Ebook Wiadomości Literackie mobi,epub

. Przy oka­zji, po­wiem panu, że choć na­zy­wam się fe­mi­ni­stą, bo pod­pi­sa­łem się pod słyn­nym ape­lem pro­fe­so­ra Wik­to­ra Osia­tyń­skie­go, to je­stem prze­ciw­ko pa­ry­te­tom, bo pa­ry­tet w spo­sób sztucz­ny na­rzu­ca ko­niecz­ność do­peł­nie­nia. Jak jest pię­ciu po­słów, to musi być tak­że pięć po­sła­ a ży­cie po­li­tycz­ne jest na tyle bru­tal­ne, że ko­bie­ty praw­do­po­dob­nie wolą w nim nie uczest­ni­czyć. Wiec nie prze­szka­dzaj­my tym, któ­re mimo wszyst­ko chcą w nim brać udział, na­to­miast po­zo­sta­łych nie zmu­szaj­my, bo po­wtó­rzy­my hi­sto­rię ze zmu­sza­niem ko­biet do tego, by pro­wa­dzi­ły trak­to­ry. A może to wła­śnie ko­bie­ty są ta­ki­mi re­ży­ser­ka­mi w ki­nie i te­atrze ży­cia, któ­re wy­po­wia­da­ją się nie bez­po­śred­nio, a je­dy­nie po­przez wpływ na mę­skich ak­to­rów na ta­kim czy in­nym pla­nie. Kto No do­brze, przy­cho­dzi mi na myśl jed­na oso­ba, o któ­rej nie­raz mó­wi­ło się w domu. To była Ma­ria Cu­rie-Skło­dow­ska. Ta ko­bie­ta, któ­rej się uda­ło i prze­ła­ma­ła pew­ne ste­reo­ty­py, że ko­bie­ta nie stu­diu­je, a je­śli już to na pew­no nie che­mię... I nie od­kry­wa no­wych pier­wiast­ków. Być może przy­wo­łu­ję tę po­stać dla­te­go, że mat­ka mo­jej mat­ki stu­dio­wa­ła w Ge­ne­wie na po­cząt­ku XX wie­ku przy­ro­dę i me­dy­cy­nę. Tam za­przy­jaź­ni­ła się z dr Zo­fią Gar­lic­ką, te­ścio­wą ,,Aga­to­na" Sta­ni­sła­wa Jan­kow­skie­go, i Na­ta­lią Zyl­ber­last-Zan­do­wą, współ­pra­cow­ni­cą dra Ja­nu­sza Kor­cza­ O po­zo­sta­łych Pa­niach zwią­za­nych z lo­sa­mi ro­dzi­ny Skąp­skich bę­dzie­my roz­ma­wia­li w dal­szym cią­gu wy­wia­du w nu­me­rze 4 WL w mar­cu br. Za­pra­sza­my. Herb Je­li­ta EX CATHEDRA ABE­CA­DŁO for­ma bar­dziej po­jem­na Klau­dia Wy­gra­lak Wiek XX przy­niósł praw­dzi­wą eks­plo­zję pa­mięt­ni­ków, dzien­ni­ków, wspo­mnień, sło­wem - wszel­kich ga­tun­ków skła­da­ją­cych się na pi­sar­stwo au­to­bio­gra­ficz­ne lub - ko­rzy­sta­jąc z ter­mi­nu uku­te­go przez Ro­ma­na Zi­man­da - ,,li­te­ra­tu­rę do­ku­men­tu oso­bi­ste­go"1. Więk­szość form skła­da­ją­cych się na ten ro­dzaj sztu­ki pi­sar­skiej ma wie­lo­wie­ko­wą tra­dy­cję ge­no­lo­gicz­ną, któ­rej za­so­bów, zda­wa­ło­by się, nie spo­sób wzbo­ga­cić. Tym­cza­sem w dru­giej po­ło­wie XX wie­ku po­ja­wia­ją się na pol­skim ryn­ku wy­daw­ni­czym abe­ca­dła - utwo­ry szcze­gól­ne, bo nie­jed­no­rod­ne w swo­jej ga­tun­ko­wej toż­sa­mo­ści i wy­ka­zu­ją­ce ten­den­cję do by­to­wej sa­mo­dziel­no­ści. Ich ce­chą wspól­ną i naj­bar­dziej cha­rak­te­ry­stycz­ną jest uło­że­nie au­tor­skich za­pi­sków o cha­rak­te­rze wspo­mnie­nio­wym w po­sta­ci ha­seł słow­ni­ko­wych w po­rząd­ku al­fa­be­tycz­nym. W utwo­rach tych wi­dzę nową ja­kość, któ­ra ko­rzy­sta­jąc ze zdo­by­czy li­te­ra­tu­ry oso­bi­stej, two­rzy na jej grun­cie ge­no­lo­gicz­ne no­vum. Na oma­wia­ną gru­pę skła­da­ją się: Al­fa­bet wspo­mnień (1975) An­to­nie­go Sło­nim­skie­go, Abe­ca­dło Ki­sie­la (1990) Ste­fa­na Ki­sie­lew­skie­go oraz utwo­ry Cze­sła­wa Mi­ło­sza - Abe­ca­dło Mi­ło­sza (1997) i Inne abe­ca­dło (1998), któ­re w 2002 roku wy­da­ne zo­sta­ły pod wspól­nym ty­tu­łem Abe­ca­dło. Wspo­mnie­nia ska­man­dry­ty Pra­cę nad Al­fa­be­tem wspo­mnień roz­po­czął Sło­nim­ski w maju 1972 roku. Wte­dy to za­trud­nił w cha­rak­te­rze se­kre­ta­rza Ada­ma Mich­ni­ka, któ­ry po­ma­gał mu w gro­ma­dze­niu ma­te­ria­łów do książ­ki. Od wrze­śnia te­goż roku w Po­li­ty­ce, Wię­zi oraz w Ty­go­dni­ku Po­wszech­nym za­czę­ły się uka­zy­wać pierw­sze frag­men­ty wspo­mnień. Go­to­wa pu­bli­ka­cja, wzbo­ga­co­na o czter­dzie­ści ha­seł, któ­re nie zo­sta­ły za­miesz­czo­ne w pra­sie, tra­fi­ła do rąk czy­tel­ni­ków w 1975 roku. We­dług Wła­dy­sła­wa Bar­to­szew­skie­go, cały na­kład pierw­sze­go wy­da­nia - 20 ty­się­cy eg­zem­pla­rzy - roz­szedł się nie­mal na­tych­miast2. Na Al­fa­bet wspo­mnień skła­da­ją się głów­nie ha­sła oso­bo­we, przy czym w krę­gu za­in­te­re­so­wa­nia Sło­nim­skie­go po­zo­sta­ją je­dy­nie nie­ży­ją­cy. We­dług ska­man­dry­ty tyl­ko ży­wot do­ko­na­ny może pod­le­gać pod­su­mo­wa­niom i to pod­su­mo­wa­niom szcze­gól­nym. Two­rzo­ne por­tre­ty ak­cen­tu­ją bo­wiem przede wszys