Ebook W lesie pod wiśniami w pełnym rozkwicie mobi,epub

, urodził się w 1906 roku, w Roku Ognistego Konia[16], trzy lata po tym, jak jego ojciec został wybrany na posła do parlamentu. Z rodzinnej fortuny pozostały tylko legendy, ale Sakaguchi wkładali ogromny wysiłek w to, żeby roztaczać wokół siebie aurę bogactwa i sprawiać pozory, że należą do elity. Trudne dzieciństwo Ango -- nienawiść do ciągle nieobecnego ojca oraz skomplikowana i przesiąknięta strachem relacja z matką -- sprawiło, że uciekał w świat książek. A jako że na prowincji nie miał dostępu do najnowszych tytułów, którymi zaczytywała się młodzież z Tokio, pochłaniał cokolwiek, co udało mu się znaleźć na półkach w domu, czyli głównie romanse i historie o wojownikach ninja[17], ale także zapisane ustne opowieści k?dan, których korzenie sięgają dworskiej kultury okresu Heian[18]. I to z tej mieszanki inspiracji, które miały mu pomóc w ucieczce od rzeczywistości, powstały fundamenty późniejszej twórczości. W jego tekstach echem wraca Niigata, jego ojczyzna, furusato. Ango próbuje wyobrazić ją sobie na nowo, poszukuje ugruntowania, prawdziwości. Czasem przez dekadenckie opisy ludzkiej cielesności, a czasem przez wyobrażanie sobie na nowo lokalnych historii. Furusato to określenie, które odnosi się do miejsca, z którego pochodzimy, często konkretnego miasta, wsi, okolicy. Odkrywanie furusato w świecie, w którym tak wiele osób musiało swoje furusato opuścić, było dla niego odkrywaniem na nowo ludzkiej natury jako takiej. Najlepszym narzędziem do tego była dla Ango właśnie literatura, w jego słowach: ,,przedsięwzięcie totalne"[19]. Furusato Ango nie miało nic wspólnego z więzami krwi, a jego poszukiwanie często wiązało się z cierpieniem, samotnością i bólem. Było dla pisarza celem literatury i jej metaforą -- tak jak widoczne w obu opowiadaniach w tym zbiorze dążenie do piękna, często oprószonego okrucieństwem. Inspirowali go bohaterowie, którzy ciągle byli w drodze: rozbójnik, który morduje mieszkańców stolicy, żeby zadowolić najpiękniejszą kobietę, jaką kiedykolwiek widział, oraz rzemieślnik z prowincji Hida, który postanawia wyrzeźbić posążek demona, szukając swojego sposobu na odnalezienie sensu życia i sztuki. Poszukiwanie to -- choć pełne potknięć -- staje się koniecznością. Tak jak pisarstwo dla samego Ango, jest ono siłą, której nie można się oprzeć. Sakaguchi w swoich poszukiwaniach tożsamości i znaczenia literatury jako takiej wykorzystuje nieoczywistych bohaterów, sięga do historii, często dawnej, i próbuje odnaleźć prawdę na temat życia nie w wyrafinowanej estetyce, lecz w cielesności. Mamy więc Japonię sprzed stuleci i odpowiednią dozę okrucieństwa, mamy poszukiwanie piękna i wywracanie świata do góry nogami, mamy poszukujących miłości mężczyzn i okrutne kobiety -- wszystko polukrowane dawką satyry, bo w twórczości Ango chyba niczego nie można brać całkowicie na serio. o Skupmy się jednak na chwilę na cielesności w tekstach Ango. Nie chodziło jedynie o szokowanie dla szokowania, o przemycanie seksualnych treści, o wywoływanie pożądania. Celebracja ludzkiego ciała stała w kontraście wobec lat imperialistycznej propagandy, która wychwalała jedynie ,,narodowe ciało"[20], kokutai. Wojskowy rząd przez dekady próbował uczynić z poddanych ,,grzeczne, patriotyczne ciała, tworząc więzi pomiędzy nacjonalistyczną ideologią a cielesnymi funkcjami", kategorycznie wymagając poświęcenia wszystkiego dla kraju, całego siebie, wszystkich swoich marzeń, pragnień i żądz[21]. Wysyłani na front młodzi Japończycy mieli trenować swoje ciała, żeby później poświęcić je dla narodu w walce -- ,,opadając niczym płatki wiśni". Po przegranej wojnie, dziesięcioleciach propagandy i wmawiania młodym ludziom, żeby stali się boskim wiatrem, kamikaze, żeby rozprysnęli się na kawałki jak roztrzaskane klejnoty[22], wielu zdało sobie sprawę, że nie ma nic. Po pełnych symboli słowach wiało pustką. Czasami jedynym, co zostało żołnierzom po latach wojny, było ich własne ciało: nawet jeśli straumatyzowane i okaleczone. Jak pisał Ango w jednym ze swoich esejów[23], literatura powinna przekazywać słowa naszego ,,myślącego ciała", dzięki któremu możemy odkryć nasze prawdziwe człowieczeństwo. Taijir? Tamura, autor ekranizowanej wielokrotnie powieści Brama ciał [24], uważany za jednego z głównych przedstawicieli nurtu ,,cielesnej literatury", nikutai bungaku, stwierdził: Nie wierzymy już w nic poza naszymi ciałami. Tylko ciało jest prawdziwe. Cielesne zmęczenie, cielesne pragnienia, cielesna złość, cielesne zachłyśnięcia, cielesne zagubienie, cielesne wykończenie -- tylko one są prawdziwe[25]. Sugerował tym samym -- co Ango powtarzał w eseju Darakuron (O dekadencji)[26] -- że jedyną metodą na odnalezienie siebie jest wsłuchanie się w swoje ciało i, co za tym idz