Ebook Uniwersalność polskości tom I. Tragizm i sens Powstania Warszawskiego mobi,epub

obronie ojczyzny i w obronie podstawowych wartości ludzkich - suwerenności państwa, godności narodu, prawa człowieka do wolnego bytu. 30 dni września 1939 roku (w tym dni heroicznej obrony Warszawy), 1 766 dni okupacji - od 1 października 1939 roku do 31 lipca 1944 roku, 63 dni powstania, dni wolności, to razem 1 859 dni krwi i chwały Warszawy walczącej, cierpiącej, niszczonej, a jednak w sensie moralnym niepokonanej. Potem, po ostatecznym zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie, pozostało jeszcze 107 dni wypędzania ludzi i planowego niszczenia substancji miasta, zanim w dniu 17 stycznia 1945 roku garnizon niemiecki wyparty został ostatecznie z min na lewym brzegu Wisły. Intencją ogółu uczestników Powstania było wzięcie udziału w walce z bronią w ręku przeciwko okupantowi, oczekiwanej od pięciu lat, a podstawowym motywem moralnym uznanie konieczności jej podjęcia, jako walki o wolność Polski. Był to wówczas sposób myślenia ogółu. I nawet przeciwnicy koncepcji powstania Armii Krajowej w Warszawie - zorganizowani w AL [Armia Ludowa] czy PAL [Polska Armia Ludowa] - uznali za konieczne wzięcie w niej [nim] udziału, a w dzienniku ,,Armia Ludowa" (nr 27 z 25 sierpnia 1944) przyznano, że ,,żadne jeszcze z powstań, jakich widownią była Warszawa, nie miało tak jednolitego poparcia społeczeństwa". Społeczeństwo warszawskie posiadało własną świadomość celów tej walki, która stała się źródłem jego siły i wytrwałości. Uważało, że walczy za cały naród, że reprezentuje postawę całej Polski, dążąc w końcowym etapie wojny do oswobodzenia stolicy swej ojczyzny, podobnie jak to zrobili potem Francuzi w Paryżu i Czesi w Pradze. Rozpoczęte powstanie traktowano zaś jako walkę o suwerenność i godność narodową z charakterystyczną dla nas, Polaków, wiarą w wartości moralne: że to, co jest słuszne, nie może być daremne. Rozumiał to dobrze Prymas Polski śp. kardynał Stefan Wyszyński widząc w Powstaniu Warszawskim dowód, że ,,Polska chce żyć, że ma prawo do życia i możność utrzymania się przy życiu własnymi siłami" (homilia z 21 VI 1974 r. w archikatedrze św. Jana w Warszawie). Rozumiał Ojciec Święty Jan Paweł II mówiąc o ,,nierównej walce z najeźdźcą, w której Warszawa została opuszczona przez sprzymierzone potęgi i legła pod własnymi gruzami", dodając, że ,,polski żołnierz na wielu polach walk świadczył o prawach człowieka wpisanych głęboko w nienaruszalne prawa narodu, ginąc za wolność naszą i waszą" (homilia z 2 VI 1979 r. na pl. Zwycięstwa w Warszawie). Dzisiaj widzimy Powstanie Warszawskie w perspektywie historii jako ważny etap na trudnej drodze narodu - od końca XVIII w. poprzez Insurekcję Kościuszkowską, Legiony Dąbrowskiego, Powstanie Listopadowe, Wiosnę Ludów, Powstanie Styczniowe, walki 1905 r., zryw pierwszej wojny światowej, wykuwanie w latach 1919-1921 zachodnich i wschodnich granic Rzeczypospolitej Polskiej, jako jeszcze jedno głośne polskie ,,nie" wypowiadane wobec okupantów i zaborców. Dostrzegamy też w historii Powstania Warszawskiego wielkie wartości społeczne: solidarność ludzi złączonych wspólnym celem osiągnęła wtedy często postać prawdziwego braterstwa; w wyzwolonych częściach miasta społeczeństwo dawało po pięciu latach okupacji dobitny wyraz swemu demokratyzmowi i dojrzałości politycznej; do charakterystycznych zjawisk życia społecznego należało zupełne nieskrępowanie w wyrażaniu myśli i poglądów na łamach prasy powstańczej, również prasy komunistycznej, przeciwnej kierownictwu powstania. Sprawa Powstania Warszawskiego jest do dziś żywa w myśleniu Polaków, a dzień 1 sierpnia każdego roku stał się jedynym w swoim rodzaju świętem, manifestacją solidarności z patriotyzmem poprzedniej generacji, z jej męstwem i gotowością do ofiar. Ogromne rzesze ludzkie dają temu wyraz, odwiedzając groby poległych i ofiar powstania. Idą tam z wolnego wyboru, gdyż uważają tę sprawę za swoją. I to nie od dziś. Szliśmy tak od pierwszych powojennych miesięcy, gdy nie wszystkie szczątki poległych ekshumowano jeszcze spod gruzów. Szliśmy w ponurych latach 1948-1955, gdy oznaczało to opowiedzenie się za wyborem pewnych wartości i było aktem odwagi cywilnej. Daremne były w latach 1945-1955 zabiegi tych propagandzistów, którzy usiłowali Powstanie Warszawskie, jako suwerenny akt patriotyzmu polskiego, zohydzić, a jego żołnierzy - często pozbawionych wolności - obedrzeć z godności i chwały. Na cmentarze idą teraz, 1 sierpnia, synowie i córki narodu, którego nikt o tym, co jest patriotyzmem i co gotowością do ofiar w obronie wartości droższych niż życie - pouczać nie musi. NSZZ ,,Solidarność" wzywając swych członków, aby wraz z rodzinami oddali na cmentarzach warszawskich hołd pamięci tych, którzy w 1944 roku polegli za wolność Polski, podejmuje tylko i kontynuuje stałą tra