Ebook W skórze reportera mobi,epub

. W wymiarze demograficznym Albania to głównie Tirana, tak jak Węgry to głównie Budapeszt. Stolica liczy ponad pół miliona mieszkańców, cztery pozostałe największe miasta mają siedemdziesiąt -- osiemdziesiąt parę tysięcy mieszkańców. Hotel imponuje tylko na zewnątrz, bo z trzech aparatów telefonicznych w moim pokoju tylko jeden jest czynny, a zegar pokazuje czas, który był dokładnie 11 minut wcześniej. Ciekawa gwarancja spóźniania się na każde spotkanie. Jestem w Albanii trzeci raz w ciągu dwóch lat i pięciu miesięcy. To konsekwencja członkostwa delegacji UE--Europa Południowo-Wschodnia. Tym razem jestem członkiem dziewięcioosobowej delegacji, w skład której wchodzą przedstawiciele ośmiu narodowości (RFN -- dwie osoby, w tym przewodnicząca ekipy, chadeczka Doris Pack, oraz po jednym przedstawicielu z Polski, Austrii, Cypru, Czech, Holandii, Rumunii i Słowenii). W sensie politycznym reprezentowanych jest pięć największych grup, z czego chadecy i socjaliści po trzy osoby, a my oraz liberałowie i zieloni po jednej. Program bardzo intensywny i na wysokim szczeblu. Już pierwszego dnia mieliśmy spotkania z prezydentem, premierem, przewodniczącą jednoizbowego parlamentu, ministrem spraw zewnętrznych, merem Tirany (jednocześnie szefem głównej partii opozycyjnej) oraz rzecznikiem praw obywatelskich. Po kolei. Szybko spisuję wrażenia na oficjalnym programie wizyty i materiałach przygotowanych przez administrację PE. Albania to prawdopodobnie jeden z trzech najbiedniejszych krajów Europy (obok Mołdawii i Serbii). Stąd niespecjalnie szokuje przykry widok grupki żebraków w centrum miasta, gdy z hotelu jedziemy na pierwsze spotkanie z ombudsmanem. Widzimy też targ, a na nim handel uwiązanymi za nogi żywymi kurami. Uwagę zwraca niezbyt duży gmach Biblioteki Narodowej z trzema flagami przed wejściem: Albanii, UE (oczywiście, Albania stara się o członkostwo) oraz USA! Kręcimy bardzo wąskimi uliczkami, aby trafić do skromnej siedziby Avocati Popullit, czyli Rzecznika Praw Obywatelskich. Klinujemy się w jednej z uliczek zastawionych przez auta. Mieszkańcy Tirany okazują wielką życzliwość: zbierają się, doradzają, jak przejechać, w końcu paru mężczyzn podnosi zawadzające nam auto i przenosi je trochę na bok. Wreszcie wyjeżdżamy bez strat w taborze własnym i cudzym. Trochę szokuje widok żołnierza z kałasznikowem na dachu domu, tuż obok budynku, w którym mieści się biuro RPO. Rzecznik, Emir Dobjani, jest starszy, drobny i brzuchaty, mówi tylko po albańsku i trochę ginie pod dużym portretem prezydenta swego kraju. Po spotkaniu z nim jedziemy do szefa albańskiego rządu. Mijamy sporo starszych mężczyzn w garniturach i krawatach, pamiętających jeszcze czasy Envera Hodży -- I sekretarza KC Albańskiej Partii Komunistycznej. Nas, ludzi Zachodu, trochę zaskakuje widok wielu kawiarenek pełnych mężczyzn w sile wieku, którzy od rana debatują przy kawie, choć są oczywiście godziny pracy. Nasz kierowca jedzie jak wariat, drżę o los innych aut i przechodniów, ale w tym szaleństwie jest metoda -- dojeżdżamy bezpiecznie. Premier Sali Berisha to najwybitniejszy polityk prawicowy tego kraju ostatnich dwudziestu lat. W 1992 obalono ekipę postkomunistów, którzy rok wcześniej wygrali pierwsze wolne wybory po upadku komunizmu (kłania się, niemal po sąsiedzku, Rumunia). Po 5 latach rządzenia Partii Demokratycznej premiera Berishy jego rząd upadł na skutek ekonomicznego załamania. Wówczas, równo 10 lat temu, państwo albańskie było w zaniku: władza leżała na ulicy, grasowały uzbrojone bandy, policja chowała się po kątach, w wyniku zamieszek zginęło ponad 1000 osób. Ale Berisha okazał się twardym zawodnikiem -- po 8 latach wrócił do władzy, wygrywając wybory, które miały miejsce 1 maja (!) 2005 roku. Dobrze je pamiętam. Byłem wówczas jednym z dwóch polskich euro deputowanych (obok Wiesława Kuca) -- oficjalnych obserwatorów. Premier, prawicowy antykomunista, jest bardzo bezpośredni, nie trzyma dystansu, dobrze mówi po angielsku. I gada, gada, Około 30 minut -- jak na protokół dyplomatyczny to bardzo dużo! Poza chwaleniem się sukcesami własnego rządu, w wielkim stopniu słusznie, powiedział też o konkretach, podając istotne daty w kalendarzu negocjacyjnym akcesu Albanii do UE: 16 października 2007 roku i 8 lipca 2008 roku -- jako terminy przedstawienia kolejnych stanowisk jego kraju (moim zdaniem wejście Albanii do UE nastąpi nie wcześniej niż za paręnaście lat). Podkreślił też, że wybór nowego prezydenta Albanii to efekt ponadpartyjnego konsensusu, a sam prezydent organizuje ,,okrągłe stoły" z udziałem opozycji. Zaznaczył też, że jednym z głównych celów jego ekipy jest walka z korupcją. Wspomniał o aresztowaniu ponad 80 mafiosów i o powiązaniach albańskiego świata przestępczego z diasporą w USA, we Włoszech, w Grecji i Szwecji. Zapytany p