Ebook Unia Europejska od Maastricht do Lizbony mobi,epub

elementem stosunków międzynarodowych, niż były nim dotąd wspólnoty europejskie. Uzgodniony przez Radę Europejską w Maastricht 9 i 10 grudnia 1991 r. tekst Traktatu o Unii Europejskiej został następnie zredagowany i podpisany 7 lutego 1992 r. przez ministrów spraw zagranicznych dwunastu krajów członkowskich wspólnot europejskich, a następnie poddany został w każdym z krajów członkowskich wspólnot europejskich procedurze ratyfikacyjnej. We Francji ratyfikacji dokonano w drodze ogólnonarodowego referendum. Akceptacja uchwał z Maastricht spowodowała w niektórych krajach członkowskich potrzebę zmian w konstytucji. We Francji dotyczyło to na przykład przyznania cudzoziemcom z innych krajów Unii Europejskiej prawa udziału w wyborach lokalnych i do Parlamentu Europejskiego, czego nie dopuszczała konstytucja. Traktat wszedł w życie 1 listopada 1993 r. Utworzona na podstawie traktatu Unia Europejska opierała się, jak czytaliśmy w postanowieniach ogólnych, na wspólnotach europejskich oraz na uzupełniających je politykach i formach współpracy, ustanowionych w traktacie. Oznaczało to, że Unia Europejska nie zastępowała wspólnot europejskich, które w dalszym ciągu funkcjonowały w Unii. Traktat o Unii Europejskiej, poza otwierającymi go postanowieniami ogólnymi i zamykającymi postanowieniami końcowymi, składał się z pięciu grup postanowień. Dotyczyły one kolejno: modyfikacji Traktatu Rzymskiego z 1957 r. dotyczącego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej w celu utworzenia Wspólnoty Europejskiej: modyfikacji Traktatu Paryskiego z 1952 r. o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali; modyfikacji Traktatu Rzymskiego z 1957 r. dotyczącego utworzenia Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej; wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa; współpracy w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Traktat o UE z Maastricht stanowił podstawę trójfilarowej struktury Unii Europejskiej. Wspólnoty tworzyły I filar w działalności Unii Europejskiej, Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa stanowiła II filar, a III - polityka w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa w Traktacie z Maastricht Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa dotyczyły Tytuł V Traktatu o Unii Europejskiej, artykuł J, złożony z jedenastu rozbudowanych części. Stwierdzało się tam, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie określają i realizują WPZiB, która obejmuje wszystkie dziedziny polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Cele tej polityki formułowano następująco: ochrona wspólnych wartości, podstawowych interesów i niezależności Unii; umacnianie bezpieczeństwa Unii i jej państw członkowskich we wszelkich formach; zachowanie pokoju i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego; popieranie współpracy międzynarodowej; rozwijanie i konsolidacja demokracji oraz rządów prawa, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności. Cele powyższe Unia Europejska miała realizować poprzez wspólne działania. O podjęciu takich działań miała decydować Rada Unii Europejskiej na podstawie wytycznych Rady Europejskiej. Decyzje te podejmowane były jednogłośnie. Przykładem wspólnego działania w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa była inicjatywa w sprawie Paktu Stabilności w Europie. Stanowisko Unii Europejskiej w kwestii WPZiB wyrażał jej urzędujący przewodniczący. Obserwacja sytuacji międzynarodowej, zgłaszanie sugestii co do wspólnych działań w ramach WPZiB oraz nadzór nad realizacją uzgodnionych przedsięwzięć należały do kompetencji Komitetu Politycznego, złożonego z dyrektorów politycznych ministerstw spraw zagranicznych państw członkowskich, który był jedynym specyficznym organem WPZiB. Komitetowi pomagała w pracy Europejska Grupa Korespondentów, złożona z urzędników państw członkowskich. Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa obejmowała również wszystkie kwestie związane z bezpieczeństwem Unii Europejskiej, w tym wypracowanie wspólnej polityki obronnej, która mogłaby w stosownym momencie doprowadzić do wspólnej obrony. Opracowanie i realizację decyzji i działań Unii Europejskiej odnoszących się do spraw obrony powierzono Unii Zachodnioeuropejskiej. Zasady współpracy państw członkowskich Unii Europejskiej w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych regulowała VI część Traktatu z Maastricht. Zgodnie z zaleceniem Rady Europejskiej, przyjętym w przeddzień wejścia w życie Traktatu, kompetentne organy Unii Europejskiej rozpoczęły swoją działalność w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych od takich zagadnień, jak powołanie wspólnego organu ds. walki z handlem narkotykami, współpraca policyjna, przeciwdziałanie ,,praniu" nielegalnych dochodów, obowiązek wizowy dla obywateli państw trzecich na obszarze Uni