Ebook W Paryżu dzieci nie grymaszą mobi,epub

(Postanowiłam wierzyć, że jego rodzice za mną przepadają). Siedziałam w kawiarni, kiedy zaczepiła mnie elegancko ubrana kobieta, aby streścić mi najnowsze badania wykazujące, że spożywanie dużych ilości kofeiny zwiększa ryzyko poronienia. Dla podkreślenia swojej wiarygodności poinformowała, że jest żoną lekarza. Zupełnie mnie to nie obchodziło, za to zirytowałam się jej założeniem, że nie wiem o tych badaniach. Czytałam o nich i dlatego starałam się przeżyć na filiżance kawy tygodniowo. Nawał lektur i niepokoje powodowały, że bycie w ciąży zaczęło przypominać pracę na pełny etat. Coraz mniej czasu spędzałam nad książką, którą miałam oddać jeszcze przed narodzinami mojego dziecka, a zamiast tego bratałam się z innymi ciężarnymi Amerykankami na czatach porodowych grup wsparcia. Podobnie jak ja, te kobiety były przyzwyczajone do dostosowywania świata do swoich potrzeb, nawet jeśli ograniczało się to do zamawiania mleczka sojowego do kawy. I również miały poczucie, że ten pierwotny proces zachodzący w ich ciałach wymyka się im spod kontroli. Martwienie się - tak jak ściskanie poręczy fotela w samolocie podczas turbulencji - dawało przynajmniej złudzenie, że coś robimy. Zadaniem amerykańskich czasopism dla ciężarnych, do których miałam w Paryżu łatwy dostęp, było najwyraźniej podsycanie tych lęków. Koncentrowały się na jedynej rzeczy, nad którą kobieta w ciąży mogła mieć kontrolę - na jedzeniu. ,,Zanim zamkniesz usta na widelcu pełnym jedzenia, rozważ: <>. Jeśli przyniesie to korzyść twojemu dziecku - przełknij" zalecają autorzy amerykańskiego poradnika dla ciężarnych W oczekiwaniu na dziecko, słynącego z budzenia niepokoju i wielkiego sukcesu sprzedażowego. Zdawałam sobie sprawę z tego, że zakazy w czytanych przeze mnie poradnikach miały różną wagę. Papierosy i alkohol na pewno były szkodliwe, podczas gdy małże, mięso na zimno, surowe jaja i sery z niepasteryzowanego mleka mogły okazać się niebezpieczne tylko w przypadku, gdyby dostały się do nich stosunkowo rzadkie bakterie, takie jak listeria czy salmonella. Na wszelki wypadek traktowałam jednak każdy zakaz poważnie. Stosunkowo łatwo było mi unikać ostryg i foie gras, ale - będąc we Francji - panikowałam z powodu serów. ,,Czy parmezan w tym spaghetti jest robiony z mleka pasteryzowanego?" - pytałam osłupiałych ze zdziwienia kelnerów. Simon musiał znosić moje napady lęku: czy na pewno wyszorował deskę do krojenia po siekaniu na niej surowego kurczaka? Czy w ogóle kocha nasze nienarodzone dziecko? W oczekiwaniu na dziecko zawiera rozdział Dieta najlepszej szansy. Ma ona - zdaniem autorów - wspomagać rozwój mózgu u płodu, zmniejszyć ryzyko wystąpienia w nim określonych zmian, a nawet sprawić, że dziecko wyrośnie na zdrowego dorosłego. Można odnieść wrażenie, że każdy kęs przekłada się na potencjalne punkty IQ. Mogę nie przejmować się głodem: jeśli na koniec dnia uznam, że spożyłam za mało białka, ,,dieta najlepszej szansy" zaleca mi wepchnięcie w siebie dodatkowej porcji sałatki z jajek. Miałam być na ,,diecie", i w dodatku takiej, dzięki której powinnam utyć. To chyba nagroda za lata pilnowania wagi po to, żeby upolować męża. Na odwiedzanym przeze mnie forum internetowym było pełno kobiet, którym przybyło piętnaście-dwadzieścia kilogramów ponad zalecany limit. Jasne, że wszystkie wolałybyśmy przypominać celebrytki w kompaktowej ciąży i sukniach od najlepszych projektantów albo modelki na okładce czasopisma ,,Fit Pregnancy". Znałam kilka kobiet, którym to się udało, ale główny przekaz dla Amerykanek głosił, że mamy dać sobie wolną rękę w kwestii jedzenia. ,,Nie żałuj sobie, JEDZ" - pisze ,,przyjaciółka autorka" poradnika Best Friends Guide to Pregnancy (Poradnik ciążowy najlepszej przyjaciółki), który czytałam w łóżku. ,,Jakie inne radości życia zostały ciężarnej kobiecie?" Wiele mówi fakt, że ,,dieta najlepszej szansy" pozwala mi od czasu do czasu ,,oszukiwać" i zjeść cheeseburgera albo lukrowany pączek. Właściwie cała ciąża po amerykańsku przypomina wielkie oszukiwanie: lista zachcianek ciężarnych kobiet jest niczym katalog przyjemności, których odmawiały sobie od czasów nastoletnich: serniki, koktajle mleczne, makaron z serem i tort lodowy Carvela. Ja miałam ochotę na cytryny (do wszystkiego) i całe bochenki chleba. Ktoś mi opowiedział, że Jane Birkin, brytyjska aktorka i modelka, która zrobiła karierę w Paryżu i poślubiła legendarnego francuskiego piosenkarza Sergea Gainsbourga, nigdy nie mogła zapamiętać, czy mówi się un baguette, czy une baguette, więc zawsze prosiła o deux baguettes (dwie bagietki). Zawsze, gdy odwiedzałam piekarnię, postępowałam zgodnie z jej strategią. A potem - z pewnością w odróżnieniu od w