Ebook W ogrodach Castelfino pdf

anego hrabiego. Teraz, gdy odziedziczył majątek, nic go nie powstrzyma. Wszędzie będą winnice, szybko wzrośnie produkcja i Gianni wreszcie spełni swoje marzenie. Chciał być postrzegany jako człowiek, który do wszystkiego doszedł sam. Od dłuższego czasu w wyższych sferach zastanawiano się, która z jego pięknych towarzyszek da mu syna. Tymczasem dla Gianniego największą miłością była winnica w Castelfino. Wcale nie miał ochoty zostać ojcem. Z powodu ciągłych kłótni rodziców jego dzieciństwo było piekłem. Z rozmyślań wyrwał go hałas za oknem. Do pałacu zbliżał się samochód. Gianni zmrużył oczy. Niezadowolony mruknął coś pod nosem. Nie miał ochoty na przyjmowanie gości. Zniecierpliwiony oparł dłonie o stół i energicznie podniósł się z krzesła. Jego umysł wciąż działał na najwyższych obrotach, ale ciało zmogło zmęczenie. Wyszedł z pokoju na taras. Czuł się w obowiązku pełnić honory pana domu i przyjmować kondolencje. Zamknął oczy, próbując się skoncentrować i dobrać odpowiednie słowa powitania. Toskański pejzaż zastygł w skwarze letniego popołudnia. Ciszę przerwał warkot silnika. Samochód zajechał pod drzwi i zatrzymał się z piskiem opon. Gianni otworzył oczy i ku swemu zaskoczeniu zamiast limuzyny zobaczył zwykłą taksówkę. Z samochodu wysiadł roześmiany kierowca i wyjął z bagażnika walizki, ułożył je jedną na drugiej, bez przerwy przy tym przemawiając do swego pasażera. Z wnętrza samochodu dobiegała muzyka. Gianni patrzył na całą scenę z niedowierzaniem. Od wielu godzin nikt w Castelfino nie odważył się głośno odezwać. Przez spuszczone dotąd żaluzje zaczęła wyglądać zaciekawiona służba. Niespodziewana wizyta wszystkich ożywiła. Z drzwi prowadzących do kuchni wypadł kamerdyner, aby pomóc gościowi wnieść walizki i uciszyć kierowcę. Tymczasem z taksówki wysiadła piękna kobieta. Krótka spódniczka odsłaniała jej kształtne, długie nogi, a jasne włosy luźno opadały na ramiona. Oślepił ją blask słońca, więc oparła się o samochód, by przywyknąć do jaskrawego światła. Gianni otrząsnął się z szoku. Nic dziwnego, że jest jej gorąco, kiedy ma na sobie rajstopy, pomyślał ze złością. Nie był zadowolony, że ktoś zakłóca mu spokój. Zaklął pod nosem i zszedł na dół. Widok pięknej dziewczyny od razu go rozbudził. Był zły na siebie, że pomimo żałoby nieznajoma kobieta jest w stanie zwrócić jego uwagę. To naturalne, że widok kobiecych kształtów budzi jego zainteresowanie, ale w obecnej sytuacji myśl o rajstopach uznał za wysoce niestosowną. Nagle usłyszał śmiech dziewczyny. - Panie Bellini! Co za niespodzianka! Nie spodziewałam się, że tu pana zastanę! Dziewczyna szła w jego kierunku z uśmiechem na twarzy, ale gdy znalazła się bliżej, nagle spoważniała. Zaniepokoiła się, widząc jego smutne spojrzenie i zaciśnięte usta. Zwolniła krok i odezwała się nieśmiało: - Poznaliśmy się na wystawie kwiatowej, pamięta pan? - Tak, jestem Gianni Bellini - odparł oschle i dopiero wtedy rozpoznał w nieznajomej dziewczynę od orchidei. Wysilił się na uśmiech. Powoli zaczął sobie przypominać szczegóły spotkania. Jej uroda i inteligencja zrobiły na nim wrażenie, ale nie spodziewał się, że znów ją zobaczy. Jego zachowanie nie zniechęciło nieznajomej. Podeszła i przyjaźnie wyciągnęła dłoń. - Nie wierzę własnym oczom - roześmiała się. - Strasznie pan wygląda. Czy to przez kobiety? - Co pani tu robi? - spytał ozięble, z niechęcią patrząc na jej wyciągniętą dłoń. Nieznajoma zmarszczyła czoło, przyglądając mu się tak, jakby usilnie próbowała rozpoznać w nim szarmanckiego Włocha z targów. - Pracuję dla hrabiego Castelfino. Od dziś mam zamieszkać w domku przy oranżerii. Zwykle Franco wyjeżdża po mnie na lotnisko, ale dziś nikogo nie było. - To dlatego, że mój ojciec nie żyje. Teraz ja jestem hrabią Castelfino. Dziewczyna spoważniała i przez chwilę patrzyła na niego bez słowa. - Tak mi przykro - powiedziała wreszcie i spojrzała na stertę swoich walizek. - Przepraszam, zjawiłam się w nieodpowiedniej chwili. Czy mogę zapytać, co się stało? - Ojciec pojechał do Paryża i miał zawał. Umarł Gianni z trudem wypowiadał słowa. Przetarł ręką zmęczoną, nieogoloną twarz. Zapanowała niezręczna cisza. - Naprawdę, bardzo mi przykro - powtórzyła nieznajoma. - Skąd mogła pani wiedzieć... Ja też nie zdawałem sobie sprawy, że pani przyjedzie, i dlatego nie wysłałem nikogo na lotnisko. Sam wróciłem zaledwie godzinę temu. Nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na taksówkę i wyjął z kieszeni portfel. - Obawiam się, że niepotrzebnie się pani fatygowała. Jak się pani udało przejechać obok strażnika? - Spojrzał na nią zdziwiony, jakby dopiero teraz o czymś sobie przypomniał. - Moje nazwisko było na liście gości - p