Ebook W pałacu szejka pdf

e panoramy miasta. Obserwowała z zapartym tchem imponującą postawę, falujące, kruczoczarne włosy, szerokie ramiona i długie nogi. Rozpoznała teraz drażniący zmysły, egzotyczny zapach. O nie, żeby to tylko nie był on - błagała w myślach opatrzność. Poczuła ból w sercu jak przed laty, gdy modliła się o uwolnienie od cierpienia. Nie została wtedy wysłuchana. Teraz też nie. Mężczyzna odwrócił się w jej kierunku powoli i dostojnie niczym ożywiony kamienny posąg. Pochwyciła lodowate spojrzenie czarnych oczu. Hashim zmobilizował całą siłę woli, by zwalczyć pożądanie. Przez całe lata usiłował wyrzucić z pamięci osobę, która go oszukała. Bezskutecznie. Przeklinał własną słabość. W końcu zaplanował zemstę. Zdecydował, że kobieta, która go upokorzyła, zapłaci za to własnym ciałem. Pragnął jej tak samo jak dawniej. Czas nie odebrał jej urody. Niewysoka i bardziej krągła niż nakazuje współczesna moda, nadal rozpalała jego zmysły. Kształtna figura przypominała mu młodą suczkę Saluki - ulubionej przez jego rodaków rasy piesków myśliwskich o jedwabistej sierści. Prócz apetycznych, kobiecych kształtów pociągał go w niej nieokreślony urok niewinności. Zachowała go do tej pory, chociaż wiedział już, jak bardzo mylą pozory. Pamiętał krwistoczerwone, pulchne, kontrastujące z mleczną białością świeżej cery usta. Zachwyciły go od pierwszego wejrzenia. Bogate kobiety osiągają taki efekt w wyniku operacji plastycznych, podczas gdy ona otrzymała je w darze od matki natury. Teraz te wspaniałe, różane wargi drżały lekko. Marzył o tym, żeby wessać się w nie gorącym, gwałtownym pocałunkiem. Całe jego ciało płonęło. Wiedział jednak, że musi poczekać na właściwy moment i że męka oczekiwania zostanie mu po tysiąckroć wynagrodzona, gdy nasyci zarówno pragnienie, jak i żądzę zemsty. Wymówił jej imię niskim głosem. Ten głos obudził w sercu Sienny wspomnienia. Zabiło gwałtownie, jak przed laty, gdy wierzyła, że go kocha. Twarde, zdecydowane rysy tworzyły egzotyczną mieszankę piękna i brzydoty. Orli nos i wojownicza linia ust nadawały mu groźny i zarazem fascynujący wygląd. Bystre, głębokie oczy hipnotyzowały Siennę. Wprost rozbierał ją wzrokiem. Wcześniej wielokrotnie przeżywała to spotkanie w wyobraźni, choć nie przypuszczała, że kiedykolwiek faktycznie do niego dojdzie. Przyrzekała sobie po tysiąckroć, że jeśli jeszcze kiedykolwiek go ujrzy, pozdrowi beztrosko jak starego kumpla, jakby nic się między nimi nie wydarzyło, jakby nie zrujnował jej życia. Jedno spojrzenie pozbawiło ją wszelkich złudzeń. Nie potrafiła udawać obojętności. Każda kobieta na jej miejscu padłaby tak oszałamiającemu mężczyźnie w ramiona i pozwoliłaby zrobić ze sobą, co on zechce. Widok Hashima obudził w niej dawne, długo tłumione tęsknoty. I równocześnie inne uczucie: lęk. Nie potrafiła odgadnąć, co ten człowiek tu robi. - - wyjąkała. - Czy to naprawdę ty? - Widzę, że sprawiłem ci niespodziankę - skomentował z ironiczną satysfakcją. - Nie określiłabym tego w ten sposób. Niespodzianka oznacza miłe zaskoczenie. Ja natomiast przeżyłam wstrząs - sprostowała, nerwowo oblizując wargi. Hashim nadal hipnotyzował ją wzrokiem, jak wąż upatrzoną ofiarę. - Wiele kobiet marzy o spotkaniu z byłym kochankiem - stwierdził z okrutnym, sardonicznym uśmiechem, chociaż błagała go wzrokiem, by oszczędził jej dalszych upokorzeń. Rozumiem jednak, czemu nie cieszy cię mój widok. Cóż, sama jesteś sobie winna. Gdybyś nie skrywała wstydliwych tajemnic, spałabyś snem sprawiedliwych. Aczkolwiek nie wyobrażam sobie mężczyzny, który zostawiłby cię nocą w spokoju dodał i natychmiast spochmurniał. Zacisnął zęby. Dawna zniewaga nadal bolała. Nie mógł sobie darować, że bezkrytycznie wielbił perfidną oszustkę. Powściągał żądzę, chronił ją przed samym sobą, dotykał delikatnie, ostrożnie niczym bezcenne arcydzieło z kruchej porcelany. Później na własne oczy ujrzał dowody jej nikczemności. Ale teraz już zmądrzał, nie powtórzy błędu sprzed lat. Sienna nie śmiała prosić, żeby oszczędził jej upokorzeń. Sprowokowałaby go tylko do dalszych drwin. Ten władczy mężczyzna nie słuchał nikogo, zawsze stawiał na swoim. Brakowało jej nawet odwagi, by zadać pytanie, które od początku cisnęło się na usta. W końcu wytłumaczyła sobie, że nic jej nie grozi. Rozpaczliwie chciała wierzyć, że zetknął ich tylko niefortunny zbieg okoliczności i więcej go nie zobaczy. Nie była tego taka pewna. Przypadek znacznie rzadziej decyduje o ludzkich losach, niż skłonni jesteśmy przypuszczać. Po długiej wewnętrznej walce zdecydowała rozstrzygnąć wątpliwości: - Co ty tu robisz, Hashimie? Hashim zwrócił uwagę, jak łatwo jego imię przeszło Siennie przez usta. Nawet światowym kobietom z wyższ