Ebook W blasku zorzy polarnej mobi,epub

lewizora, na którym nadal widniała przystojna twarz Ragnara. Dusza artystki kazała Lottie podziwiać symetrię rysów, ale jej ciało tęskniło za dotykiem ust Ragnara. Był tak przystojny i tak bardzo podobny do jej niebieskookiej córki, że aż zastanowiło ją, czemu Lucas tego nie zauważył. Sóley miała po Lottie tylko urocze dołeczki w policzkach, poza tym była miniaturową kopią Ragnara. Lottie poczuła ucisk w sercu. A jeśli to nie tylko wygląd? Sama dorastała, nie wiedząc, dlaczego nie jest podobna z charakteru do matki i brata. Czuła się przez to niekompletna i nawet spotkanie z biologicznym ojcem nie było w stanie tego zmienić. Dla nich było za późno, by nawiązali więź, jaka powinna łączyć ojca i córkę. Gdyby jednak Ragnar dowiedział się o istnieniu Sóley teraz? Znała już jego prawdziwe nazwisko, więc pretekst, że poszukiwania utknęły w martwym punkcie, odpadł. Pojawiła się także ważniejsza kwestia. Czy miała prawo odebrać córce możliwość poznania ojca i skazać ją na takie dzieciństwo, jakiego przez całe swoje życie żałowała? Przecież powinna jej zapewnić wszystko, co najlepsze. Lottie odchrząknęła i popatrzyła na Lucasa, który nadal czekał na odpowiedź. - Wiesz co, może jednak mógłbyś zająć się Sóley. Mam coś do załatwienia i muszę to zrobić osobiście. Wywiady były zdecydowanie najmniej przyjemnym aspektem jego pracy, stwierdził Ragnar. Wstał i uścisnął wyciągniętą dłoń stojącego przed nim mężczyzny o bardzo poważnej twarzy. Wszystko to już dziś robił, a na większość pytań odpowiedział w poprzednich innych wywiadach. Ale ponieważ jego specjalistka od mediów powiedziała, że ludzie są zafascynowani jego osobowością i domagają się wywiadów, stanął na wysokości zadania i przez cały dzień spotkał się z dwudziestoma przedstawicielami mediów, robiąc sobie tylko pół godziny przerwy na lunch. Był wykończony. Kiedy ostatni dziennikarz wyszedł, zostawiając go samego, z ulgą zrzucił z siebie marynarkę i poluzował krawat. Ledwie zdążył naciągnąć na siebie czarną bluzę z kapturem, gdy w drzwiach gabinetu pojawił się Adam, jego asystent. - O której ma po mnie przyjechać kierowca? - zapytał, sięgając po laptop z biurka. - Wpół do siódmej rano. O siódmej masz spotkanie z Jamesem Milnerem, a zaraz potem naradę z zespołem grafików. Dalej śniadanie z Caroline Ragnar skinął głową i gotowy do wyjścia ruszył w stronę asystenta. - Do zobaczenia. I dzięki za dzisiaj. Bez ciebie nie dałbym sobie rady - dodał z uśmiechem, mijając Adama. Wszedł do windy i potarł dłonią czoło. Został tydzień do premiery. Potem weźmie trochę wolnego. Jego dwutygodniowy rytuał odpoczynku skurczył się ostatnio do paru dni. Od czasu wprowadzenia na rynek aplikacji ice/breakr życie Ragnara Stonea nabrało szaleńczego tempa. Pracował do późna w nocy, spędzał mnóstwo czasu w podróżach, nie dojadał i nie dosypiał, a w tle była jeszcze jego szalona rodzina, odgrywająca współczesną sagę nordycką pełną dramatów, zdrad, szantaży i łez. Ragnar zerknął na telefon i skrzywił się. Trzy nieodebrane połączenia Marty, która była jego przyrodnią siostrą, cztery od matki, sześć wiadomości od macochy Anny i dwanaście od jej syna Gunnara. Ściągnął łopatki do tyłu, rozprostowując plecy, i schował telefon do kieszeni. Nic pilnego. Choć oczywiście jego rodzina, jak wszyscy histerycy, potrzebowała publiczności. Trudno, tym razem będą musieli dłużej poczekać, zdecydował. W tej chwili potrzebował siłowni i solidnego wycisku, po którym zaśnie jak niemowlę. Drzwi windy otworzyły się i naciągnął na głowę kaptur. Minął recepcjonistki, które musiały go pożegnać, choć tego nie usłyszał. Wyszedł na ulicę i zdążył zrobić trzy, może cztery kroki. Wtedy do jego uszu doleciał głos kobiety, tak wyraźny, jakby pochodził prosto z jego głowy. - Ragnar? W tym momencie zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze, głos był znajomy. Po drugie, nie wiedzieć czemu, zdenerwował się, czego objawem było przyspieszone bicie serca. Odwrócił się, a kiedy nieco opuścił głowę, dostrzegł przed sobą szczupłą kobiecą sylwetkę, jasnobrązowe włosy i oczy w napięciu skanujące jego twarz. Mogła mieć teraz nieco dłuższe włosy, a jej twarz była poważna, ale poza tym wyglądała jak kobieta, którą poznał jakieś dwa lata temu. - Przechodziłam Kawałek dalej jest galeria, w której mam wystawę. - Kobieta wykonała nieokreślony ruch ręką w kierunku pnącej się w górę ulicy. - Nie wiem, czy w ogóle mnie pamię - dodała z zawahaniem. - Pamiętam - odpowiedział, przerywając jej, ale zrobił to tylko dlatego, że jej głos powodował chaos w jego głowie. Był to głos, którego nigdy nie zapomniał. Głos, którym wypowiadała jego imię wiele razy tamtej nocy w pokoju hotel