Ebook Wątpliwość Darwina epub

drzewo, przedstawia skalę czasu. Oś pozioma pokazuje zmiany różnych form biologicznych lub - jak to określają biolodzy - jest miarą ,,odległości morfologicznej". Biolodzy często nazywają teorię Darwina historią życia ,,uniwersalnego wspólnego przodka", aby wskazać, że każdy organizm na Ziemi powstał od tego samego wspólnego przodka w procesie opartym na ,,dziedziczeniu z modyfikacją". Darwin twierdził, że ta idea najlepiej wyjaśnia różnorodność dowodów biologicznych: następstwo form obserwowane w zapisie kopalnym, rozmieszczenie geograficzne różnych gatunków (takich jak zięby z wysp Galapagos), a także podobieństwa anatomiczne i embriologiczne pomiędzy dalece odmiennymi organizmami. Drugi filar teorii Darwina podkreśla twórczą moc procesu, który nazywa selekcją naturalną. Proces ten działa na przypadkowe zmiany cech lub właściwości organizmów oraz ich potomstwa[2]. Podczas gdy teoria uniwersalnego wspólnego przodka proponuje pewien graficzny wzór (rozgałęzione drzewo) dla wyobrażenia historii życia, idea naturalnej selekcji odnosi się do procesu, który według Darwina może generować zmianę implikowaną przez jego rozgałęziające się drzewo życia. Darwin sformułował ideę selekcji naturalnej, opierając się na analogii do powszechnie znanego procesu sztucznej selekcji lub tak zwanej hodowli selektywnej. W XIX wieku każdy, kto był zaznajomiony z hodowlą zwierząt domowych - na przykład psów, koni, owiec lub gołębi - wiedział, że hodowcy mogą zmienić cechy domowego stada, dopuszczając do rozmnażania tylko zwierzęta o określonych cechach. Hodowca owiec z północnej Szkocji może wyhodować owcę wełnistą, aby zwiększyć jej szanse na przeżycie w zimnym północnym klimacie (lub też zebrać więcej wełny). W tym celu wybrałby do rozmnażania tylko najbardziej wełniste barany i wełniste owce. Jeśli z pokolenia na pokolenie kontynuowałby taką selekcję i dopuszczał do rozrodu tylko najbardziej wełniste osobniki wśród powstałego potomstwa, ostatecznie otrzymałby wełnistą rasę owiec. Jak napisał Darwin, w takich przypadkach ,,kluczem jest siła kumulatywnej selekcji dokonywanej przez człowieka. Natura wytwarza stopniowo zmiany, człowiek zaś nadaje im pewien korzystny dla siebie kierunek"[3]. Ilustracja Darwinowskie ewolucyjne drzewo życia przedstawione przez dziewiętnastowiecznego niemieckiego biologa ewolucyjnego Ernsta Haeckela. Darwin zauważył, że gołębie zostały wyhodowane w oszałamiającej różnorodności ras: gołąb pocztowy charakteryzuje się ,,wydłużonymi powiekami" i ,,szerokim otworem ust", ,,krótkodzioby młynek ma dziób podobny do zięby, a młynek zwykły ma dziwną dziedziczną właściwość wzlatywania tłumnie na wielką wysokość i spadania potem, koziołkując przez głowę", a być może najdziwniejszy ze wszystkich ,,gołąb garłacz ma mocno wydłużone ciało, wydłużone skrzydła i nogi oraz niezwykle rozwinięte wole, które zazwyczaj wydyma"[4]. Oczywiście hodowcy gołębi osiągnęli te zaskakujące metamorfozy poprzez ostrożną segregację i selekcję cech. Ale jak zauważył Darwin, natura ma również zdolności pozwalające na wybór pewnych cech: wadliwe stworzenia mają mniejsze szanse na przetrwanie, a tym samym na rozmnażanie się, podczas gdy potomstwo o korzystnych cechach posiada większe szanse na przeżycie, rozmnażanie i przekazanie tych korzystnych cech przyszłym pokoleniom. W książce O powstawaniu gatunków Darwin twierdził, że u podstawy tego procesu, zwanego selekcją naturalną, leży przypadek i może on kształtować cechy organizmów podobnie jak w przypadku hodowców stosujących przemyślaną selekcję cech. A natura sama jest w stanie odgrywać rolę takiego hodowcy. Rozważmy raz jeszcze przypadek stada owiec. Wyobraźmy sobie, że człowiek nie wybiera do rozmnażania wełnistych osobników, ale kilka bardzo mroźnych zim powoduje, że przeżywają wyłącznie najbardziej wełniste zwierzęta w całej populacji. Teraz znowu będą się rozmnażać tylko bardzo wełniste owce. Jeśli mroźne zimy utrzymają się przez kilka pokoleń, czy wynik nie będzie taki sam jak poprzednio? Czy populacja owiec w końcu nie stanie się w dostrzegalny sposób bardziej wełnista? To spostrzeżenie Darwina było wyjątkowo doniosłe. Natura - w postaci zmian środowiskowych lub innych czynników - może mieć taki sam wpływ na populację organizmów, jak celowe i inteligentne decyzje. Natura sprzyjałaby wyróżnianiu pewnych cech przed innymi - w szczególności tych, które nadawałyby organizmom je posiadającym przewagę funkcjonalną lub przeżyciową, powodując ostatecznie zmianę cech populacji. Wynikająca z tego zmiana nie zostałaby stworzona przez inteligentnego hodowcę, który wybrałby pożądaną cechę lub odmianę, czyli nie przez ,,sztuczną selekcję", lecz w wyniku procesu całkowicie naturalnego. Co więcej, Darwin