Tuwim. Wylękniony bluźnierca - Audiobook mp3

ł abe­ca­dła. ,,Pro­wa­dzi­łem te wy­kła­dy kon­spi­ra­cyj­nie, roz­glą­da­jąc się, czy ja­kiś szpi­cel nie śle­dzi. Nikt nie­ste­ty nie śle­dził. A tak tego pra­gną­łem!" - wspo­mi­nał. Pod­czas tych sa­mych wa­ka­cji ro­dzi­ce Tu­wi­ma po­sła­li syna do krew­nych w War­sza­wie. W śro­do­wi­sku, gdzie nikt go nie znał, miał ode­tchnąć od łódz­kich prze­żyć. Ale oka­za­ło się, że wy­je­chać to za mało, styg­ma­ty­zu­ją­ce zna­mię na po­licz­ku w no­wym miej­scu bu­dzi­ło nową cie­ka­wość. Ewa Droz­dow­ska, ku­zyn­ka po­ety, wspo­mi­na­ła ,,pa­niu­sie" w Ogro­dzie Sa­skim, któ­re na wi­dok Tu­wi­ma za­krzyk­nę­ły: - Je­zus, Ma­ria, jaką ten chło­pak ma pla­mę na twa­rzy! ,,Ju­lek sta­nął jak wry­ty, spoj­rzał na mnie strasz­nie smut­ny­mi, zroz­pa­czo­ny­mi oczy­ma, szu­ka­jąc po­cie­sze­nia" - pi­sa­ła. Po­tem za­uwa­ży­ła, że od­tąd już za­wsze sta­rał się ukry­wać ska­zę, za­sła­nia­jąc po­li­czek. Gło­wę pod­pie­rał tyl­ko z le­wej stro­ny. Na­wet jeż­dżąc sa­mo­cho­dem, sta­rał się sia­dać tak, by nie było wi­dać mysz­ki na po­licz­ku. Psy­cho­lo­go­wie będą pew­nie dłu­go jesz­cze roz­wa­żać, jak da­le­ce szpe­cą­ce zna­mię na po­licz­ku mo­gło wpły­nąć na losy po­ety. Może gdy­by nie ko­niecz­ność kry­cia się w mu­rach miesz­ka­nia w mło­do­ści, nie roz­wi­nął­by się lęk przed otwar­tą prze­strze­nią, unie­moż­li­wia­ją­cy mu nor­mal­ne ży­cie w la­tach do­ro­słych. Wte­dy nie był już ,,tym chłop­cem z mysz­ką", był Tu­wi­mem, Księ­ciem Po­etów, ale cho­ro­ba zdą­ży­ła na­si­lić się na tyle, że przy­po­mi­na­ła o so­bie za każ­dym ra­zem, gdy wy­cho­dził z domu. Kie­dy po la­tach do­szły jesz­cze sta­ny lę­ko­we wy­wo­ła­ne na­pa­ścia­mi w ga­ze­tach i po­czu­ciem fi­zycz­ne­go za­gro­że­nia, co­raz trud­niej było się przed nią bro­nić. O pięt­nie po­zwa­la­ły mu za­po­mi­nać tyl­ko ko­lej­ne ,,bzi­ki", któ­re opa­no­wy­wa­ły chło­pię­cą wy­obraź­nię. Wie­le pa­sji ro­dzi­ło się, roz­kwi­ta­ło i wię­dło rów­no­le­gle. ,,Było ich w moim dzie­ciń­stwie dużo" - na­pi­sał. Zbie­ra­nie znacz­ków i mo­ty­li to był ba­nał, szyb­ko prze­szedł do ho­dow­li chrząsz­czów, jasz­czu­rek i za­skroń­ców. Spra­wy się skom­pli­ko­wa­ły, gdy po­sta­no­wił prze­nieść ho­dow­lę do domu, a wąż oka­zał się sa­mi­cą i po miesz­ka­niu na Świę­te­go An­drze­ja za­czę­ły uwi­jać się nie tyl­ko zie­lo­ne jasz­czur­ki, ale spod łó­żek wy­peł­zły węże. ,,W domu po­wsta­ła pa­ni­ka. Ju­lek mu­siał ustą­pić" - wspo­mi­na­ła sio­stra. Węże zo­sta­ły wy­ła­pa­ne i za­wie­zio­ne do par­ku Po­nia­tow­skie­go, gdzie od­zy­ska­ły wol­ność. Po ga­dach przy­szedł czas na ko­lek­cjo­no­wa­nie ga­zet i ty­go­dni­ków, po jed­nym nu­me­rze każ­de­go ty­tu­łu. Szcze­gól­nie dum­ny był z dzien­ni­ka ja­poń­skie­go - któ­ry kosz­to­wał go za­wrot­ną sumę, bo aż pół ru­bla - i li­tew­skie­go. A na­stęp­nie wpadł w szał che­micz­ny, prze­rwa­ny do­pie­ro przez ro­dzi­ców po nie­uda­nej pró­bie wy­sa­dze­nia w po­wie­trze (oczy­wi­ście nie­chcą­cy!) ro­dzin­ne­go domu. ,,Po­zba­wio­ny swe­go za­cza­ro­wa­ne­go świa­ta czu­je się po­krzyw­dzo­ny, boć prze­cież nie on jest wi­nien temu, że eks­pe­ry­ment tak się fa­tal­nie skoń­czył" - pi­sa­ła ku­zyn­ka Ewa. Przez kil­ka ty­go­dni mu­siał no­sić rękę na tem­bla­ku, co było o tyle przy­jem­ne, że uwal­nia­ło od ko­niecz­no­ści no­to­wa­nia w szko­le i od­ra­bia­nia za­dań w domu. Po che­mii przy­szła me­cha­ni­ka, bu­do­wa­ne z naj­dziw­niej­szych czę­ści, dru­ci­ków, kor­bek, pu­de­łek po cy­ga­rach, ma­szy­ny, któ­re dzia­ła­ły, żeby dzia­łać. ,,Ale po co? Nie wia­do­mo do dziś" - wspo­mi­nał. Naj­trwal­szym ,,bzi­kiem" oka­za­ła się jed­nak fa­scy­na­cja ję­zy­kiem. Po­zo­sta­nie pew­nie bez od­po­wie­dzi py­ta­nie, dla­cze­go to wła­śnie za­szcze­pio­ne przez ojca za­in­te­re­so­wa­nia lin­gwi­stycz­ne wchło­nę­ły kil­ku­na­sto­let­nie­go chłop­ca tak bez resz­ty. Wo­lał przez wie­le go­dzin ślę­czeć wśród ksią­żek, bo bał się nie­przy­ja­zne­go świa­ta? Czy może zo­sta­wał w domu, bo przy­ku­wa­ły go tam ta­jem­ni­ce, któ­re od­kry­wał w spro­wa­dza­nych z księ­garń i an­ty­kwa­ria­tów en­cy­klo­pe­diach, słow­ni­kach i sa­mo­ucz­kach w naj­dziw­niej­szych ję­zy­kach? Owo­cem s