Ebook Wampir. Jesteśmy odpowiedzialni za to, co uratowaliśmy. Opowiadanie erotyczne mobi,epub

Catrina Curant Wampir. Jesteśmy odpowiedzialni za to, co uratowaliśmy - opowiadanie erotyczne Lust Wampir. Jesteśmy odpowiedzialni za to, co uratowaliśmy - opowiadanie erotyczne Zdjęcie na okładce: Shutterstock Copyright (C) 2021 Catrina Curant i LUST Wszystkie prawa zastrzeżone ISBN: 9788728157442 1. Wydanie w formie e-booka Format: EPUB Ta książka jest chroniona prawem autorskim. Kopiowanie do celów innych niż do użytku własnego jest dozwolone wyłącznie za zgodą Wydawcy oraz autora. Mężczyzna upadł, strącając z szafy brudne kubki i talerze. Próbował się odczołgać, ale nie miał gdzie. Wiktor patrzył na niego z pogardą, brzydził się, ale jednocześnie nie mógł pozwolić odejść mu wolno, to była kwestia kluczowa. Jeżeli się ciebie boją, jesteś bezpieczny; jeżeli przestają - rzucą się jak psy do gardła. Podszedł i podniósł ofiarę jedną ręką za koszulę i pchnął na ścianę. Poczuł zew, nagłe pragnienie, które wlewa się w żyły i sprawia, że zmysły się wyostrzają, euforię tego, co za chwilę zrobi. - Tatuś? Zamarł. Pomału przekręcił głowę i spojrzał na dziecko. Miała może pięć lat, brudne, skołtunione włosy, które powinny być jasne jak pszenica na jesień, oraz wielkie, ciemne oczy, które teraz wypełniały łzy. Widział wyraźnie, jak łza pojawia się w oku, zatrzymuje przez ułamek sekundy na rzęsach i w końcu spływa po policzku. - Oddam ci ją, tylko mnie zostaw - zacharczał mężczyzna, a Wiktor poczuł, że ma ochotę złamać mu kark. Najlepiej natychmiast, zanim powie cokolwiek jeszcze. Rzucił nim, tak, że uderzył o ścianę i zsunął się na podłogę nieprzytomny. Dziecko patrzyło na to na wpół obojętnie. W lewej dłoni trzymało porwanego misia, stało boso na lodowatej podłodze. Nie odsunęło się, gdy podszedł, nie uciekło przerażone. Ukląkł przed dziewczynką. - Jak się nazywasz? - zapytał spokojnie. Złapał jej brodę delikatnie i przekręcił twarz w swoją stronę. Nie chciał, aby patrzyła na ojca. - Kasia - odpowiedziała. Drżała lekko z zimna, czuł od niej zapach strachu, głodu. Opanowywał się z trudem, to, co wyciągnął na wierzch chwilę wcześniej, ta potrzeba musiała poczekać. W głowie kołatało mu: ,,Oddam ci ją". - Chodź, Katarzyno, chodź do łóżka. - Złapał ją za dłoń i mijając rozrzucone wszędzie kartony, przeszedł do małej kuchni. Skrzywił się zniesmaczony. Jej klitka przylegała do pomieszczenia, łóżko zawalone było misiami w różnym stanie, koc wymagał prania, zresztą wszystko go wymagało. - Kładź się. Zaraz ci coś przyniosę. - Przykrył ją kocem, podał misia. Wstał, rzucił okiem do salonu, ale jej ojciec dalej leżał przy ścianie. Słyszał, że żyje. To dobrze, że żyje. Bardzo dobrze. W lodówce było piwo, stary sok i karton z mlekiem. Powąchał je sceptycznie, a potem podgrzał. Nie znalazł ani miodu, ani kakao, więc dosypał odrobinę cukru i zamieszał. Wrócił do jej sypialni i podał jej kubek. Już nie płakała - jakby była pogodzona z życiem. Chyba wolał, aby płakała. Wypiła, chciał wstać, ale jej mała rączka złapała jego dłoń.