Ebook W atmosferze skandalu mobi,epub

zał zmysły. Tak czy owak, nie zamierzała ulegać niedorzecznemu zauroczeniu. Życie nauczyło ją, że mężczyźni zwiastują wyłącznie kłopoty, a pożytek z nich niewielki. Zamiast przestawać z dżentelmenami, lepiej sprawić sobie pieska, choćby takiego jak Max. Poczciwy zwierzak kochał ją bezgranicznie i bezwarunkowo, niczego w zamian nie żądając. Czy zaloty kapryśnych i niestałych dżentelmenów mogły się równać z takim oddaniem? Z pewnością nie. - Miał pan na myśli któregoś z moich lokajów? - zapytała słodziutko. - Przyznaję, są nad wyraz przystojni, choć prawdę mówiąc, nie sądziłam, że panu również się spodobają. - Mój Boże, niczego takiego nie powiedziałem! Tylko poczyniłem pewną obserwację. Szło mi raczej o to, że otacza się pani pięknymi tudzież urodziwymi ludźmi. - Prześlizgnął wzrokiem po wazonie z liliami, który ustawiono pośrodku palisandrowego stołu, po zdobiącej półkę nad kominkiem szykownej porcelanie oraz imponującej kolekcji akwareli. Z jakiegoś powodu owa inspekcja jeszcze bardziej pogorszyła nastój lady Ware. Poczuła się nieswojo, jakby na czymś jej zbywało. Wyglądało na to, że Grant uznał ją za osobę powierzchowną i pozbawioną dobrego smaku, a przecież zawsze szczyciła się niepoślednim gustem i predyspozycjami do dekorowania wnętrz. Do diabła z Aleksem i jego świętym oburzeniem! - Ponoć stała się pani ulubienicą wyższych sfer i jak mniemam, jest pani zadowolona z tego stanu rzeczy. - Naturalnie. To wielce satysfakcjonujące. - Nigdy nie zabiegała o specjalne względy towarzystwa. Popularność przyszła sama, a kiedy już stała się jej udziałem, przyjęła ją z wdzięcznością i potraktowała jak dar od losu. Kiedy mąż opuszczał ją na długie miesiące, szukała pocieszenia u przyjaciół, dzięki nim łatwiej znosiła dokuczliwą samotność. Nauczyła się cenić wygodne życie i przytulne gniazdko, które sobie uwiła. Była mężatką przez dziewięć lat. Niemal pięć spędziła z dala od małżonka, który nigdy nie miał dla niej czasu. Na szczęście zawsze mogła liczyć na znajomych. Nigdy nie odmawiali jej wsparcia w potrzebie. - Zdaje się - rzuciła z przekąsem - że i pana swego czasu wielbiono na salonach. - Trzy lata temu Alex i David powrócili w chwale do Londynu z kolejnej wyprawy do Ameryki Południowej. Niebawem stali się sławni w całej stolicy, jako że miasto obiegły mrożące krew w żyłach opowieści o tym, jak przedzierali się przez niezmierzoną dżunglę, odkrywali ruiny starożytnych budowli i zostali zaatakowani przez dzikie bestie w ludzkiej postaci. Tak przynajmniej twierdził Ware, który jak zwykle obnosił się z dowodami swego męstwa, pokazując na prawo i lewo ślady zębów na ramieniu, rzekomej pamiątki po ukąszeniu jednego z owych dzikusów. Joanna szczerze żałowała, że nieszczęśnik nie pożarł drogiego małżonka żywcem, nim został zastrzelony. Nienawidziła, gdy David chełpił się swymi wyczynami i zabiegał o uznanie potencjalnych wielbicieli, w dodatku robił to nie tylko w szanowanych domach, lecz także w szulerniach i przybytkach rozpusty, z których wracał o świcie, zionąc oparami mocnych trunków i cuchnąc tanimi perfumami sprzedajnych dziewek. Był wulgarny i odpychający, ale ludzie zdawali się nie dostrzegać ciemnej strony jego natury. Dla większości pozostawał ubóstwianym bohaterem. Poczuła w sercu nagłe ukłucie bólu. Kiedy stanęła przed ołtarzem, wierzyła święcie, że będzie miała kochającego męża i gromadkę dzieci. Jakaż była Lord Grant stronił wówczas od rozgłosu i o ile pamięć jej nie zawodziła, czmychnął przed zainteresowaniem tłumów do Szkocji. Pozwolił, by przyjaciel spił całą śmietankę i zbierał pochwały za to, czego dokonali razem. Teraz także skrzywił się na wspomnienie niegdysiejszej sławy, która spadła na niego bez zaproszenia. - Nie szukam rozgłosu. - Powiedział to tak, jakby oskarżyła go o podejrzane lub wręcz nielegalne praktyki. - Nie zamierzam brylować na salonach. Prawdę mówiąc, planuję rychły wyjazd. Opuszczę Londyn, gdy tylko otrzymam nowy przydział od admiralicji. - Pozwoli pan, że najpierw oficjalnie wyproszę pana ze swej sypialni - odpaliła kąśliwie. - Skoro ogłosił pan publicznie, że jest w niej częstym gościem, nie mam innego wyjścia. Posłał jej nieoczekiwany uśmiech, uśmiech zagorzałego adwersarza, nie wielbiciela. - Nie wątpię, że sprawi to pani niewysłowioną radość. - I słusznie. Już nie mogę się doczekać, kiedy dam panu odprawę. - Jak zamierza się pani do tego zabrać? Pytam, bo chciałbym wiedzieć, czego mam się spodziewać. Przyjrzała mu się uważnie, po czym odparła: - Jeszcze nie wiem, ale niech pan nie oczekuje, że potraktuję pana łaskawie. Może pan być pewien, że zadbam o publiczność i nie oszczędzę panu upokorzenia. Po tym, jak postawił mnie pan w na