja sły­sza­łem sło­wo ,,szkie­let"? - za­py­tał. - Tak - po­wie­dział Igor. - Gdy­by­ście mie­li coś na­praw­dę in­te­re­su­ją­ce­go, to wie­cie, gdzie mnie szu­kać. Już pan na­pi­sał? - za­py­tał Brodz­kie­go. - Pro­fe­sor Fi­lar się o pana do­py­tu­je. - Ju­tro przy­nio­sę. Mu­szę tro­chę po­pra­wić. - Su­ge­ro­wał­bym dzi­siaj - po­wie­dział Ma­zu­rek ze smut­nym, zło­śli­wym uśmie­chem. - A wła­ści­wie na­tych­miast. Od­wró­cił się i wy­szedł. - Za­su­waj - po­wie­dział Igor. - Po­cze­kam przy sa­mo­cho­dzie. II Gabinet grozy Drzwi mu­sia­ły być uchy­lo­ne, bo Brodz­ki na­wet ich nie do­tknął, a otwo­rzy­ły się, kie­dy tyl­ko się do nich zbli­żył. - Niech pan wcho­dzi szyb­ko, bo prze­ciąg - roz­legł się ze środ­ka ci­chy głos pro­fe­so­ra. Ma­rek nie od razu zo­ba­czył prze­ło­żo­ne­go. Po­miesz­cze­nie wy­peł­nia­ły do su­fi­tu pro­ste re­ga­ły z książ­ka­mi