Ebook Tylko nie patrz mu w oczy mobi,epub

ach, stolikach lub komodach. Znalazło się na szczęście też miejsce na biblioteczkę w oddzielnym gabinecie, należącym do Bryana. To był ostatni, niewielki przyczółek wolności dl Bryana w tym domu rządzonym twardą ręką Elisabeth. Wieczorami jednak Elisabeth wolała do siebie Bryana, skarżąc się na samotność, nie mógł więc za długo skrywać się w swoim gabineciku. Siadali wtedy we dwoje, obok siebie na sofie, niskiej i głębokiej, z tapicerowanym podnóżkiem aby można było się na sofie wygodnie rozsiąść, tuż obok kominka, wykonanego z kamienia. Kto nie widział sypialni urządzonej przez Elisabeth Skins niech żałuje. Nad łóżkiem z tapicerowanym zagłówkiem oraz lambrekinem królował baldachim -- na drewnianej ramie z udrapowaną tkaniną nad wezgłowiem. W nogach łóżka stała ławka, tuż przy nim konsola na dekoracyjne drobiazgi. Kuchnię Elisabeth urządziła w typowym stylu angielskim. Na środku znajdowała się się wyspa, nad którą zawiesiła metalowa półka na garnki i patelnie oraz stół z krzesłami. Fronty szafek miały porcelanowe uchwyty. Znalazł tu swoje miejsce kredens z gablotką przesłoniętą szkłem z kolekcją fajansu. Na ścianie nad dużym, ceramicznym zlewem widniała zawieszona otwarta drewniana suszarka na talerze. Do tego dodatki: kosz na świeże jaja, uchwyt na butelki z mlekiem, osłonka na imbryk z rustykalnymi wzorami. W łazience z kolei w centrum stała żeliwna wanna na lwich łapach razem z baterią w stylu retro. Nie tylko w salonie, ale także tutaj znajdował się kominek, i fotel oraz lustro w ozdobnej ramie. Umywalka wbudowana była w solidny kredens łazienkowy. Parter domu stanowiła jedna, otwarta przestrzeń. Znajdował się tu duży salon z kuchnią i kącikiem jadalnym. Była tu też mała łazienka dla gości. Z salonu można wyjść do sporego ogrodu. Żona Bryana Elisabeth wysoka, o chłodnej urodzie, wymagająca, kochająca luksus, była dopingiem dla Bryana, by zarabiał coraz więcej i więcej, stanowiła w jego życiu wręcz spiritus movens wszelkiego jego działania. Thomas często odwiedzał brata w ich eleganckim domu. Cały czas pozostawał wiecznym singlem zrażony do małżeństwa po tym, jak zobaczył nerwowość starszego brata spotęgowaną apodyktyczną towarzyszką życia. ** Joan Ketler miała poukładane życie. Jak w pudełku. Była dojrzałą kobieta. Pewną własnej wartości. Kochaną, spełnioną w każdej sferze. Trwała w przekonaniu, że nic ani nikt nie jest w stanie tego naruszyć czy zniszczyć. Ale teraz ta jedna podróż: Londyn-Wiedeń-Berlin zmieniła wszystko. Joan jest w połowie drogi. Wycofać się, wrócić do Londynu, czy zgodnie z poleceniem szefa, dalej jechać do Berlina? Wiedziała o czymś, o czym nie powinna wiedzieć. Joan Ketler lubiła grać w szachy. Z góry określone reguły, niezmienne zasady. Czysta gra z klasą, w której na pierwszym miejscu liczy się inteligencja. Wszystko jasne -- strategia, szach i mat. A, co jeśli jedna strona albo obydwie łamią reguły, lub nawet ich nie znają? Gra traciła swój sens, nie wspominając już o klasie. Następuje pat. To jest to, czego Joan Ketler najbardziej nie lubiła. Dwie strony grały według swoich reguł. Ich zasadą był brak zasad. A ona była tylko gońcem i jak on chciała przeskoczyć pola na szachownicy; na kształt litery ,,L". W tej chwili jednak próbowała rozumem wyprostować wzburzone emocje. Z jednej strony trawiła ją tęsknota za rodziną i normalnym życiem, z drugiej nie chciała się poddać, przegrać i po powrocie do Londynu -- tłumaczyć, dlaczego pozostawiła rozpoczętą akcję bez finału. Przypomniały jej się słowa Bryana Skins: ,,Tylko nie patrz mu w oczy." Gdyby tylko to wszystko było takie ** Mieszkanie Ketlerów było przepełnione światłem słonecznym. Z małego przedpokoju wchodziło się do łazienki. Z lewej strony znajdował się salon z aneksem kuchennym i sypialnia, z prawej pokój Susan, a obok niego wspólny pokój chłopców -- Chrisa i Johna. Joan cieszyła się jak dziecko, kiedy okazało się, że w mieszkaniu jest kominek. Wnętrze sprawiało wrażenie wyjątkowo przytulnego za sprawą nie tylko światła, ale też licznych bibelotów i rodzinnych pamiątek, zdjęć dzieci w dużych oprawkach w kształcie serca. Joan lubiła ciężkie tkaniny, dlatego zamiast rolet w oknach wisiały tradycyjne zasłony -- ciężkie kotary w kolorze głębokiej czerwieni. Joan udało się połączyć styl angielski z rustykalną przytulnością. Przede wszystkim urządzone przez nią mieszkanie było wygodne i stworzone z myślą o rodzinie. Joan kochała tradycję i ponadczasową elegancję, którą umiejętnie połączyła z solidnym i praktycznym wzornictwem. Lubiła otaczać się zarówno pamiątkami rodzinnymi, jak i praktycznymi przedmiotami. Potrafiła połączyć ze sobą style. Staromodne kotary z nowoczesnymi panelami, elegancki fotel z prostym stolikiem