Ebook Wielcy ludzie w anegdocie mobi,epub

sta­na Ber­nar­da: - Mó­wio­no mi, że jest pan bar­dzo za­baw­ny. Czy ze­chciał­by mnie pan za­ba­wić? - Ja zaś sły­sza­łem, że pan jest bar­dzo bo­ga­ty. Czy ze­chciał­by pan po­da­ro­wać mi 500 000 000 fran­ków? * Do Tri­sta­na Ber­nar­da za­dzwo­nił kie­dyś dy­rek­tor ban­ku: - Ogrom­nie mi przy­kro, ale mu­szę pana po­wia­do­mić, że pań­skie kon­to w na­szym ban­ku jest ujem­ne i wy­no­si mi­nus dwa­na­ście ty­się­cy fran­ków. - A ja­kie było moje kon­to w ubie­głym mie­sią­cu? - Miał pan u nas dwa­dzie­ścia ty­się­cy fran­ków. - No wi­dzi pan. Kie­dy pan był mi wi­nien pie­nią­dze, ja nie nie­po­ko­iłem pana te­le­fo­na­mi. * Na przy­ję­ciu po­ru­sza­no te­mat nie­ba i pie­kła. Pew­na pani zwró­ci­ła się do Tri­sta­na Ber­nar­da: - A dla­cze­go pan nie za­bie­ra gło­su w dys­ku­sji? - Pro­szę mi wy­ba­czyć, ale je­stem zmu­szo­ny ko­niecz­no­ścią: mam przy­ja­ciół po obu stro­nach. * Przy­ja­ciel za­pro­po­no­wał Tri­sta­no­wi Ber­nar­do­wi prze­jażdż­kę sa­mo­cho­dem. Nie bę­dąc jed­nak­że naj­lep­szym kie­row­cą, ude­rzył w przy­droż­ne drze­wo. Wi­dząc, że szczę­śli­wie nikt nie zo­stał ran­ny, pi­sarz ze spo­ko­jem zwró­cił się do przy­ja­cie­la: - Po­wiedz mi, mój dro­gi, w jaki spo­sób za­trzy­mu­jesz sa­mo­chód, je­że­li na dro­dze nie ma drzew? * Tri­stan Ber­nard za­pro­sił kie­dyś księż­nicz­kę Ilo­nę na spa­cer. - Bar­dzo je­stem panu wdzięcz­na - po­wie­dzia­ła za­lot­nie mło­da księż­nicz­ka. - Jed­nak­że, jak panu wia­do­mo, ostroż­ność jest mat­ką mą­dro­ści. - Ma pani ra­cję, ale mimo to zo­sta­ła mat­ką. * Tri­stan Ber­nard jadł kie­dyś obiad na Ri­wie­rze w jed­nej z naj­droż­szych re­stau­ra­cji. Kie­dy kel­ner przy­niósł mu ra­chu­nek, Ber­nard za­pła­cił i ka­zał we­zwać wła­ści­cie­la re­stau­ra­cji. Ten zja­wił się na­tych­miast. Ber­nard za­py­tał: - Pan jest wła­ści­cie­lem tej re­stau­ra­cji? - Tak, ja. - W ta­kim ra­zie niech pan mnie moc­no uści­ska, bo już nig­dy mnie pan tu nie zo­ba­czy. * Do pra­cow­ni zna­ne­go z roz­tar­gnie­nia Tri­sta­na Ber­nar­da wpadł wcze­snym ran­kiem jego se­kre­tarz i ogrom­nie wzbu­rzo­ny za­wo­łał: - Nie­sły­cha­ne! Po­ran­na pra­sa do­nio­sła o pań­skiej śmier­ci! - Pro­szę po­słać kwia­ty - od­parł Ber­nard, nie od­ry­wa­jąc się od pra­cy. * Bę­dąc pew­ne­go razu w to­wa­rzy­stwie zna­ne­go prze­my­słow­ca, Tri­stan Ber­nard za­pro­po­no­wał mu dla od­prę­że­nia grę w gol­fa. - Nie, dzię­ku­ję - od­parł za­gad­nię­ty. - Raz już gra­łem, ale mi się nie spodo­ba­ło. - To może na­pi­je­my się whi­sky? - za­py­tał pi­sarz. - Nie, dzię­ku­ję - pa­dła od­po­wiedź - raz już pi­łem i mi nie sma­ko­wa­ło. - A może za­pa­li­my cy­ga­ro? - Nie, dzię­ku­ję, raz już pa­li­łem i wca­le mi nie przy­pa­dło do gu­stu. W tym mo­men­cie do ga­bi­ne­tu prze­my­słow­ca wszedł jego syn i po­wie­dział: - Tato, mama cze­ka już na dole. - To mój syn, Marc - po­chwa­lił się przed­się­bior­ca. - Niech zgad­nę - uśmiech­nął się Ber­nard. - Z pew­no­ścią je­dy­nak. * Pe­wien mło­dy ma­larz za­py­tał raz Tri­sta­na Ber­nar­da, co są­dzi o jego ostat­nim ob­ra­zie. - Bar­dzo do­bra tech­ni­ka - po­chwa­lił go pi­sarz. - I nic wię­cej nie może pan o nim po­wie­dzieć? - na­le­gał ma­larz. - A wie pan na przy­kład, że wczo­raj sprze­da­łem go za 500 fran­ków?! - A, to już praw­dzi­wa sztu­ka! * Tri­stan Ber­nard po­szedł kie­dyś z żoną do te­atru obej­rzeć sztu­kę na­pi­sa­ną przez jego przy­ja­cie­la. Sztu­ka była tak nud­na, że po pierw­szym ak­cie Ber­nard pod­niósł się z miej­sca i skie­ro­wał ku drzwiom. - Nie wy­chodź te­raz - sy­czy żona. - Przy­sła­no nam za­pro­sze­nia i choć­by przez grzecz­ność po­win­ni­śmy zo­stać do koń­ca. - Do­brze - od­po­wia­da pi­sarz, ale w po­ło­wie dru­gie­go aktu zno­wu kie­ru­je się do wyj­ścia. - Do­kąd zno­wu idziesz? - szep­ce żona. - Do kasy. Chcę ku­pić bi­let, żeby móc opu­ścić te­atr jak każ­dy nor­mal­ny widz. * - Mi­strzu, jak się panu po­do­ba­ją moje nowe wier­sze? - za­py­tał Tri­sta­na Ber­nar­da pe­wien mło­dy po­eta. - Są wśród nich dwa ta­kie, któ­rych z pew­no­ścią nie mógł­by na­pi­sać ani Go­ethe, ani By­ron. - Pan mi schle­bia - za­czer­wie­nił się po­eta. - A dla­cze­go oni nie mo­gli­by tego na­pi­sać? - Bo je­den wiersz jest o ra­diu, a dru­gi o ki­ * B