Ebook Wiatr wspomnień mobi,epub

�e jest krew­nym pani Ka­wec­kiej. - Sie­dzą­ca za biur­kiem ko­bie­ta wpa­try­wa­ła się w do­ku­men­ty. - Jaki sto­pień po­kre­wień­stwa was łą­czy? Ry­szard chrząk­nął ner­wo­wo, nie wie­dząc, co od­po­wie­dzieć. - Wła­ści­wie to bar­dzo da­le­ki. Pra­wie ża­den - wy­szep­tał. - Ro­zu­miem - prze­cią­gnę­ła dru­gą sy­la­bę, od­no­to­wu­jąc coś w do­ku­men­tach le­żą­cych na bla­cie. - Bo wie My nic nie wie­my o An­nie. Na­wet datę uro­dze­nia wpi­sa­li­śmy przy­pad­ko­wą. Zro­bi­li­śmy tak, by uzy­skać środ­ki na jej po­byt u nas. Po­da­li­śmy, że ma pięć­dzie­siąt czte­ry lata, ale wy­da­je mi się, że jest tro­chę star­sza. Nie mógł­by pan od­na­leźć ja­kichś do­ku­men­tów Anny? Może są u ko­goś z ro­dzi­ny? - Nie są­dzę. Je­stem je­dy­nym jej krew­nym. - Ro­zu­ - po­wtó­rzy­ła, choć ton gło­su wska­zy­wał, że nie ro­zu­mie. - Trud­no. W ta­kim ra­zie w pa­pie­rach musi po­zo­stać tak, jak jest. Nie lu­bię nie­ja­snych sy­tu­acji. Gdy­by jed­nak na­tknął się pan na ja­kieś dane, to będę wdzięcz­na za udo­stęp­nie­nie mi ich. Ostat­nio na sku­tek fał­szy­we­go oskar­że­nia ro­dzi­ny jed­ne­go z pen­sjo­na­riu­szy mamy tu urzę­do­we na­lo­ty kon­tro­l­ne na zmia­nę z wi­zy­ta­mi dzien­ni­ka­rzy wie­trzą­cych sen­sa­cję. W ze­szłym ty­go­dniu przy­ję­łam dwóch. Opro­wa­dzi­łam ich po ośrod­ku, po­ka­za­łam po­ko­je i wszyst­ko wy­ja­śni­łam. Na ko­niec fo­to­graf zro­bił wspól­ne zdję­cie za­do­wo­lo­nych pod­opiecz­nych. Wie pan, ile trze­ba wal­czyć, aby za­cho­wać do­bre imię na­sze­go domu opie­ki? Plot­ka roz­prze­strze­nia się szyb­ko, a spro­sto­wań nikt nie czy­ta. - Co to były za oskar­że­nia? - Ry­szard wy­ko­rzy­stał mo­ment, aby od­wró­cić uwa­gę dy­rek­tor­ki od sie­bie. - Bli­scy pen­sjo­na­riu­sza, któ­ry mię­dzy in­ny­mi cier­pi na pa­dacz­kę, uwa­ża­ją, że po­da­je­my mu zbyt małe daw­ki le­ków. Rze­ko­mo przez to czę­ściej ma ata­ki, upa­da i robi so­bie krzyw­dę. - Ry­szard po­ki­wał gło­wą. Był świad­kiem dwóch ta­kich zda­rzeń. - My jed­nak sa­mo­wol­nie nie mo­że­my zwięk­szyć daw­ki me­dy­ka­men­tów. Za­bra­nia tego nasz le­karz. Ro­dzi­na pen­sjo­na­riu­sza chcia­ła spro­wa­dzić in­ne­go le­ka­rza, ale się na to nie zgo­dzi­łam. Do cze­go to do­cho­dzi? Po­wstał­by kom­plet­ny cha­os, gdy­by każ­dy wpro­wa­dzał wła­sne po­rząd­ki! Z ze­msty za­czę­li słać pi­sma do mo­ich prze­ło­żo­nych i do urzę­dów. Te­raz mam kon­tro­le. Wo­la­ła­bym wy­ja­śnić wszel­kie wąt­pli­wo­ści i mieć ja­sność w pa­pie­rach. Gdy­by gdzieś zna­la­zły się ja­kie­kol­wiek do­ku­men­ty pani Ka­wec­kiej, to pro­szę o przy­wie­zie­nie ich - po­no­wi­ła proś­bę. Ry­szard mruk­nął coś w od­po­wie­dzi i szyb­ciut­ko wy­co­fał się z ga­bi­ne­tu. Ode­tchnął do­pie­ro w po­ko­ju Anny. - Dzień do­bry - rzu­cił w głąb ciem­ne­go po­miesz­cze­nia. Nie do­cze­kał się od­po­wie­dzi. Był sło­necz­ny dzień, a pen­sjo­na­riusz­ka sie­dzia­ła przy szczel­nie za­su­nię­tych za­sło­nach. Po­dob­no wio­sną i la­tem de­pre­sja ma lżej­szy prze­bieg, przy­po­mniał so­bie. - Mogę wpu­ścić tro­chę słoń­ca? - spy­tał. Ci­sza. Po­wo­li prze­su­wał cięż­ki ma­te­riał za­słon. Po­kój wy­peł­nił się świa­tłem. Uchy­lił okno, dzię­ki cze­mu do środ­ka wpa­dło świe­że po­wie­trze. Za­uwa­żył, że Anna ode­tchnę­ła głę­biej. Może wąt­pli­wo­ści ro­dzi­ny pen­sjo­na­riu­sza nie były wy­ssa­ne z pal­ca? Wy­glą­da­ło na to, że ko­bie­ta nie była na ze­wnątrz od kil­ku dni. Mia­ła bla­de po­licz­ki i pod­krą­żo­ne oczy. Na sto­li­ku le­ża­ła nie­do­je­dzo­na ka­nap­ka, a zim­na her­ba­ta wy­da­wa­ła się nie­tknię­ta. Anna wy­glą­da­ła szczu­plej niż kil­ka ty­go­dni temu. Te­raz mru­ży­ła oczy od słoń­ca, ale nie pro­te­sto­wa­ła. Wła­ści­wie ni­g­dy tego nie ro­bi­ła. Wi­zy­ty Ry­szar­da zby­wa­ła mil­cze­niem. Cza­sa­mi tyl­ko od­po­wia­da­ła krót­ki­mi zda­nia­mi, czę­sto nie­zwią­za­ny­mi z te­ma­tem, któ­ry po­ru­szał. - Uczesz mnie. - Usły­szał nie­ocze­ki­wa­ną proś­bę. Anna po­wo­li wsta­ła i po­de­szła do znisz­czo­nej ko­mo­dy. Otwo­rzy­ła gór­ną szu­fla­dę i wy­ję­ła z niej grze­bień, gum­kę i spin­kę. Ak­ce­so­ria wy­glą­da­ły na bar­dzo sta­re. Szcze­gól­nie spin­ka zda­wa­ła się za­byt­ko­wa. Cięż­ka, me­ta­lo­w