Ebook Wiek skrajności. 1914-1991. Spojrzenie na krótkie XX stulecie mobi,epub

i pacyfizmu, z owego doświadczenia męstwa i bezustannego obcowania ze śmiercią dochodzili do postawy brutalnej wyższości wobec wszystkich, którzy nie brali udziału w wojnie, co powodowało, że w okresie powojennym szybko włączali się w grupy skrajnie prawicowe. Adolf Hitler był jednym z tych, dla których bycie Frontsoldat stanowiło doświadczenie kształtujące całe życie. Jednakże i odmienna reakcja na wojnę miała swoje negatywne skutki. Po roku 1918 stało się jasne dla polityków, przynajmniej z krajów demokratycznych, że podobna krwawa łaźnia nie będzie tolerowana przez wyborców. Na tym założeniu opierała się strategia Wielkiej Brytanii i Francji po roku 1918, podobnie jak strategia Stanów Zjednoczonych po wojnie wietnamskiej. Pomogło to Niemcom w 1940 roku wygrać wojnę przeciwko Francji, która postanowiła ukryć się za swymi niekompletnymi fortyfikacjami, a kiedy została wymanewrowana, odmówiła prowadzenia dalszej walki. Wielka Brytania była zdecydowana nie włączać się w żadną wielką wojnę lądową, która w latach 1914-1918 zdziesiątkowała jej armię. Pod koniec drugiej wojny światowej rządy państw demokratycznych nie oparły się pokusie ocalenia życia własnych obywateli kosztem nieprzyjacielskich cywili. Zrzucenia bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki w 1945 roku nie może usprawiedliwiać militarna konieczność, gdyż zwycięstwo było wówczas absolutnie pewne. Stanowiło za to gwarancję oszczędzenia życia żołnierzy sojuszniczych. Możliwe również, że administracji amerykańskiej nieobca była myśl, iż zrzucenie bomby powstrzyma ZSRR od przypisywania sobie znaczącej roli w pobiciu Japonii. Podczas gdy front zachodni utknął w krwawym martwym punkcie, front wschodni znajdował się w ruchu. Niemcy rozbili w proch nieporadnie dowodzoną armię rosyjską pod Tannenbergiem w pierwszym miesiącu wojny. Następnie, przy mizernej pomocy Austriaków, wyparli nieprzyjaciół z terytorium Polski. Było oczywiste, że państwa centralne mają przewagę, Rosja zaś, pomimo podejmowanych od czasu do czasu kontrataków, prowadzi jedynie działania dywersyjne na tyłach silniejszego przeciwnika. Bałkany znajdowały się pod kontrolą państw centralnych mimo małej skuteczności armii chwiejącego się imperium Habsburgów. Serbia i Rumunia, które prowadziły wojnę na swym terytorium, poniosły proporcjonalnie największe straty. Alianci, mimo że okupowali Grecję, nie mogli się posunąć naprzód aż do upadku państw centralnych w 1918 roku. Włoski plan utworzenia drugiego frontu przeciwko Austro-Węgrom w Alpach nie powiódł się głównie dlatego, że wielu włoskich żołnierzy nie widziało powodu, by walczyć w imieniu państwa, którego nie uważali za swoje. Po wielkiej klęsce pod Caporetto w 1917 roku, którą utrwalił Ernest Hemingway w powieści Pożegnanie z bronią, Włochów musiano wzmocnić posiłkami alianckimi. W tym czasie Francja, Wielka Brytania i Niemcy wykrwawiały się na froncie zachodnim, Rosja ulegała dalszej destabilizacji z powodu wyraźnie przegrywanej wojny, a imperium austro-węgierskie chyliło się ku upadkowi, o którym marzyli przywódcy narodowych mniejszości znajdujących się w jego obrębie, co politycy Ententy przyjmowali bez entuzjazmu, słusznie przewidując, że spowoduje brak stabilizacji w tym regionie Europy. Kluczowym problemem dla obydwu stron stało się przełamanie frontu zachodniego, bez zwycięstwa na Zachodzie nikt bowiem nie mógł wygrać wojny, tym bardziej że wojna morska również utknęła w martwym punkcie. Choć pancerniki brytyjskie i niemieckie blokowały się wzajemnie na Morzu Północnym, Royal Navy, wyjąwszy odosobnione rajdy niemieckich okrętów, w pełni kontrolowała oceany. Jedyna próba wydania walnej bitwy (Skagerrak, 1916) nie przyniosła rozstrzygającego wyniku, co w tej sytuacji strategicznej było korzystne dla aliantów. Obydwie strony próbowały uzyskać przewagę za pomocą nowych technologii. Niemcy - zawsze przodujący w dziedzinie chemii - zastosowali gazy bojowe. Okazało się, że jest to broń nie tylko barbarzyńska, ale i obosieczna. W rezultacie nastąpiło odrzucenie takiego sposobu prowadzenia wojny i w konwencji genewskiej z 1925 roku świat zobowiązał się do niestosowania broni chemicznej, jakkolwiek wszystkie państwa nadal przygotowywały się do jej użycia i jednocześnie spodziewały się, że może użyć jej przeciwnik, to podczas drugiej wojny światowej gazów bojowych i innych chemicznych środków walki nie zastosowała żadna ze stron. Uczucia humanitarne nie powstrzymały jednak Włochów od stosowania gazów w wojnach kolonialnych, gdzie nie istniało ryzyko odwetu. (Gwałtowny upadek wartości po drugiej wojnie światowej doprowadził w końcu do ponownego zastosowania gazów bojowych. W czasie wojny Iraku z Iranem w latach osiemdziesiątych, Irak, wówczas entuzjastycznie popierany przez państwa zachodnie, sw