Ebook Urodzony by walczyć mobi,epub

�mi w fa­bry­kach, ko­pal­niach i in­nych­za­kła­dach prze­my­sło­wych, osie­dla­ła się w mia­stach, któ­re bły­ska­wicz­nie roz­ra­sta­ły się w aglo­me­ra­cje prze­my­sło­we. Cze­ka­ły ich nie bez­kre­sne pola, z któ­rych każ­dy mógł wy­kro­ić so­bie tyle zie­mi, ile zdo­łał upra­wić, ale zbio­ro­wa ha­rów­ka przy bu­do­wie li­nii ko­le­jo­wych, w smro­dzie rzeź­ni, w nie­bez­piecz­nych cze­lu­ściach ko­palń i ża­rze hut. Z pew­no­ścią ist­nia­ła tu de­mo­kra­cja, ale z pa­nu­ją­cym kró­lem, któ­rym był jego wy­so­kość do­lar. A zresz­tą je­dy­ną na­praw­dę de­mo­kra­tycz­ną rze­czą, któ­rą wy­my­ślo­no w Sta­nach Zjed­no­czo­nych, są dżin­sy. Do dziś te same spodnie no­szą i czar­ni, i bia­li, i żół­ci, bo­ga­ci i bied­ni, kon­ser­wa­ty­ści i li­be­ra­ło­wie, re­pu­bli­ka­nie i de­mo­kra­ci, ko­bie­ty i męż­czyź­ni, ban­dy­ci i po­li­cjan­ci, wy­kształ­ce­ni i anal­fa­be­ci, kaci i ofia­ry, sze­fo­wie i pod­wład­ni, ka­to­li­cy, pro­te­stan­ci i ma­ho­me­ta­nie. Jak­kol­wiek ame­ry­kań­ska rze­czy­wi­stość znacz­nie od­bie­ga­ła od pier­wot­nych wy­obra­żeń, lu­dzie fala za falą opusz­cza­li nędz­ne wio­ski. Do wy­bu­chu I woj­ny świa­to­wej za oce­an wy­wę­dro­wa­ło parę mi­lio­nów sa­mych tyl­ko Po­la­ków. Wie­lu z nich, po mo­zol­nym uskła­da­niu więk­szej czy mniej­szej (naj­czę­ściej mniej­szej) kwo­ty, wra­ca­ło na oj­czy­stą zie­mię. Ci, któ­rzy po­zo­sta­li na ob­czyź­nie, a była to zde­cy­do­wa­na więk­szość, utrzy­my­wa­li kon­takt z po­zo­sta­ły­mi na oj­co­wiź­nie fa­mi­lian­ta­mi, przy­sy­ła­jąc od cza­su do cza­su kil­ka lub kil­ka­na­ście do­la­rów, ale przede wszyst­kim śląc wie­ści o swo­im ży­ciu. Ob­raz ten kształ­to­wa­ny był na ogół zgod­nie z ame­ry­kań­ski­mi nor­ma­mi, wy­ma­ga­ją­cy­mi po­czu­cia pew­no­ści sie­bie i za­do­wo­le­nia. W ten wła­śnie spo­sób ,,Ha­me­ry­ka" sta­wa­ła się sym­bo­lem suk­ce­su i za­moż­no­ści, a przy oka­zji tak­że swo­bo­dy dla naj­szer­szych warstw spo­łecz­nych. Jest oczy­wi­ste, że nowi przy­by­sze sta­no­wi­li naj­nędz­niej­szą, naj­bar­dziej eks­plo­ato­wa­ną i naj­go­rzej wy­na­gra­dza­ną siłę ro­bo­czą, zmu­sza­ną do wy­ko­ny­wa­nia naj­cięż­szych, naj­brud­niej­szych i naj­ha­nieb­niej­szych prac, ja­kie moż­na so­bie było wy­obra­zić. Chłop­skie po­cho­dze­nie, brak kwa­li­fi­ka­cji, nie­zna­jo­mość an­giel­skie­go oraz fakt, że nie byli pro­te­stan­ta­mi - wszyst­ko to zra­ża­ło do nich lud­ność już osia­dłą i za­my­ka­ło drzwi do spo­łe­czeń­stwa, któ­re nie mia­ło ocho­ty wchła­niać ob­cych, na­pły­wo­wych ele­men­tów. Zy­cie Kie­ca­lów nie było lek­kie, ale pra­co­wa­li i stop­nio­wo do­ra­bia­li się. Ro­dzi­ły im się dzie­ci, je­den za dru­gim sami sy­no­wie: Sta­ni­sław, Ar­tur, Alek­san­der, Jan i Leon. To stwa­rza­ło do­dat­ko­we kło­po­ty: wy­kar­mie­nie pię­ciu wiecz­ne głod­nych gąb, ubra­nie dzie­ci we fla­ne­lo­wą bie­li­znę na całą zimę, a była ona tu­taj mroź­na i dłu­ Tym nie­mniej cięż­ko ha­ru­jąc, po­wo­li sta­wa­li na nogi. Wcie­la­li w ży­cie swe ma­rze­nia i na­dzie­je. Wie­rzy­li, że - jak ma­wia­no w Sul­mie­rzy­cach - cięż­ką pra­cą lu­dzie się bo­ga­cą. Szcze­gól­nie pani Ju­lia prze­ko­na­na była świę­cie, że wszyst­ko, co los im zsy­ła, trze­ba przyj­mo­wać z do­brą miną, zwłasz­cza w obec­no­ści są­sia­dów. - Niech nikt nig­dy nie sły­szy, że na­rze­ka­my - ma­wia­ła do męża. Nie zno­si­ła, by ktoś się nad nią li­to­wał. - Nie, na­wet gdy­by­śmy mie­li pójść z tor­ba­mi i zbie­rać ba­weł­nę po ca­łym okrę­gu, ni­ko­mu nie damy oka­zji do pa­trze­nia na nas z góry. Tę jej wiel­ką dumę odzie­dzi­czył w ge­nach pier­wo­rod­ny syn Kie­ca­lów, któ­ry po­ja­wił się na tym świe­cie 14 wrze­śnia 1886 roku. Na cześć świę­te­go Sta­ni­sła­wa Kost­ki nada­no mu imię Sta­ni­sław. W Urzę­dzie Sta­nu Cy­wil­ne­go w Grand Ra­pids zo­stał za­re­je­stro­wa­ny jako Sta­ni­slaus Kie­cal. Zgod­nie ze sta­rą tra­dy­cją, przed nie­mow­lę­ciem po­ło­żo­no ró­ża­niec, książ­kę, kil­ka mo­net i kie­li­szek. Rzecz, po któ­rą dziec­ko in­stynk­tow­nie się­gnie, mia­ła okre­ślać jego przy­szłość. Gdy­by zła­pa­ło ró­ża­niec, zna­czy­ło­by to, że bę­dzie du­chow­nym, książ­ka wiesz­czy­ła ży­cie uczo­ne­go, pie­nią­dze da­wa­�