Ebook W co grają matki i córki mobi,epub

inaczej. Oczekuje od córki zaradności w codziennym życiu: w sprzątaniu, gotowaniu, robieniu zakupów. Tymczasem córka lubi mamine obiadki, posprzątany i zadbany dom, ale chce eksperymentować i na przykład jechać pod namiot ze znajomymi. Matka chce wiedzieć, co się z nią dzieje, bo boi się o nią. To wygląda na sytuację bez wyjś Niekoniecznie. Jeśli obszar między swobodą a kontrolą nie zostanie dobrze określony, to powstaje pierwszy zgrzyt. A przecież trudno jest przyjaźnić się z kimś, kto -- jak nam się wydaje -- monitoruje nasze życie. Powstaje nadinterpretacja, myślimy, że matka chce nas kontrolować, a ona jest tylko zainteresowana naszym życiem. Przyjaciółka też pyta o wiele spraw, ale nie ma ambicji, by mieć na nie jakikolwiek wpływ. Bo przyjaciółka pyta bezinteresownie. Właśnie, gdyby matka miała być przyjaciółką, to należałoby jej pozwolić na to, aby się wszystkim interesowała. A tego zwykle córka nie chce. Niezależnie od tego pozostaje kwestia doświadczenia. Trudno się zaprzyjaźnić z kimś, kto jest starszy o całe pokolenie. Matka również wytycza pewne granice zwierzeń i nie mówi dziecku o wszystkim, co wydarzyło się w jej życiu. A sama wie o córce prawie Tak, i to powoduje, że od początku relacja jest nierówna. Z drugiej strony córka nie bardzo matkę rozumie. Posługują się często innym językiem przekazu. Porozumienie jest trudne, ale nie niemożliwe. Czy matka, która ma problem w relacji ze swoją własną matką, może mimo to dobrze ułożyć sobie kontakty z córką? To, co było w przeszłości, nie powinno determinować przyszłości w relacjach kolejnego pokolenia kobiet w rodzinie. Oczywiście łatwiej jest, gdy pamięta się dobre wzorce zachowań między babcią a matką. Jednak i ze złych wspomnień można wysnuć prosty wniosek, który zaprocentuje. Można powiedzieć sobie wówczas: ,,Ja w swoim życiu będę postępować odwrotnie niż moja matka ze mną". Tak właśnie ja zrobiłam, więc wiem, że to działa. Jakie błędy najczęściej popełnia taka nieporadna matka, pozbawiona dobrych wzorców? Najtrudniej jest wówczas, gdy matka nie jest świadoma tego, czego chce od relacji z córką. Nie artykułuje wtedy z reguły także tego, czego by na pewno nie chciała w kontaktach z nią. Jeśli nie jest tego świadoma i o tym nie mówi, to żyje z tak zwaną ,,blizną" i automatycznie powiela chory związek z przeszłości. To zapewne nie jedyny możliwy zły schemat w relacjach matka-có Drugim typowym błędem jest wikłanie córki we własne problemy. Matki często zapominają, że mimo upływu lat dziecko zawsze pozostanie ich dzieckiem. Tego układu nie można i nie powinno się na siłę odwracać! Zdarza się jednak, że matce brak, nazwijmy to, podstawowych umiejętności społecznych. Widać to, na przykład, obserwując jej od lat nieudane małżeństwo. Jest więc nieszczęśliwa i -- co więcej -- wtajemnicza córkę we własne małżeńskie problemy, żądając od niej zajęcia stanowiska. Powstaje wówczas pierwsza bariera nie do pokonania. Córka ma słuchać o zdradach ojca, stawać po stronie matki, zawierać z nią sojusz przeciwko mężczyznom. Niepokoje matki szybko przechodzą na córkę. Dorosła kobieta wiele rozumie, ale nie chce zerwania relacji z ojcem, to nie jej zrobił przecież krzywdę. Mimo to staje ramię w ramię z matką i zaczyna przekonywać sama siebie, że ojciec jest złym człowiekiem. Z takim przeświadczeniem trudno jest potem sobie poradzić. To jest poważna wyrwa w życiu. Córka nie powinna stawać przed takim wyborem jako strona w konflikcie. Niestety często tak się dzieje. Może przed tym uwikłaniem jakoś uciec? Córka jest z zasady silnie uwikłana w relację z matką, bo to jest -- jak już mówiłyśmy -- ten najsilniejszy związek w jej życiu. Nie znaczy to jednak, że relacja z ojcem jest i powinna być mniej ważna! Układ z tatą jest po prostu zupełnie inny. Jak więc wyjść z tej patowej sytuacji? Cierpliwie, stanowczo i wielokrotnie odmawiać matce wysłuchania jej osobistych zwierzeń, a także konsekwentnie nie ulegać jej emocjonalnemu szantażowi. Jasno deklarować swoją neutralność wobec konfliktu rodziców. Córka może i powinna również mówić matce o swoim przywiązaniu do ojca, o tym, jak bardzo jest on dla niej bliską i ważną osobą. I czekać, aż matka odpuści? Nie ma innego wyjścia. Każdy dorosły człowiek odpowiada sam za swoje życie i powinien starać się sam rozwiązywać własne problemy. Matka, przerzucając własne złe emocje, nieporadność na dziecko, pokazuje swój brak umiejętności życia i radzenia sobie z nim. Od zwierzeń ma przyjaciółki w swoim wieku, które nie są uwikłane w jej rodzinne sprawy i mogą na jej problemy spojrzeć z dystansu. A czasem i mądrze doradzić, bo same przeżyły podobne załamania i kryzysy w małżeństwie. A jeśli matce brak takiej przyjaciółki o