Ebook Ukarać zbrodnię mobi,epub

źno. Zawsze znajduje jakąś przekonującą wymówkę. A to spotkanie z dyrektorem administracyjnym szpitala, to zebranie rady lekarzy albo któregoś z towarzystw medycznych. - Skrzywiła się. - Zawsze ma jakieś usprawiedliwienie. - Myślisz, że to tylko preteksty? - Tak uważam. Kiedy wraca do domu po tych swoich wieczornych dziwnie się inaczej - Mia odwróciła się i podeszła do zlewozmywaka. - Tanimi perfumami seksem. Melanie mimo woli zacisnęła gniewnie dłonie. W swoim czasie była zdecydowanie przeciwna małżeństwu Mii. Usiłowała odwieść siostrę od ślubu z Boydem Donaldsonem. Owszem, był przystojny i miał opinię świetnego lekarza, ale było w nim coś, co budziło nieufność. Nie lubiła go, nie podobało jej się również to, że wymusił na Mii spisanie intercyzy. Teraz żałowała, że tak otwarcie krytykowała siostrę. Gdyby zachowała swoje opinie dla siebie, być może Mia wcześniej zwierzyłaby się jej ze swoich problemów. - Sprawdzałaś go? Wynajęłaś kogoś, żeby go śledził? Próbowałaś dzwonić do szpitala? Zrobiłaś coś? - dopytywała się. - Nie. - Mia odkręciła wodę, zgasiła pod nią niedopałek i wrzuciła go do kosza. - Bałam się. W głębi duszy wolę... nie wiedzieć na pewno. Mając dowody, Mia musiałaby zareagować, podjąć decyzję i zacząć działać, a to nie była najmocniejsza strona siostrzyczki. - Rozumiem cię, Mia, wierz mi, że rozumiem. Nie możesz jednak chować głowy w piasek. Jeśli cię oszukuje, musisz to wiedzieć. Choćby tylko z uwagi na własne - Oszczędź sobie kazań, Melanie, już i tak wystarczająco podle się czuję. - Mia przesunęła dłonią po twarzy. - To moje życie, moje małżeństwo i w końcu znajdę jakiś sposób, żeby wybrnąć z tego bagna. - Mam się odpieprzyć? - W głosie Melanie zabrzmiała uraza. - W porządku. Tylko mi się nie zwierzaj, bo nie potrafię siedzieć z założonymi rękami, kiedy dzieje się coś nie tak. Nie umiem godzić się z draństwem. - A ja umiem, tak? - Tego nie powiedziałam. - Może nie musiałaś. Mierzyły się przez chwilę złym wzrokiem. Mia ustąpiła pierwsza. - Prawdę mówiąc, posłuchałam twojej rady. Zapytałam go wprost, co się dzieje. Zgadnij, jak zareagował? Melanie poczuła suchość w ustach. - Mów. - Wściekł się. - Mia dotknęła siniaka pod okiem. - Widzisz efekty. - Uderzył cię? - W głosie Melanie zabrzmiało absolutne niedowierzanie. Wzbraniała się przyjąć do wiadomości to, co właśnie usłyszała. - Owszem. - Sukinsyn! - Melanie zerwała się ze stołka. - Zabiję drania. Przysię Z trudem powściągnęła gniew. Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech, policzyła do dziesięciu. Jako nastolatka była szaloną dziewczyną i nieustannie z tego powodu wpadała w tarapaty. W końcu omal nie wylądowała w poprawczaku i gdyby nie mądra kuratorka, która się nią zajęła, zapewne tam właśnie by skończyła. Z latami, już jako dorosła kobieta, nauczyła się panować nad swoim wybuchowym temperamentem. Najpierw pomyśleć, potem działać. Przewidywać konsekwencje swojego postępowania. Ale stare nawyki nie dawały się łatwo wykorzenić. Wobec swoich sióstr, szczególnie wobec Mii, była zawsze ślepo i bezrozumnie nadopiekuńcza. - Co zamierzasz zrobić? - syknęła przez zaciśnięte zęby. Mia westchnęła smutno. Mimo swoich trzydziestu dwóch lat wydawała się bezradna i bezbronna jak małe dziecko. - Co mogę zrobić? - Co możesz zrobić... - Melanie spojrzała zdumiona na siostrę. - Zawiadomić policję. Niech go wezmą za dupę i zamkną w areszcie. Wnieś sprawę. Odejdź od niego, na litość boską! - Myślisz, że to takie proste? - Owszem. Zostaw go. - Jak ty zostawiłaś Stana? - Tak. - Melanie podeszła do siostry, wzięła ją za ręce i spojrzała w oczy. - To była najtrudniejsza decyzja w moim życiu, ale zarazem najlepsza. Wiedziałam, że muszę tak postąpić. Nadal uważam, że inaczej nie mogłam się zachować. Mia rozpłakała się. - Ja jestem inna, Melanie. Nie mam twojej odwagi. Zawsze byłam tchórzem. Ścisnęła dłonie Mii. - Potrafisz być odważna. Spróbuj. Ja ci pomogę. Możesz na mnie liczyć. Mia pokręciła głową. - Nie jesteś w stanie. Jestem tylko głupią, mażącą się... - Przestań! Nasz ojciec ci to wmówił. I ten cholerny Boyd. Ale to nieprawda. Myślisz, że nie bałam się, kiedy odchodziłam od Stana? Bałam się jak wszyscy diabli. Nigdy wcześniej nie musiałam sama troszczyć się o siebie, o dziecku nie wspomniawszy. Nie wiedziałam, czy damy sobie radę, czy potrafię utrzymać dom. Bałam się, że Stan będzie chciał odebrać mi Caseya. Melanie wzdrygnęła się na wspomnienie tamtych chwil, pełnych strachu i niepewności. Jej mąż był znanym prawnikiem, partnerem w jednej w najbardziej szanowanych kancelarii w Charlotte. Z łatwością mógł uzyskać w sądzie opiekę nad synem, zresztą nadal mógł