Ebook Uganda. Jak się masz, muzungu? mobi,epub

, w jakim kierunku podróżować. Pozostawiony samemu sobie, równie dobrze mógł trafić do Francji czy Hiszpanii. Tymczasem powinien jechać na południowy wschód. Bał się jednak panicznie, że trafi do Rosji. Nie ufał żadnym służbom, bojąc się deportacji do ojczyzny przez rosyjskie terytorium, co według niego równałoby się osadzeniu w tamtejszym areszcie i powolnemu umieraniu w całkowitym zapomnieniu. Nikt nie wiedziałby, gdzie się znajduje, nikt też by go tam nie szukał. Umarłby za życia. W sumie co za różnica, czy stałoby się to w Rosji, w Danii czy w Ugandzie. Potrzebował mapy. W zamian za nią, kawę i rozmowę dostałem jego adres. Miesiąc później szczęśliwie spotkaliśmy się w Gori, ale to już zupełnie inna historia, której tłem były knajpki z gruzińskim winem i spalone wioski osetyjskiego pogranicza. Mimo dojmującej biedy do wina zajadaliśmy rosyjski kawior astrachański, i jasne było dla nas, że Astrachań to nie gatunek ryby, jak sądzi wielu jego amatorów. Po telefonicznej rozmowie z Robertem niemal każdej nocy śnił mi się biegnący Murzyn. Nie biegł przez sawannę, lecz na bieżni lekkoatletycznego stadionu. To ostatnio bardzo naturalna sceneria dla biegających Murzynów, ale w czasach kiedy biegał on, jeszcze do końca taka nie była. Murzyni biegają bardzo szybko, w niektórych konkurencjach w finałowych biegach startują już wyłącznie czarnoskórzy sportowcy. Ten, który mi się przyśnił, biegł na czerwonej tartanowej bieżni, skacząc raz po raz przez płotki. Był nim John Akii-Bua, czarny lekkoatleta pokonał, wówczas niespodziewanie, wszystkich faworytów w biegu na czterysta metrów przez płotki. Było to bardzo dawno, na olimpiadzie w Monachium. Biegnąc na pierwszym torze, jako pierwszy człowiek przebiegł ten dystans poniżej czterdziestu ośmiu sekund, bijąc przy okazji rekord świata. Tylko czy był on Ugandyjczykiem? Skoro mi się przyśnił właśnie teraz, to chyba tak? Sprawdziłem. Był. Do tego był policjantem w czasach reżimu Idiego Amina. Tymczasem Robert przesyłał mi ciekawostki dotyczące celu naszej podróży. Brzmiały one mniej więcej tak: trzeba poznać kraj, który wydał tak nietuzinkowych bohaterów, jak opisana poniżej Alice Auma. Tym samym rozbudzał moją ciekawość. ,,Naturalne, lecz słabnące zainteresowanie kobietami - pisał w mejlu Robert - skłoniło mnie do głębszego zbadania mistycznej i wpływowej postaci Ugandy, niejakiej Alice Auma. Żyła w latach 1956-2007, pochodziła z plemienia Acholi zamieszkującego północną Ugandę, w regionach Gulu, Kitgum, Pader. Alice posiadła kontakt z duchem zmarłego oficera armii włoskiej. Lakwena, w języku Acholi oznacza posłańca - otóż ów duch, czy może posłaniec, posiadł ją, zawładnąwszy ciałem i umysłem. Wcześniej dwa bezdzietne małżeństwa skłoniły ją do opuszczenia rodzinnego miasta i przejścia na katolicyzm. Ostatecznie przestała mówić i słyszeć. Ten etap swojego życia tłumaczyła po czasie olbrzymim wpływem Lakweny - ducha. Ojciec zabrał ją do dwunastu czarownic, ale te w niczym nie pomogły. Udała się więc nad Nil do Paraa, skąd po czterdziestu dniach powróciła do swoich rodaków już jako medium. Pracowała sumiennie w mieście Gulu, uzdrawiając, przepowiadając przyszłość i generalnie uprawiając czary. Wydarzenia wojenne skłoniły Lakwenę, szóstego sierpnia 1986 roku, do zmiany rozkładu zajęć swojego medium - Alice. W czasie wojennym miała się ona zająć bardziej poważnymi sprawami, mianowicie stanęła na czele Ruchu Ducha Świętego, walczącego ze złem i z niepotrzebnym przelewem krwi. Ruch zaadaptował na swoje potrzeby piękne przypowieści związane z Alice i Lakweną zwane odtąd <>. Alice przewodziła ruchowi duchowo w zwycięskich potyczkach, jednak po kilku przegranych bitwach oskarżano ją o czary. Bojownicy ruchu dotarli niemal do samej Kampali, ale ostatecznie ugięli się pod ostrzałem rządowej artylerii. Alice Auma zmarła na emigracji w Kenii, twierdząc, że duch Lakwena ostatecznie ją opuścił. W 2004 roku zamieszana była w uprowadzenie dziecka z ugandyjskiego Gulu do obozu uchodźców w Kenii. W tym samym roku ogłosiła, że odkryła lek na AIDS. Wkrótce po tej deklaracji zmarła, po tygodniowych boleściach, na nieznaną chorobę". Z aparatem fotograficznym należy pracować ostrożnie, z szacunkiem dla fotografowanych ludzi. Wzbudzał zaciekawienie i radość, ale także niechęć i strach. Afryka; jej przestrzeń, klimat, zapach, wszystko to razem sprawiało, że miewaliśmy podświadome wrażenie powrotu do praojczyzny. W tym miejscu relacja Roberta się kończyła, co w związku ze śmiercią bohaterki nie było niczym nadzwyczajnym, w przeciwieństwie do drogi życiowej opisywanej kobiety. Na arenie działań pozostał Joseph Kony. W pewnym sensie sukcesor Alice. Od lat niezmiennie terroryzuje on pogranicze ugandyjsko-