Ebook Ważka mobi,epub

Ginie mężczyzna, jednak niemal nikomu nie jest go żal... Był on bowiem dziennikarzem, który żerował na cudzym nieszczęściu i roztrząsał je (nie zawsze szczerze) na łamach swojej gazety. Nietrudno się zatem domyślić, że ludzi chcących go zamordować było naprawdę sporo...

Potencjalnych morderców jest sporo i wszyscy są tak samo podejrzani. Po jakimś czasie ginie jednak kolejna osoba i sprawa, zamiast nieco się rozjaśnić, jeszcze bardziej się komplikuje... Pojawiają się kolejne wątki, ale policjanci zupełnie nie wiedzą, jak poskładać kawałki układanki w logiczną całość.

Cieszę się, że autorka zadbała o wątki obyczajowe i możemy trochę poobserwować rodzące się uczucie między Agatą i jednym z policjantów. Ich relacja jest miłym dodatkiem do prowadzonego śledztwa, które rozwija się dosyć mozolnie. Niestety, tym razem intryga zupełnie do mnie nie przemówiła, co oczywiście nie znaczy, że Wam również się nie spodoba. Dla mnie zbyt wiele jest części wspólnych między postaciami: wszyscy się ze wszystkimi w jakiś sposób łączą, co jest zupełnie nierzeczywiste. Dodatkowo bardzo szybko domyśliłam się też, kto morduje. Prawdopodobnie wynika to z tego, że zbyt wiele czytam kryminałów i trudno mnie zaskoczyć. Mam nadzieję, że Wy nie rozwiążecie zagadki tak szybko, jak ja, bo mnie zabrało to wiele radości z czytania.

Przyznam szczerze, że Dobra matka wydaje mi się bardziej dopracowana i wciągająca. Sama intryga w tamtej książce była mi znacznie bliższa i może właśnie dlatego lepiej mi się ją czytało. Mimo wszystko jeżeli Dobra matka Wam się spodobała, to Ważka na pewno również sprawi wiele przyjemności.

Książkę czyta się szybko i dość lekko, postacie są dopracowane i budzące sympatię, a język przyjemny w odbiorze. Gdyby nie to, że wnikliwy czytelnik szybko się domyśli rozwiązania intrygi, to nie mogłabym tej książce nic zarzucić... Nadal nie wszystkie wątki zostały rozwiązane, więc nie pozostaje mi nic innego, jak czekać na trzecią część przygód Górskiej.

?Ważka? to trzecie już spotkanie z sympatyczną parą policjantów wykreowanych przez Małgorzatę Rogalę.

Agata Górska i Sławek Tomczyk prowadzą śledztwo w sprawie zabójstwa dziennikarza, którego zwłoki znaleziono w redakcji gazety internetowej. Policjantom wystarczyło zadanie kilku zaledwie pytań, by z odpowiedzi wyłonił się niepiękny obraz ? denat nie był świetlaną postacią, a takie cechy jak uczciwość czy rzetelność dziennikarska były mu z gruntu obce. Nic więc dziwnego, że lista podejrzanych zaczęła rosnąć w zastraszającym tempie, a uzyskane w żmudnym dochodzeniu informacje nie raz sprowadzały policjantów (a przy okazji i czytelnika) na manowce.
Agata oprócz działań zmierzających do wykrycia sprawcy zabójstwa dziennikarza prowadzi dodatkowo prywatne dochodzenie, pragnąc wykryć zabójcę swoje koleżanki, a także powód, dla którego Lena musiała zginąć. Jedyną wskazówką jest broszka w kształcie ważki, o której Lena wspomniała przed śmiercią.

Z niecierpliwością wyczekiwałam na kolejne spotkanie z Agatą i Sławkiem, gdyż po przeczytaniu ?Zapłaty? i ?Dobrej matki? było to jak czekanie na wizytę przyjaciół. I mogę powiedzieć jedno ? było warto!
Małgorzata Rogala utkała tak misterną intrygę kryminalną, że może ona zadowolić najwybredniejszego konesera tego gatunku literackiego. Wszystko tu zazębia się wręcz idealnie, nie ma niedokładności czy nawet drobnych niejasności, nic nie jest pozostawione przypadkowi.
Jako ?kryminalistka? mogę powiedzieć, że jest to bardzo ?piękna zbrodnia?, idealnie rozpisana na doskonale wykreowane role.

Agata i Sławek? ta para wyjątkowo przypadła mi do gustu. Choć od pierwszych stron wiadomo, że odczuwają wzajemny pociąg, w ich relacji nie ma niczego przesłodzonego czy sztucznie wzniosłego, a żartobliwe docinki i celne, często nieco złośliwe repliki sprawiają, że obraz bohaterów staje się niezwykle realny.
Podoba mi się również język autorki. Piękna, barwna polszczyzna w narracji, przeplatana jest żywymi, niekiedy jędrnymi dialogami, a wszystko to bez silenia się na tak modny ostatnimi czasy pseudo policyjny slang, który u ludzi znających nieco policyjne środowisko wywołuje najczęściej tylko uśmiech politowania.

I na koniec okładka, według której teoretycznie nie ocenia się książek. Ale? załóżmy, że nigdy dotąd nie słyszałam o Małgosi Rogali i jej książkach. Wchodzę do księgarni, a tam z półki zerka na mnie ta delikatna, zwiewna ważka, trzepocząc zachęcająco skrzydełkami. Czy ktoś mógłby się jej oprzeć? Ja na pewno nie!