Ebook Wiedeń 1913 epub

hętnie - choć zawsze bardzo krytycznie - Bauerem i Rennerem. Wystarczyłby jeden wypad do Café Central. W Central mógłby się też natknąć na Trockiego, którego już wtedy nie znosił. Ale do spotkania i tak doszło, tyle że w innym miejscu. Trocki tak to wspominał: ,,Siedziałem sobie przy samowarze w mieszkaniu Skoblewa, nagle drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł nieznany mężczyzna. Był jego szarobrązowa twarz pokryta bliznami po W jego oczach nie było cienia życzliwości". Stalin nalał sobie herbaty i bez słowa wyszedł z pokoju. Może spotkanie z Trockim nie należało do najbardziej udanych, ogólnie jednak wiedeńska misja Stalina zakończyła się sukcesem. Marksizm a kwestia narodowa to projekt ZSRR jako więzienia narodów, projekt, który kilka lat później udało się wcielić w życie z przerażającą precyzją. Autonomia narodowa jest ,,sztuczna i nieżyciowa" - podkreślał Stalin - ,,przygotowuje grunt nie tylko do odosobnienia narodów między sobą, lecz i do rozdrobnienia jednolitego ruchu robotniczego". Lenin był tego samego zdania, nic dziwnego więc, że był tak zadowolony ze swojego ówczesnego pupila. ,,Pewien cudowny Gruzin wziął się tu do pracy i pisze dla <> wyczerpujący artykuł, zebrawszy uprzednio wszystkie materiały austriackie i inne" - pisał rozentuzjazmowany w liście do Maksyma Gorkiego. Tekst ukazał się w numerze 3/5 z roku 1913. Dla porządku wypada dodać, że ,,Proswieszczenija" redagował i w całości finansował Trojanowski. Wszystko jak w dobrej bolszewickiej rodzinie. Tego roku Bucharin miał się zaopiekować jeszcze jednym ważnym gościem. Dwudziestego czwartego czerwca do Wiednia przyjechał z Krakowa sam Włodzimierz Iljicz z małżonką. Nadieżda Krupska cierpiała na chorobę Basedowa i miała już wyznaczony termin operacji w Bernie, u Bucharina zatrzymała się z mężem tylko na jedną noc. Oprowadził ich szybko po centrum i bawił rozmową, potem próbował ugotować coś na kolację. Towarzysz Lenin był zadowolony z krótkiego pobytu, a Krupskiej Wiedeń spodobał się znacznie bardziej niż Kraków. 6 W 1913 Adlerowie mieszkali przy Dominikanerbastei 10, w pierwszej, najbardziej centralnej dzielnicy Wiednia. Był to zdecydowanie bardziej prestiżowy adres niż dotychczasowy, w Leopoldstadt. Przeprowadzka do nowego mieszkania zbiegła się z decyzją Adlera, by opuścić Freuda, i odtąd właśnie przy Dominikanerbastei odbywały się zebrania początkowo niewielkiej grupy jego zwolenników. W przeciwieństwie do zwyczajów panujących przy Berggasse, gdzie Marta Freud grała rolę troskliwej gospodyni, podającej gościom kawę i częstującej cygarami, Raissa była asystentką męża - dokumentowała przebieg zebrań, a często sama zabierała głos w dyskusjach. W październiku 1912 na jednym ze spotkań pojawiła się Lou Andreas-Salomé. W Wiedniu Lou była mniej znana niż w Niemczech, lecz Adler wiedział doskonale, z kim ma do czynienia. Już samo jej imię i nazwisko wystarczyły, by większość mężczyzn wprawić w stan lekkiego oszołomienia. Czyż nie przywoływały bezwstydnie dwóch najważniejszych findesieclowych ikon: pięknej i demonicznej Salome i grzesznej Lulu? Na Adlerze jednak, który nie był skłonny do romantycznych uniesień, kolosalne wrażenie musiała zrobić przede wszystkim bliska relacja, jaka swego czasu łączyła Lou Salomé z Fryderykiem Nietzschem. Przecież to właśnie idee Nietzschego były podstawą stworzonej przezeń teorii dążenia do przewagi i mocy. Na list Lou z zapowiedzią wizyty odpowiedział szarmancko, wiedział bowiem, że w sporze z Freudem warto mieć taką postać po swojej stronie: ,,Pani list i perspektywa ujrzenia Pani w październiku w Wiedniu są tak blisko ze sobą powiązane w moich myślach, że z góry dziękuję Pani zarówno za jedno, jak i drugie. Podzielałem Pani podziw dla naukowych dokonań Freuda aż do momentu, kiedy coraz mocniej i mocniej nasze drogi zaczęły się rozchodzić. Jego heurystyczny model jest z pewnością ważny i użyteczny jako taki, zawiera w sobie bowiem wszystkie składniki ludzkiej psychiki. Ale jest także prawdą, że szkoła Freuda wzięła seksualną frazeologię za istotę problemu". Louise, bo tak miała naprawdę na imię, urodziła się w Sankt Petersburgu w 1861 roku, w rodzinie francusko-niemieckiej. Jej ojciec, generał Gustav von Salomé, był oficerem sztabu generalnego armii carskiej. W późniejszym okresie nazywana była często Rosjanką, ale zawsze identyfikowała się przede wszystkim z kulturą niemiecką, wyjechała zresztą z Rosji jako młoda dziewczyna. Nietzschego poznała w roku 1882. ,,Chciałem żyć sam. Nad ścieżką przefrunął jednak drogi ptak, Lou, a ja spostrzegłem, że to był orzeł. I zapragnąłem mieć orła przy sobie" - napisał potem w jednym z listów. Razem z niemieckim pisarzem i filozofem Paulem Rée mieli we trójkę stworzyć intelektualn�