Ebook Widowisko mobi,epub

go nic. Po­tem ob­ło­czek dymu, ale dużo po­ni­żej do­mnie­ma­nych ce­lów. Od­cze­ka­li. Tam­ci albo nie za­uwa­żą, że są na ce­low­ni­ku, albo trud­niej bę­dzie im szu­kać. Zno­wu strzał. Bli­żej. - Tłucz - roz­ka­zał Wiel­ki, do­strze­ga­jąc, jak szef sko­ka­mi, cią­gnąc za sobą tłu­ma­cza, za­pie­prza od ścia­ny do ścia­ny, od chle­wu do rowu, byle da­lej. Ce­gła się nie pod­da­wał. Strze­lił kil­ka razy. Prze­ła­do­wał. Przy­mie­rzył. Huk. - Kur­wa! - Roz­pro­mie­nił się. - Chy­ba mi się... Nie skoń­czył, bo za­raz na lewo od nich za­tań­czył po­ma­rań­czo­wy ob­łok. - No, to­śmy osło­ni­ - Wiel­ki po­czuł, jak ser­ce za­czy­na mu ko­ła­tać. Chciał wie­rzyć, że od­cią­gnął uwa­gę tam­tych od sze­fa, choć te­raz wca­le nie było mu z tym do­brze. - Skur­wie­le mają coś więk­sze­go. - Ner­wo­wo po­chy­lił gło­wę, kie­dy ko­lej­ny dy­mek roz­pro­szył się od wia­tru. Ce­gle prze­cho­dzi­ła ocho­ta na po­je­dyn­ko­wa­nie się z ta­kiej od­le­gło­ści. Bił rza­dziej, już mniej pew­ny. Jak­by świa­dom, że tam­tych tyl­ko roz­sier­dził. Od wscho­du, po­nad szczy­ta­mi, do­le­ciał tę­tent wir­ni­ków. Wiel­ki po­czuł ogrom­ny ucisk w pier­si. Nie chciał mieć ra­cji, nie tu, nie te­raz. Nie był sta­rym wy­ja­da­czem, ale swo­je wie­dział. Bał się. Na­wet nie śmier­ci. Bar­dziej zbli­ża­ją­cej się wiel­ki­mi kro­ka­mi kom­pro­mi­ta­cji, któ­ra kosz­to­wa­ła­by bar­dzo dużo. Za dużo. - Srebr­ny, jak ci idzie? - po­wie­dział do mi­kro­fo­nu, znów z tru­dem się ha­mu­jąc, by nie wyjść na pa­ni­ka­rza. Szef znik­nął chwi­lę po wyj­ściu ze wsi. Do­bry był. - Za­wi­ja­my się, chło­pa­ki! - rzu­cił za sie­bie po ode­bra­niu ko­mu­ni­ka­tu i dla przy­kła­du ru­szył z miej­sca pierw­szy. Ze­śli­zgnął się po pia­chu nie­co w dół, do niec­ki. Te­raz wał zie­mi i skał za­kry­wał jego syl­wet­kę. Trój­ka lu­dzi ga­pi­ła się na nie­go nie­przy­tom­nie. Mil­cze­li cały czas i zda­wać by się mo­gło, że w tym ca­łym na­pię­ciu cze­ka­li tyl­ko na to po­le­ce­nie. - Ce­gła, pil­nuj - na­ka­zał. Nie było to pro­ste. Strze­lec już zre­zy­gno­wał z po­sy­ła­nia na­bo­jów na śle­po i tyl­ko pa­trzył. Tam­ci albo też dali za wy­gra­ną, albo ich lu­dzie zmie­nia­li po­zy­cję na bar­dziej do­god­ną, i to była naj­po­twor­niej­sza z moż­li­wo­ści, prze­ka­za­li na­miar celu za­ło­gom w śmi­głow­cach. Tam­ci z ko­lei albo z sa­dy­zmu cze­ka­li tak dłu­go, drę­cząc ru­de­go strzel­ca, albo mie­li jesz­cze co ro­bić w do­li­nie. Gru­pa spraw­nie ze­bra­ła sprzęt, ple­ca­ki i za­tar­ła reszt­ki śla­dów swo­jej byt­no­ści. Nie mie­li pra­wa po­zo­sta­wić ni­cze­go, na­wet pa­pier­ka. Tra­sę od­wro­tu, a na­wet dwie, wy­zna­czy­li już wcze­śniej. Tyle że te­raz nic już nie było pew­ne. - Mo­tyl, szpi­ca - syk­nął su­ro­wo Wiel­ki. Chło­pak, ży­la­sty osi­łek, tyl­ko ski­nął gło­wą, ale wi­dać było wy­raź­nie, że nie ma wiel­kich chę­ci to­ro­wać dro­gi. Wiel­ki, jak przy­sta­ło na jego ksyw­kę, z tru­dem mie­ścił się w ni­skiej gro­cie. Gar­bił się, szo­ro­wał ple­ca­kiem o skal­ny su­fit, acz­kol­wiek dał­by wie­le, żeby cała dro­ga wy­glą­da­ła jak to. Nikt nie mó­wił jed­nak, że ma być ła­two. Szli szyb­ko, zo­sta­wia­jąc za sobą dud­nie­nie do­ga­sa­ją­cej już bi­twy. Mie­li na­dzie­ję, że tam się jesz­cze prze­cią­gnie i po­goń ru­szy ich tro­pem jak naj­póź­niej. Wy­szli z ja­ski­ni. Wą­ską ścież­ką po­ni­żej grzbie­tu skie­ro­wa­li się na po­łu­dnie. Te­raz do­pie­ro od­czu­li, że dzień za­czął się na do­bre. Pa­li­ło pie­kiel­nie, żar lał się z nie­ba. Na­wet naj­mniej­sze­go, ożyw­cze­go po­dmu­chu wia­tru. Nic. Bie­gli, jak tyl­ko dało się naj­szyb­ciej na tej stro­miź­nie peł­nej ostrych gła­zów. Ce­gła do­łą­czył po chwi­li. Te­raz było ich pię­ciu. Pra­wie cała gru­pa. Od­głos wal­ki do­la­ty­wał rwa­ny­mi dźwię­ka­mi zza grzbie­tu góry i moż­na by­ło­by po­my­śleć, że to ich już nie do­ty­czy. Dro­ga jed­nak do­pie­ro się za­czy­na­ła. - Srebr­ny, jak z tobą? - rzu­cił w eter Wiel­ki, cią­gle bie­gnąc. - Do trój­ki jesz­cze pół­to­ra - usły­szał dy­sze­nie sze­fa przez trza­ski. Łącz­ność się rwa­ła albo byli za­głu­sza­ni