Ebook Tunel mobi,epub

dru­gie­go. Pra­wie peł­ny. Wy­jął go z ka­ra­bi­nu. W kie­sze­niach każ­de­go z za­bi­tych zna­lazł jesz­cze po jed­nym peł­nym ma­ga­zyn­ku. Męż­czyź­ni nie mie­li przy so­bie żad­nych do­ku­men­tów. Tra­vis scho­wał ma­ga­zyn­ki do kie­sze­ni, pod­niósł ka­ra­bin i prze­szedł do ko­lej­ne­go po­miesz­cze­nia. Za­marł, kie­dy zo­ba­czył, co ma przed sobą. Na środ­ku prze­dzia­łu znaj­do­wał się sta­lo­wy sze­ścian o boku jed­ne­go me­tra, prze­dzie­lo­ny w po­ło­wie na część gór­ną i dol­ną. Gór­na otwie­ra­ła się na za­wia­sach i była otwar­ta. Z moc­nych be­lek pod su­fi­tem zwie­sza­ły się dwa gru­be łań­cu­chy. W od­sło­nię­tej we­wnętrz­nej po­wierzch­ni sze­ścia­nu była nie­wiel­ka pu­sta prze­strzeń, w sa­mym środ­ku. Mia­ła ona boki o dłu­go­ści oko­ło dzie­się­ciu cen­ty­me­trów, jej po­ło­wa znaj­do­wa­ła się w dol­nej, a dru­ga po­ło­wa w gór­nej czę­ści sta­lo­we­go blo­ku - po jego za­mknię­ciu obie po­łów­ki mu­sia­ły łą­czyć się ze sobą, two­rząc nie­wiel­ki po­jem­nik, osło­nię­ty z każ­dej stro­ny pra­wie pół­me­tro­wą war­stwą li­tej sta­li. Tra­vis nie wie­dział, co wy­ma­ga­ło aż tak nie­zwy­kłej osło­ny, w każ­dym ra­zie to coś znik­nę­ło. Z boku sze­ścia­nu była przy­twier­dzo­na ta­blicz­ka, na któ­rej wy­pi­sa­no po an­giel­sku czar­ny­mi li­te­ra­mi: ,,SZCZE­LI­NA" OBIEKT SPE­CJAL­NY 0247 - ,,SZEPT" STO­SO­WAĆ ZA­BEZ­PIE­CZE­NIA KLA­SY A IN­STRUK­CJA DO­DAT­KO­WA DLA TEGO OBIEK­TU: NI­KO­MU NIE WOL­NO PRZE­BY­WAĆ BLI­ŻEJ NIŻ PÓŁ­TO­RA ME­TRA (1,5 m) OD NIE­OSŁO­NIĘ­TE­GO OBIEK­TU DŁU­ŻEJ NIŻ DWIE MI­NU­TY (2 min.) BEZ PRZE­RWY Tra­vis jesz­cze raz przyj­rzał się za­głę­bie­niu w sze­ścia­nie. Było w nim coś nie­po­ko­ją­ce­go. Kie­dy obej­rzał go z bli­ska, na­tych­miast tego po­ża­ło­wał. W obu po­łów­kach sze­ścia­nu stal w bez­po­śred­nim są­siedz­twie za­głę­bie­nia mia­ła dziw­ny brud­no­nie­bie­ski ko­lor. We­wnętrz­na po­wierzch­nia po­jem­ni­ka była od­kształ­co­na, jak­by ja­kaś po­tęż­na, dzia­ła­ją­ca przez dłuż­szy czas siła sta­ra­ła się ro­ze­pchnąć go od środ­ka. Tra­vis na­tych­miast wy­obra­ził so­bie pisz­czą­cy gło­śno licz­nik Ge­ige­ra i szyb­ko wy­szedł z prze­dzia­łu. Na ko­ry­ta­rzu uświa­do­mił so­bie, że wstrzy­mu­je od­dech. Za­wró­cił w stro­nę, z któ­rej przy­szedł. Szcze­li­na w ka­dłu­bie znaj­do­wa­ła się za­le­d­wie dwa­dzie­ścia kro­ków od nie­go, wi­dział już jej ja­sny za­rys. Za chwi­lę znaj­dzie się na śnie­gu. Nie­za­do­wo­lo­ny z sie­bie, od­wró­cił się na pię­cie i ru­szył w stro­nę trze­cie­go prze­dzia­łu. To nic ta­kie­go, prze­ko­ny­wał sam sie­bie. Znaj­dę tam tyl­ko mar­twe­go czło­wie­ka, już wy­sty­głe­go. Po­tem wyj­dę z tego wra­ka i ru­szę da­lej. Kie­dy minę trzy ko­lej­ne góry, wresz­cie za­pa­rzę so­bie kawy, do cho­le­ry, tak jak od po­cząt­ku chcia­łem. Ale gdy wszedł do trze­cie­go po­miesz­cze­nia, cała jego pew­ność sie­bie się roz­wia­ła. Ni­cze­go już nie był pe­wien. Owszem, oso­ba, któ­ra po­zo­sta­wi­ła krwa­we śla­dy na ko­ry­ta­rzu, była mar­twa. Jed­nak już nic nie wy­da­wa­ło się pro­ste. Rozdział 4 Zda­rza­ły mu się już w ży­ciu sur­re­ali­stycz­ne sy­tu­acje. Chwi­le, któ­re trud­no było za­ak­cep­to­wać i któ­rym jed­no­cze­śnie nie spo­sób było za­prze­czyć. To, co zo­ba­czył w trze­cim prze­dzia­le, przy­po­mnia­ło mu jed­ną z nich. Emo­cje sprzed lat i ten trud­ny do okre­śle­nia za­pach, któ­re­go przez tyle cza­su nie czuł. Ste­ryl­na sala są­do­wa. Świe­tlów­ki od­bi­ja­ją­ce się od wą­skich za­mknię­tych okien. Jed­no z nich - otwar­te. I śmiech dziew­czy­ny, do­bie­ga­ją­cy z głę­bi uli­cy. To była inna rze­czy­wi­stość, od­le­gła od tam­tej sali są­do­wej, sę­dzie­go i wy­ro­ku. Oczy­wi­ście Tra­vis spo­dzie­wał się tego wy­ro­ku, wie­dział, że za­słu­żył na­wet na coś gor­sze­go, jed­nak i tak omal nie zwa­li­ło go to wte­dy z nóg. Miał dwa­dzie­ścia pięć lat i na­stęp­nym ra­zem miał się zna­leźć na uli­cy do­pie­ro jako czter­dzie­sto­pa­ro­la­tek. Ta chwi­la była zu­peł­nie inna, ale nie­mal tak samo trud­na do za­ak­cep­to­wa­nia. Pa­trzył na mar­twą mał­żon­kę pre­zy­den­ta Sta­nów Zjed­no­czo­nych, któ­rej sze­ro­ko otwar­te oczy zda­wa­ły się prze­wier­cać go na wy­lot. Sie­dzia­ła